Ημερομηνία Δημοσίευσης: 20/01/2014
Του Αθανάσιου Ιορδανίδη
ΓΙΟΛΑΝΤΑ ΜΠΑΛΑΟΥΡΑ: “Πρέπει να φύγουμε από το εγώ και να πάμε στο εμείς. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε.”
«Το Ραφτάδικο» του Ζαν-Κλωντ Γκραμπέρ, το αριστούργημα του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου, που έχει τιμηθεί με μεγάλα θεατρικά βραβεία και έχει παρουσιαστεί σε πολλές χώρες, ανέβηκε από το ΚΘΒΕ σε πανελλήνια πρώτη, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ιορδανίδη. Η Γιολάντα Μπαλαούρα, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση μίλησε στο Thessaloniki City Guide για την παράσταση και για τη Θεσσαλονίκη.
Κυρία Μπαλαούρα καλησπέρα. Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση Το Ραφτάδικο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με τον ρόλο της Ζιζέλ. Μιλήστε μας λίγο για τον ρόλο σας.
Η Ζιζέλ είναι μία από τις πέντε γυναίκες που εργάζονται στο Ραφτάδικο του Λεόν και της Ελέν. Είναι ένας άνθρωπος όπως είναι όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν μέσα σε αυτή την μικρή βιοτεχνία στο Παρίσι του 1945 αμέσως μετά τη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει μέσα από τα δικά του μέτρα και σταθμά και σύμφωνα με τον χαρακτήρα που έχει. Το έργο το έγραψε ο Ζαν-Κλωντ Γκραμπέρ. Σε κάθε γυναίκα έχει δώσει ένα ρόλο, ένα χαρακτήρα μέσα σε αυτό το έργο. Η Ζιζέλ είναι αυτή η οποία εκπροσωπεί την κοινή γνώμη. Την κοινή γνώμη που είναι ενημερωμένη, αλλά είναι παραπληροφορημένη.
Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 1945 με 1952. Είναι η χρονική περίοδος που καλύπτει το έργο όπου δεν υπήρχε το Internet που τώρα φτερνίζεται κάποιος στην Ασία και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο το έχουμε μάθει. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που είχαν μόνο τα επίκαιρα οι άνθρωποι για να πληροφορηθούν.
Το καλοκαίρι διάβασα και μελέτησα το έργο και την εποχή του έργου. Συνειδητοποίησα μέσα από διαβάσματα και από αφηγήσεις ανθρώπων που το έζησαν ότι και εδώ στη Θεσσαλονίκη όταν μάζεψαν τους Εβραίους στην πλατεία Ελευθερίας για να τους πάνε στο Άουσβιτς, στην πλατεία Αριστοτέλους δεν είχε κανείς ιδέα τι παιζόταν λίγα μέτρα πιο κάτω.
Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση στην αρχή όταν δούλευα το ρόλο που η Ζιζέλ δεν ήξερε τίποτα για όλο αυτό που συμβαίνει αλλά προσπαθώντας να το φέρω και στα δικά μας μέτρα, δηλαδή να δω εδώ τι συνέβη με τους αντίστοιχους Εβραίους γιατί η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη που είχε πάρα πολλούς Εβραίους και νομίζω ότι χρωστάει πολλά και σε αυτούς.
Οι Εβραίοι έφτιαξαν την πόλη, ήταν ο αστικός πληθυσμός της πόλης σύμφωνα και με τον Μαζάουερ. Η Ζιζέλ είναι η κοινή γνώμη. Η οποία έχει πλήρη άγνοια του τι συμβαίνει γύρω και το μαθαίνει πολύ αργά. Είναι μια γυναίκα με την οικογένειά της, με τα παιδιά της που αγωνίζεται να τα φέρει βόλτα για να μπορέσει να επιβιώσει. Έχει βέβαια την απορία να μάθει το τι έγινε. Όταν το μαθαίνει, τουλάχιστον έτσι όπως έχω επιλέξει να ερμηνεύσω το ρόλο, κάτι καταρρέει μέσα της. Μαθαίνει την αλήθεια. Όλοι οι άνθρωποι όταν μαθαίνουμε την αλήθεια, νομίζω πως κάτι καταρρέει μέσα μας. Γιατί είναι αυτό που συμβαίνει και όχι αυτό που νομίζουμε ότι συμβαίνει ή που μας έχουν πει ότι μπορεί να συμβαίνει. Αυτή είναι η Ζιζέλ για μένα.
Νομίζω ότι το να ενσαρκώσεις στη σημερινή εποχή την κοινή γνώμη για έναν ηθοποιό έχει τρομερό ενδιαφέρον. Γιατί και η κοινή γνώμη σήμερα είναι παραπληροφορημένη. Μιλάω με παιδιά της νεότερης γενιάς τα οποία αγνοούν τη χρονολογία που συνέβη η χούντα. Μιλάς με παιδιά τα οποία ψηφίζουν διάφορα «κόμματα», οργανώσεις θα το έλεγα, και νομίζουν ότι θα φέρουν κάτι καινούριο ή ότι έτσι θα εκδικηθούν όλο αυτό που συμβαίνει. Ο κόσμος και σήμερα νομίζω ότι παρόλο που υπάρχει όλη αυτή η πληροφόρηση νομίζω ότι εξακολουθεί να είναι παραπληροφορημένος. Οπότε θεωρώ πως σήμερα έχει τρομερό ενδιαφέρον να παίξεις σαν ηθοποιός έναν τέτοιο ρόλο, να είσαι δηλαδή η κοινή γνώμη που πέφτει από τα σύννεφα.
Είναι επίκαιρο το έργο;
Κατά τη γνώμη μου είναι τρομερά επίκαιρο επειδή αυτή τη στιγμή καλούμαστε να επιβιώσουμε μέσα από πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες. Βλέπουμε πως επιλέγουν και αυτοί οι άνθρωποι να επιβιώσουν. Και νομίζω ότι για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε πρέπει να ξεχάσουμε το εγώ. Περάσαμε αρκετές δεκαετίες που επενδύσαμε στο εγώ και στον ατομισμό και πρέπει να πάμε στο εμείς που το εμείς εμπεριέχει αλληλεγγύη, συνέργεια, αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Πρέπει να πάμε στο συν. Πρέπει να φύγουμε από το εγώ και να πάμε στο εμείς. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Αλλιώς νομίζω πως θα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Εμείς πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και που αντιμετωπίζουμε τη ζωή και να αρχίσει ο ένας να σέβεται τον άλλον και ο σεβασμός έχει να κάνει από τον τρόπο που θα παρκάρεις το αυτοκίνητό σου, από τον τρόπο που θα οδηγείς στο δρόμο, από το πώς θα σεβαστείς το περιβάλλον γιατί όλα αυτά σιγά σιγά είναι πράγματα τα οποία χτίζουν το εμείς.
Με τι κριτήρια επιλέγετε τις παραστάσεις που θα συμμετέχετε;
Καταρχήν το έργο, ο σκηνοθέτης και όλοι οι συντελεστές της παράστασης, οι συνάδελφοί μου οι ηθοποιοί με τους οποίους θα συνευρεθώ στη σκηνή και είμαι από αυτούς τους ηθοποιούς που θέλω και προσπαθώ όσο μου είναι δυνατόν να δουλεύω με τους καλύτερους γιατί έτσι γίνομαι και εγώ καλύτερη μαζί τους.
Τα τελευταίο διάστημα έχετε συμμετάσχει σε πολλές παραγωγές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Μετακομίσατε στη Θεσσαλονίκη;
Δεν ξέρω αν έχω μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη. Η αλήθεια είναι ότι είμαι 2 χρόνια και κάτι στη Θεσσαλονίκη και για μένα είναι πολύ μεγάλη τιμή να συμμετέχω στις παραστάσεις του Κρατικού γιατί το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος είναι ένα Θέατρο το οποίο το αγαπώ και για μένα ήταν ένας διακαής πόθος να δουλέψω. Ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη το Νοέμβριο του 2011, έκανα οντισιόν, πήρα ένα ρόλο στο Τρομπόνι του Ποντίκα. Ήταν μια πολύ ευτυχής συνεργασία με τον Τάσο τον Περζικιανίδη που βρεθήκαμε μαζί στη σκηνή και τον Δημήτρη τον Κολοβό και τον Βασίλη τον Σπυρόπουλο, τους εξαιρετικούς ηθοποιούς του Κρατικού και με σκηνοθέτη τον Δημήτρη τον Σακατζή, ένα νέο άνθρωπο που προέρχεται από θεατρική ομάδα της πόλης.
Νομίζω πως είμαστε σε μια εποχή που κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα και τα πάντα είναι ανοιχτά. Σήμερα είσαι στη Θεσσαλονίκη, αύριο μπορεί να είσαι κάπου εκτός Ελλάδας, μπορεί να είσαι στην Αθήνα ή κάπου αλλού. Αυτό που ξέρω να πω με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι τη Θεσσαλονίκη την αγαπώ. Αισθάνομαι ότι η Θεσσαλονίκη είναι πατρίδα μου. Ναι, είμαι Θεσσαλονίκη. Αγαπώ πάρα πολύ τη Θεσσαλονίκη, την αγαπάω σαν πόλη και αγαπάω πάρα πολύ και τους ανθρώπους της Θεσσαλονίκης άλλωστε οι πιο στενές μου σχέσεις, οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι είναι από τη Θεσσαλονίκη.
Και η Θεσσαλονίκη αγαπάει εσάς πιστεύω.
Έτσι πιστεύω και εγώ.
Είστε αισιόδοξη για το νέο έτος;
Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη γιατί αν με πάρει από κάτω όλο αυτό που συμβαίνει θα είμαι χειρότερα. Για να είμαι καλύτερα επιλέγω να είμαι αισιόδοξη. Είμαι αισιόδοξη από επιλογή αλλά και σαν άνθρωπος είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που όσο πιο δύσκολο είναι κάτι δεν το αντιλαμβάνομαι ως δυσκολία. Το αντιλαμβάνομαι ως πρόκληση και ως ένα εμπόδιο το οποίο πρέπει να το υπερπηδήσω και να το κατακτήσω και να πάω παρακάτω. Αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία μου. Η δυσκολία με προκαλεί, δε με απογοητεύει. Ναι είμαι αισιόδοξη.
Κυρία Μπαλαούρα σας ευχαριστώ πολύ για την ωραία και ενδιαφέρουσα συνέντευξη και καλή επιτυχία.
Και εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Να είστε καλά.
