Ημερομηνία Δημοσίευσης: 03/12/2013
Του Αθανάσιου Ιορδανίδη
Το φωτογραφικό υλικό ανήκει στον Γιάννη Ψαθά
ΙΕΡΟΚΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ: “Υπάρχει μία τεράστια ευθύνη σε όλα τα media και στα social media. Οι ερασιτεχνισμοί, οι αυτοσχεδιασμοί και η ημιμάθεια πολλές φορές από όλα τα μέσα συντηρούν τις προκαταλήψεις.”
Το νέο έργο του Γιάννη Τσίρου, «Άγριος Σπόρος», σε σκηνοθεσία του Τσέζαρις Γκραουζίνις με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, τον Κίμωνα Κουρή και την Μυρσίνη Χρυσοχοΐδου κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013.
Ένας πατέρας με την κόρη του, μία παραλία, ένα μυστήριο το οποίο ψάχνει τη λύση του.
Κατηγορίες, μία εξαφάνιση και ένας ενδεχόμενος φόνος υπό διερεύνηση. Μία αυθαίρετη καντίνα τοποθετημένη σε μία απόμερη επαρχιακή παραλία, συρτάρια γεμάτα απλήρωτους λογαριασμούς, κλήσεις και χρέη. Ένας πατέρας ο οποίος προσπαθεί να αντεπεξέλθει στην Ελληνική πραγματικότητα του 2013 και να επιβιώσει μαζί με τη νεαρή κόρη του. Ο φόβος, οι υποψίες και οι προκαταλήψεις μέσα από μισές αλήθειες και θολές δικαιολογίες.
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, παραγωγός και πρωταγωνιστής της παράστασης, μίλησε στο Thessaloniki City Guide για το έργο και όχι μόνο.
Κύριε Μιχαηλίδη καλησπέρα.
Καλησπέρα σας.
Είστε παραγωγός και πρωταγωνιστής στην παράσταση «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου. Μιλήστε μας λίγο για το έργο.
Το νέο έργο του Γιάννη Τσίρου το οποίο τελείωσε πρόσφατα είναι μια απλή ιστορία όπου κάποιος διατηρεί ένα μπαράκι – καντίνα σε μια ερημική παραλία μαζί με την κόρη του. Εκεί εξελίσσεται μια περίεργη ιστορία. Είναι ένα έργο το οποίο έχει πολλαπλά επίπεδα. Το 1ο επίπεδο είναι η εξιχνίαση ενός φόνου χωρίς να είναι αστυνομική ιστορία που παρακολουθούμε.
Έχει ενδιαφέρον το έργο του Τσίρου γιατί συνδυάζει τα ρεαλιστικά στοιχεία μαζί με τα ποιητικά. Είναι και ένα έργο που εγώ κρίνω ότι έχει χιούμορ χωρίς να μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε κωμωδία αλλά είναι και δραματικό, δηλαδή είναι κωμωδία και δράμα. Έχει και ιδιαίτερη συγκίνηση. Νομίζω είναι πολύ τρυφερό έργο. Πρόκειται για ένα έξοχο κείμενο. Κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα νεοελληνικά θεατρικά κείμενα των τελευταίων ετών.
Ποιοι είναι οι συντελεστές της παράστασης;
Η παράσταση έχει μια ιδιαιτερότητα. Καταρχήν ξεκινώντας από το έργο, το οποίο πιστεύω πολύ, έχουμε έναν από τους σπουδαιότερους νεοέλληνες συγγραφείς, τον Τσίρο. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι κάνουμε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη και μετά θα παιχτεί το έργο στην Αθήνα, κάτι το οποίο γίνεται πολύ σπάνια στην πόλη. Η πρεμιέρα αυτή δεν είναι απλώς μια πρεμιέρα, είναι παγκόσμια πρεμιέρα πρωτοεμφανιζόμενου έργου, δηλαδή ενός άπαιχτου έργου. Μπορούμε να μιλάμε και για παγκόσμια πρεμιέρα αν δεν ακούγεται βαρύγδουπο.
Την πίστη μου στο έργο συμμερίσθηκε ένας πολύ σπουδαίος σκηνοθέτης, από τους σπουδαιότερους κατά τη γνώμη μου και στη χώρα αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Τσέζαρις Γκραουζίνις. Συνεργάζομαι με δύο νέους ηθοποιούς, που προς το παρόν είναι άγνωστοι αλλά θα είναι οι αυριανοί πρωταγωνιστές, την Μυρσίνη Χρυσοχοΐδου και τον Κίμωνα Κουρή. Ο Δημήτρης Θεοχάρης στη μουσική, παλαιότερος συνεργάτης στους Άγαμους Θύτες, ένας πολύ ταλαντούχος νέος συνθέτης. Ο Πάρις Μέξις, ένας σκηνοθέτης και σκηνογράφος που κάνει τα σκηνικά αλλά με πολυσχιδή δραστηριότητα. Έχουμε ένα team που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με όλο το συμβολισμό της πρεμιέρας στην πόλη.
Σε καιρούς οικονομικής εξαθλίωσης, οι εθνικές προκαταλήψεις δρουν αποτρεπτικά σε οποιαδήποτε πνευματική εγρήγορση και σκεπτικισμό. Πώς μπορεί κατά τη γνώμη σας να αντιμετωπιστούν οι προκαταλήψεις και να προσεγγίσουμε την αλήθεια; Τι πρέπει να αλλάξει στην διαπαιδαγώγηση μέσα από την παιδεία, την οικογένεια, ή τον πολιτισμό;
Εδώ δε θέλετε να απαντήσω την ερώτηση, θέλετε να κάνω μια ολόκληρη πραγματεία… (γέλια) Είναι μια μεγάλη κουβέντα που πρέπει να την κάνουμε ως κοινωνία, έπρεπε να την κάνουμε εδώ και δεκαετίες. Ήδη είμαστε πίσω. Ίσως με αφορμή την οικονομική κρίση, που είναι πιο εμφανής. Εγώ είμαι από τους λίγους γκρινιάριδες που όλο το πίσω μέρος της κρίσης, το πολιτισμικό πρόβλημα και την αξιακή κρίση, την εντόπιζα μιλώντας και δημόσια και πριν από μια δεκαετία. Έχω πει ότι ζούμε τυχαία, χωρίς να έχουμε κουβεντιάσει, χωρίς να έχουμε παράξει σκέψη για να δούμε πώς θα πάμε γιατί η παιδεία και η οικογένεια είναι οι πιο σημαντικοί παράγοντες.
Μην ξεχνάτε ότι η δομή της ελληνικής κοινωνίας βασίζεται πολύ στην οικογένεια.
Έχουμε ένα αίσθημα συλλογικότητας. Αυτά είναι ζητήματα τα οποία πρέπει να δούμε και σε πολιτικό επίπεδο σε μια πιο στενή έννοια, της οργάνωσης γιατί όλα αυτά τα χρόνια το πολιτικό μας σύστημα έκανε μια πολύ άδικη κοινωνία και τώρα είναι πολύ εμφανές. Τώρα που βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Θέλει πολύ κόπο, πάθος και πόνο για να προχωρήσουμε. Πρέπει να αναλάβουμε ο καθένας την ατομική του ευθύνη ακόμα και αν είναι μικρότερη. Δεν μπορεί ένας πολίτης από τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα να έχει την ίδια ευθύνη με έναν πολιτικό ή με έναν δημοσιογράφο ή με έναν μεγαλοεπιχειρηματία.
Πρέπει να δούμε την συμπεριφορά μας γιατί σε όλο αυτό το παιχνίδι είχαμε και εμείς τη δική μας ευθύνη. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ο μέσος ενεργός πολίτης πρέπει να κάνει κάτι. Οι υπόλοιποι μια χαρά ήταν βολεμένοι σε αυτή την κατάσταση μαζί με τον μισό Ελληνικό λαό. Είναι άδικο αυτό που συμβαίνει από το εξωτερικό. Το έργο πραγματεύεται τη σύγκρουση δύο πολιτισμών, με μεγαλοφυή τρόπο.
Το 2ο και 3ο επίπεδο του «Άγριου Σπόρου», μιλάει για μια άλλη αντιμετώπιση από έναν άλλο πολιτισμό που δεν μπορεί να κατανοήσει τον δικό μας. Έχουμε τις αρετές μας, έχουμε τα πλεονεκτήματά μας άρα πρέπει να σταθούμε περήφανοι για τα καλά μας για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Είμαστε απολογούμενοι αδίκως κατά ένα μεγάλο μέρος. Αυτό το έργο με τον τρόπο που το χειρίζεται με πολύ μεγάλη δεξιοτεχνία συγγραφέα ο Τσίρος, μιλάει για αυτά τα πράγματα, για αυτό που ζούμε και ίσως λειτουργήσει παρηγορητικά ως κάθαρση. Είναι ένας προβληματισμός για αυτό που ζούμε στην Ελλάδα σήμερα.
Πιστεύετε ότι τα δημοσιογραφικά μέσα προβάλλοντας τη δική τους αλήθεια, συντελούν στην συντήρηση προκαταλήψεων; Για παράδειγμα: για όλα φταίει η τρόικα, η Μέρκελ, όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς;
Absolutely… όπως λένε οι Αμερικάνοι (γέλια). Νομίζω ότι υπάρχει μία τεράστια ευθύνη σε όλα τα media και στα social media, τα οποία μπορεί να παράγουν μια δημοκρατική διέξοδο για τη συνομιλία μεταξύ μας πολύ σημαντική, αλλά οι ερασιτεχνισμοί, οι αυτοσχεδιασμοί και η ημιμάθεια πολλές φορές από όλα τα μέσα συντηρούν τις προκαταλήψεις. Αυτό δεν αφορά μόνο τους δημοσιογράφους αλλά και τους παρουσιαστές και τους ηθοποιούς, για όσους μιλάμε δημόσια. Δεν αναφέρομαι μόνο στην εύκολη έννοια του ρατσισμού, που γίνεται μια διαρκής κουβέντα.
Υπάρχει μια συνθηματολογική αντιμετώπιση σπουδαίων ζητημάτων. Η πραγματική ηγεσία της χώρας σπάνια υπάρχει στα μέσα. Υπάρχει μία ποδοσφαιρική αντιμετώπιση σοβαρών ζητημάτων. Κάνουμε διαρκώς λάθος κουβέντα, εδώ και πολλά χρόνια. Ας μας πει κάποιος ποιο είναι το πρόβλημα, πού υπήρξε το πρόβλημα και τι πρέπει να κάνουμε. Κάποιος να μας πείσει. Αλλά αυτός πρέπει να το εντοπίσει, να κάνει μια σοβαρή ανάλυση αλλά χρειάζεται και αξιοπιστία και εντιμότητα για να μπορείς να τον ακολουθήσεις.
Πιστεύετε ότι θα προκύψει κάποιο όφελος από την κρίση;
Θεωρητικά πρέπει να είναι τεράστιο, αν δεν χάσουμε τελείως την μπάλα. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι το αδιέξοδο και η αδικία δείχνει να μεγαλώνει. Ούτως ή άλλως ήμασταν μια πολύ άδικη κοινωνία. Έχουμε στο DNA μας μία φυσική ροπή στο να συγκρουόμαστε μεταξύ μας. Με ανησυχούν οι ακραίες εκδηλώσεις φανατισμού και επιθέσεων.
Νομίζω ότι όποια πλευρά και αν συντηρεί μια τέτοια κατάσταση λειτουργεί ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση, τόσο που να σκέφτομαι μέχρι και θεωρίες συνωμοσίας. Υπάρχει αγωνιστικός δρόμος. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε τον κατήφορο. Δεν υπάρχει σοβαρή πρόταση σε αυτή την κατεύθυνση σήμερα. Οι περισσότεροι που φωνάζουν είναι το ίδιο υπεύθυνοι με αυτούς που δε φωνάζουν. Αυτοί οι οποίοι ενστερνίζονται ακραίες θέσεις και πιστεύουν ότι λειτουργούν επαναστατικά και εμψυχώνουν τον λαό είναι απλώς το ίδιο δημαγωγοί με τους άλλους. Με τον ίδιο τρόπο προσπαθούν να αποσπάσουν την εύνοια ή την ψήφο του πολίτη, είτε προέρχεται από αριστερά είτε από δεξιά.
Πότε θα ξαναδούμε τους «Άγαμους Θύτες» σε δράση;
Ούτε εγώ δεν ξέρω γιατί πάντα θέλω να παίζουμε όταν είμαστε ξεκούραστοι. Όταν θέλω να συστήσω την καινούρια ομάδα. Οι «Άγαμοι Θύται δεν είναι ένα σχήμα σταθερό. Είναι ένας φορέας που έχει μια αισθητική άποψη και έναν τρόπο μέσα από ένα είδος μουσικοθεατρικό. Επειδή έχω την ευθύνη της παράστασης, θέλει πολύ προετοιμασία, πολύ κόπο και ιδιαίτερο πάθος για να γίνει. Είναι μια φυσική συνέχεια. Την προηγούμενη παράσταση την παίζαμε 3 χρόνια συνεχόμενα. Πήγε πολύ καλά. Την είδαν 120000 θεατές περίπου.
Τώρα πρέπει να πάρουμε μια μεγάλη ανάσα και πρέπει να σκεφτώ τι θα είναι το επόμενο σχήμα, ποιοι θα συμμετέχουν. Οι Άγαμοι ξεκινούν από το ποιοι είναι στην παράσταση. Αυτό το ρόλο τον έχω εγώ από το 1990 και μου δημιουργεί πάντα ένα αίσθημα ευθύνης. Μέχρι τώρα κάναμε 12 παραστάσεις στα 23 χρόνια. Τα πράγματα πήγαν καλά. 12 παραστάσεις στις οποίες δεν κάναμε παραχωρήσεις στην ποιότητα της δουλειάς. Η αυστηρότητα παρέμενε και για αυτό και η ανταπόκριση των θεατών μέχρι τώρα ήταν μεγάλη. Άρα θέλω να είμαστε συνεπείς με την ιστορία μας. Ο λόγος που δεν παίζουμε τακτικά είναι αυτός. Όταν ξεμπλέξουμε από άλλες δουλειές που έχουμε θα αποφασίσω πότε θα ξαναεμφανιστούν. Όσο μεγαλώνουμε, οι πιθανότητες να κάνουμε παράσταση μικραίνουν. Είναι δουλειά για πιτσιρικάδες με παραπάνω εμπειρία. Το πάθος της νεότητας σιγά σιγά απέρχεται (γέλια).
Η σάτιρα έχει όρια;
Ασφαλώς. Μόνο ο Θεός δεν έχει όρια (γέλια).
Πρωταγωνιστείτε στο επιτυχημένο σίριαλ του Mega «Με τα παντελόνια κάτω». Μια σειρά με πολύ δυνατό καστ. Μιλήστε μας λίγο για το κλίμα στη σειρά.
Είναι μια τηλεοπτική δουλειά, η οποία έχει ενδιαφέρον, είναι χαριτωμένη, είναι στα όρια της φάρσας. Αυτό που φιλοδοξεί είναι να κάνει κάποιον κουρασμένο γυρνώντας στο σπίτι του να μπορεί να χαμογελάσει λίγο. Στην τηλεόραση δεν μπορούμε να κάνουμε τέχνη. Η τηλεόραση είναι ένα μέσο ψυχαγωγίας. Αν αυτή η ψυχαγωγία δε σε προσβάλει και δε νιώθεις ότι κάποιος θέλει να εκβιάσει κάτι, είναι σημαντικό. Οι συνάδελφοι είναι εξαιρετικοί. Ο σκηνοθέτης της σειράς είναι το μεγάλο μας ατού, ο Βασίλης Θωμόπουλος. Απλά τα προβλήματά μας στην τηλεόραση παραμένουν η ταχύτητα που πρέπει να δουλεύουμε και η πίεση του χρόνου και λόγω της κρίσης έχει διπλασιαστεί το πρόβλημα. Η τηλεόραση είναι ακριβό σπορ. Έχει τους δικούς της κανόνες. Προσπαθούμε να κάνουμε όσο γίνεται καλύτερη δουλειά μπορούμε.
Εκτός από ηθοποιός και σκηνοθέτης, είστε και επιχειρηματίας. Πριν λίγο καιρό ανοίξατε ένα bar στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πώς συνδυάζεται το θέατρο με τον ρόλο του επιχειρηματία;
Εγώ δεν είμαι και κανένας σοβαρός επιχειρηματίας. Αυτό ήταν μεταξύ ανοησίας και απόφαση της στιγμής. Εδώ και 2 χρόνια έχω πολύ τρέξιμο και δε συνδυάζεται εύκολα. Είναι ένα πράγμα που μάλλον δεν ξέρω να το κάνω καλά παρόλο που το έχω κάνει επανειλημμένα. Σε μπαρ δούλευα ως πιτσιρικάς στη Θεσσαλονίκη για 15 χρόνια πριν κατέβω στην Αθήνα για πρώτη φορά.
Ήταν αδύνατο να ζήσω από τη δουλειά μου. Όταν αποφάσισα να εγκατασταθώ στη Θεσσαλονίκη πάλι, είδα αυτή την εκπληκτική στοά Κολόμβου, που είναι στην Εγνατία και με έπιασε το μεράκι να κάνουμε κάτι εδώ. Ακόμα φτιάχνουμε πάντως, ακόμα δεν το έχουμε τελειώσει. Λέμε να βάλουμε και φαγητό. Μ’ αρέσουν τα στέκια. Θα βρούμε τη διαφορετικότητά του ανάμεσα σε χιλιάδες στέκια που υπάρχουν στην πόλη. Κάθε τόσο αλλάζουμε ονόματα, κάνουμε καινούρια εγκαίνια σε λίγες μέρες. Είναι λίγο παρανοϊκό. Οι επιχειρηματίες γελάνε μαζί μου αλλά δεν πειράζει. Θα κάνω αυτό που θέλω. Και στη δουλειά μου την κανονική έτσι ξεροκέφαλος ήμουν (γέλια).
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την ωραία συνέντευξη που μας παραχωρήσατε και σας εύχομαι καλή επιτυχία στην παράσταση.
Ευχαριστώ πάρα πολύ.
