Γιάννης Ζουγανέλης

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 03/07/2012

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο Ακροπόλ, παρουσιάζει για τη θερινή θεατρική περίοδο 2011-2012, την παραγωγή «Ιππής», του Αριστοφάνη, σε απόδοση – σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Πρωταγωνιστούν: ο Πέτρος Φιλιππίδης Αλλαντοπώλης και ο Γιάννης Ζουγανέλης Παφλαγόνας, που συναντιούνται για πρώτη φορά στη σκηνή.

Ο Γιάννης Ζουγανέλης μίλησε στο Thessaloniki City Guide για την παράσταση, για το καινούριο του CD και τα μελλοντικά του σχέδια.

Κύριε Ζουγανέλη καλησπέρα. Φέτος το καλοκαίρι πρωταγωνιστείτε στην κωμωδία του Αριστοφάνη «Ιππής» σε συμπαραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με το Θέατρο Ακροπόλ. Ο Αριστοφάνης με την κωμωδία αυτή χλευάζει τη δημαγωγία των πολιτικών και τη φαυλότητα της εξουσίας και πώς αυτή μπορεί να οδηγήσει µία χώρα -στην προκειμένη περίπτωση την Αθήνα του Πελοποννησιακού Πολέμου- σε αδιέξοδο. Τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται ή η επιδίωξη της εξουσίας είναι αυτή που αλλοιώνει τον άνθρωπο; Πόσο επίκαιρο είναι το έργο στις μέρες μας;

Τα είπατε όλα με την ερώτησή σας. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που μου δίνετε τη δυνατότητα να επικοινωνώ τη σκέψη μου μέσα στο διαδίκτυο. Νομίζω ότι είναι ότι πιο καλό μπορεί να γίνει όχι μόνο για τον καλλιτέχνη αλλά για τον άνθρωπο γενικότερα. Πρώτα από όλα μπορώ να σας πω ότι είμαι ευτυχής που μπαίνω στη διαδικασία να υλοποιούνται τα όνειρά μου. Έχω παλέψει για να μπορώ να ζω στα όνειρά μου. Το έχω πετύχει.

Είμαι προνομιούχος για αυτό και είμαι διπλά προνομιούχος σε μια εποχή που έχουν πραγματικά ισοπεδωθεί όλα μέσα από τις λογικές της παγκοσμιοποίησης και ότι αυτό αφορά το διαφορετικό βίωμα των ανθρώπων που τείνει να γίνει ένα σ’ όλο τον κόσμο. Πάει να κυριαρχήσει ο καπιταλισμός με την πιο χυδαία του μορφή ο οποίος πολεμά τώρα συνειδήσεις, πολεμά την ανθρωποκεντρικότητα, πολεμά την διαφορετικότητα και την ιδιαιτερότητα, τη σημαντική μοναδική μορφή των ανθρώπων. Πολεμάει τη γνώση, πολεμάει τον πολιτισμό γιατί θέλει ανθρώπους στρατιωτάκια να υπηρετούν συμφέροντα και όχι να βρίσκονται οι άνθρωποι μέσα από τη διαδικασία της ανθρώπινής τους φύσης που σημαίνει αγάπη, έρωτας, ανθρωπιά, εξέλιξη, αλλαγή κλπ.

Στην Ελλάδα δεν επιδοτείται ο πολιτισμός, κοροϊδεύουν.

Όσοι ασχολούνται με το θέατρο ασχολούνται ασκητικά με αυτό. Με το θέατρο δε βγάζει κανείς χρήματα. Στο θέατρο μπαίνει για να υπηρετήσει και να υπηρετηθεί φυσικά γιατί τα πάντα είναι αμοιβαία, μπαίνει να εκφραστεί, μπαίνει να ψυχαγωγήσει, μπαίνει να δώσει το στίγμα της έκφρασής του και θα έπρεπε τα Κρατικά Θέατρα που πραγματικά είναι θέατρα και ειδικά το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το οποίο είναι ίσως και ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα που υπάρχουν στην Ευρώπη με τόσα θέατρα που διαχειρίζεται και τα καλοκαιρινά, το Θέατρο της Γης και το Θέατρο του Δάσους αλλά και τα χειμερινά στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, το Βασιλικό Θέατρο, τους Λαζαριστές και του Μελά. Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα.

Είναι ωραίο στην πόλη να υπάρχει πολιτισμός.

Και πρέπει ο πολιτισμός να επιδοτείται. Είναι ντροπή μου που μιλάω για οικονομικά αλλά είναι και ντροπή στο κράτος. Το ανύπαρκτο κράτος το οποίο μόνο τα γένια του μπορεί να ευλογεί και να κατακεραυνώνει τους πολίτες και να νομοθετεί για να υπερασπίσει τον εαυτό του παρά τους πολίτες από το κράτος και την λαίλαπα, γι’ αυτό είμαι και στη λογική ότι πρέπει να το τρομάξουμε το κράτος κάποια στιγμή εμείς οι πολίτες. Πώς λέγεται το ουσιαστικό που τρομάζω το κράτος; Τρομοκρατία. Όταν λέμε τρομοκρατία, δεν είμαι υπέρ του να αφαιρέσω ζωή ακόμα και στον αντίπαλό μου, στον εχθρό μου αλλά από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να δέχομαι και όλα αυτά που συμβαίνουν απριόρι, βουβός, άπραγος και να τα παρακολουθώ.

Αυτός είναι ένας πρόλογος που έχει άμεση σχέση με το έργο «Ιππής» που είναι για μένα τύχη να υποδύομαι και να υπερασπίζομαι ένα ρόλο ενός πολύ κυνικού ιστορικού προσώπου των Αθηνών της εποχής του Πελοποννησιακού πολέμου, ο οποίος από ότι ξέρουμε από την ιστορία ήταν και παρών στην παράσταση και ο μεγάλος Αριστοφάνης που ήταν μικρός στην ηλικία όταν έγραψε τους Ιππείς, γύρω στα 18-19 χρόνων, δε δίστασε μες στα μούτρα του να γράψει αντιεξουσιαστική πρώτα και μετά σατυρική παράσταση.

Ο Αριστοφάνης είναι ο πιο αντιεξουσιαστής συγγραφέας.

Συναγωνίζονται δύο φαιδρά πρόσωπα της κοινωνίας με επαγγέλματα τα οποία βρωμάνε και δεν είναι τυχαίο αυτό.

Ο ένας είναι βυρσοδέψης, τον βάζει τον Κλέωνα, δηλαδή τον Παφλαγόνα. Το Παφλαγόνας έχει να κάνει και με τον φαφλατισμό, φαίνεται και από τη λέξη και βάζει και τον Αγοράκριτο να είναι αλλαντοπώλης και αν το σκεφτούμε σε ένα συμβολισμό βλέπεις ότι ο ένας ασχολείται με το δέρμα του ζώου και ο άλλος με το αίμα, με τις σάρκες, με το κρέας. Είναι δύο βρωμερά επαγγέλματα για την εποχή και βρωμάνε οι ίδιοι γιατί καταλαβαίνεται πως μυρίζουν τα βυρσοδεψεία και τώρα να πας μυρίζουν όπως και η επεξεργασία του κρέατος που έφτασε να είναι κυρίαρχη μορφή τροφής στους ανθρώπους. Τσακώνονται με τον ίδιο λόγο, τον χωρίς έμπνευση λόγο, που με γνώμονα το συμφέρον, με γνώμονα την υπηρεσία της εξουσίας και όχι την υπηρεσία του λαού όπως και οι υπουργοί τώρα.

Υπουργός ενώ σημαίνει υπό του έργου που σημαίνει υπηρέτης του λαού, πρωθυπουργός σημαίνει πρώτος υπό του έργου τη τάξει δηλαδή πρώτος υπηρέτης του λαού αλλά ποτέ αυτοί δεν υπηρέτησαν το λαό παρά μόνο συμφέροντα ή ένα μέρος του λαού το οποίο δεν ανήκει καν στο λαό. Δεν ενέργησε ποτέ για το λαό. Δυόμιση χρόνια διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση.

Εγώ λυπάμαι για αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα.

Η συμβολή η δικιά μου πάνω σε αυτό, γιατί εγώ πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται μέσα από το πόστο του γιατί δεν είναι μόνο η τέχνη, είναι οι επιστήμες, είναι η εργατική τάξη, οι αστοί, οι μικροαστοί. Όλοι πρέπει να αγωνιστούμε για να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας η οποία πρέπει να γίνει ποιητική, να ποιούμε δηλαδή να δημιουργούμε ως Έλληνες και όχι ως άτομα φερέφωνα και επηρεασμένα από τις λογικές τις αγγλοσαξονικές που έχουν την τάση να κυριαρχήσουν τη γη που δε μας πρέπει ούτε σε μας ούτε σε αυτούς. Αλλά βλέπεις αφήσαμε τη ζωή μας να μας κυβερνήσει το χρήμα, η οικονομία η οποία δεν είναι οικονομία παρά είναι ένα ξεπούλημα.

Συναντιέστε για πρώτη φορά επί σκηνής με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Πώς είναι η συνεργασία σας;

Ο Πέτρος Φιλιππίδης είναι ίσως από τους πιο καλούς ηθοποιούς που έχω συνεργαστεί. Είναι ένας ευφυής σκηνικά ηθοποιός και στη ζωή του. Ένας υπηρέτης του θεάτρου. Ένας δοτικός ηθοποιός. Συνεχώς εφευρίσκει πράγματα και πασχίζει για να εφευρίσκει γιατί θέλει όταν βγει στη σκηνή να μπορεί να έχει τη δικιά του κατάθεση και τη δικιά του προσφορά και να κάνει τον κόσμο να γελάσει, όχι να χαχανίσει. Να γελάσει με πράγματα που συμβαίνουν στην καθημερινότητα. Αυτό και μένα προσωπικά με ενδιαφέρει. Έτσι ο κόσμος να αντιληφθεί μέσα από τη σάτιρα τι πρέπει να κάνει και αυτός για να βελτιωθεί η ζωή μας. Είναι εξαιρετικός ο Πέτρος Φιλιππίδης όπως και οι άλλοι ηθοποιοί που συνεργάζομαι.

Ο Τάκης Παπαματθαίου, ο πολύ έμπειρος Αριστοφανικός ηθοποιός.

Εγώ παίζω για πρώτη φορά Αριστοφάνη και για πρώτη φορά θα πάω σε αρχαία θέατρα, και για πρώτη φορά στην Επίδαυρο να πάω να καθαγιαστώ μέσα σε αυτό το τρομερό μαγνητικό πεδίο. Αλλά και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης αλλά και ο Γιώργος Καύκας, ένας εξαιρετικός ηθοποιός που είναι εδώ μόνιμος στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ένας χορός που αποτελείται από ηθοποιούς ικανούς όπου τραγουδάνε και παίζουν, χορεύουν, κάνουν τρεις τέχνες μαζί εξαιρετικά, οι μισοί εκ των οποίων και παραπάνω διαβάζουν και παρτιτούρες που σημαίνει ότι την περίφημη μουσική του Χριστιανάκη, να ναι καλά το παιδί, δουλεύει εδώ και 3 μήνες συνέχεια γράφοντας, σκίζοντας, ενορχηστρώνοντας, αλλάζοντας, διδάσκοντας. Εγώ είμαι και μουσικός και υποκλίνομαι στο ταλέντο του και την συγκρότησή του σαν προσωπικότητα.

Μια χορογράφο που είναι στο sinequanon, την ξέρουν στη Θεσσαλονίκη, χορεύει εξαιρετικά και έκανε τις χορογραφίες, η Μπέττυ Δραμισιώτη. Η Λίνα Νικολακοπούλου που έκανε την ελεύθερη απόδοση των χωρικών. Η Ντένη Βαχλιώτη που έκανε τα κοστούμια. Ο Παντελιδάκης, ένας εκ των καλυτέρων σκηνογράφων που έκανε τα σκηνικά. Με έναν κόσμο που εργάζεται συνεχώς εδώ και 2 και 3 μήνες και δεν ξέρω αν πληρώνεται καν γιατί έχουν αλλάξει οι εποχές. Φυσικά τη σκηνοθεσία την έχει κάνει ο Σταμάτης Φασουλής. Έχει την μπακέτα του έργου. Καθοδηγούμενοι από αυτόν προχωράμε. Πήρε από τις προσωπικότητές μας αυτό που πρέπει να πάρει και καταθέτουμε και εμείς πράγματα από την σκηνική μας εμπειρία αλλά η σκηνή να ξέρετε είναι η ζωή.

Η σκηνή του θεάτρου είναι η ίδια η ζωή.

Όπου δουλεύουν σε μια τρελή ισορροπία ανάμεσα στην εικαστικότητα, ανάμεσα στην ψυχαγωγία, ανάμεσα στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία, την κωμωδία, την σάτιρα για να δείξουμε όσο γίνεται, όχι τους εαυτούς μας αλλά μέσα από τους ρόλους μας, πράγματα που συνέβαιναν στην Αρχαία Ελλάδα εκεί που γεννήθηκε το πνεύμα, η ιατρική, τα μαθηματικά, οι επιστήμες, ο χορός, το θέατρο, τα πάντα, η γλυπτική μπας και ξυπνήσουμε τις συνειδήσεις των συνανθρώπων μας οι οποίες κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου σε μια άδικη κοινωνία.

Κρίνοντας από το χιούμορ που διακρίνει και τους δυο σας και την απήχηση που έχετε στο κοινό, σε συνδυασμό και με το διαχρονικό κείμενο του Αριστοφάνη, θεωρώ ότι θα μας χαρίσετε απίστευτες στιγμές γέλιου. Κάτι που ο κόσμος έχει μεγάλη ανάγκη στις μέρες μας.

Αυτό ελπίζω να επιτευχθεί. Έχει τα εφόδια το έργο, έχει την φιλοσοφία, έχει τη λογική. Εμείς έχουμε δουλέψει. Ελπίζω να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο να κάνουμε τον κόσμο να γελάσει και να σκεφτεί. Το θέλουμε πάρα πολύ. Άλλωστε για αυτό εργαζόμαστε τώρα δυόμιση μήνες.

Μετά την πρεμιέρα της Θεσσαλονίκης, ακολουθεί μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία σε πλήθος φεστιβάλ ανά την Ελλάδα, μεταξύ των οποίων και το φεστιβάλ Επιδαύρου στις 20 & 21 Ιουλίου. Φαντάζομαι ότι ακόμη κι αν η πόλη που περιοδεύετε είναι κοντά σε θάλασσα, θα είναι πολύ δύσκολο να “αποδράσετε” από τις πολύωρες πρόβες.

Για να είμαι ειλικρινής εγώ θα προσπαθήσω να επωφεληθώ για να μπορώ να ζω το τοπίο και την ομορφιά της Επιδαύρου και στην κάθε πόλη που θα πάμε. Επειδή οι πρόβες έχουν γίνει και είναι σε πολύ καλή φάση το έργο. Στην Επίδαυρο θα χρειαστεί να κάνουμε, γιατί είναι άλλος ο χώρος, μια πρόβα προσαρμογής. Δε θα είναι τόσο κουραστικές και θα έχουμε και χρόνο να απολαύσουμε και την ίδια την Επίδαυρο που είναι από τα αρχαία χρόνια τρομερό μαγνητικό πεδίο. Εγώ βλέπω την καλή πλευρά. Δε με κουράζει η περιοδεία.

Άλλοι κάνουν ένα ταξίδι στη ζωή τους και το θυμούνται ένα χρόνο και εμείς κάθε μέρα θα εναλλάσσεται το τοπίο. Εγώ το απολαμβάνω. Ξέρεις τι είναι στα όνειρά σου να ταξιδεύεις; Κοπιάζεις φυσικά, και ποιος δεν κοπιάζει σε αυτή τη ζωή. Είμαστε υποχρεωμένοι τον μόχθο μας, να ισορροπούμε και να τον εκφράζουμε αλλά εμείς είμαστε προνομιούχοι και να πληρωνόμαστε μέσα στα όνειρά μας. Έστω αυτά τα λίγα χρήματα που παίρνουμε και επίσης να ταξιδεύουμε και να μην υπάρχει τίποτα που να επαναλαμβάνεται στην καθημερινότητά μας. Είναι πολύ ωραίο σε αυτή την ωραία χώρα που ταξιδεύουμε.

Το τελευταίο CD που κυκλοφορήσατε λέγεται «Με γεια το κούρεμα». Πολύ εύστοχος τίτλος. Πείτε μας λίγα λόγια για τους συντελεστές του CD και τη συνεργασία με την κόρη σας Ελεωνόρα.

Η κόρη μου είναι ένα εξαιρετικό παιδί το οποίο δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι είναι ιδιοκτησία μου. Είναι μια ολοκληρωμένη καλλιτέχνης. Τραγουδάει ήδη και στη δισκογραφία πάνω από 6-7 χρόνια. Μεγαλώσαμε μαζί και μεγαλώνουμε, συνυπάρχουμε. Επηρεάζει ο ένας τον άλλον με πολύ ευγένεια, χωρίς να επιβάλει κανείς τις απόψεις του γιατί δεν πιστεύω εγώ στην παιδεία την καθοδηγούμενη. Πιστεύω στην παιδεία που ο δάσκαλος ή ο πατέρας στρώνει το χαλί για να επιλέξει ο άνθρωπος αυτό που πρέπει να καταλήξει. Την Ελεωνόρα την είχα μαζί μου στα στούντιο από 2 χρονών. Έχει τραγουδήσει και ηχογραφηθεί από 2 χρονών.

Το στούντιο είναι το σπίτι της.

Εξέλιξε ένα εξαιρετικό όργανο, τη φωνή της που της χάρισε ο Θεός, το σύμπαν. Αλλά και μια προσωπικότητα που ντύνει αυτό το όργανο. Διότι από μόνες οι φωνές δεν κάνουν τίποτα και φεύγουν σαν διάττοντες αστέρες όταν δεν έχουν κάτι να προσφέρουν.

Δε μιλάω για την Ελεωνόρα κόρη μου, μιλάω για την Ελεωνόρα μια πλήρης εξαιρετική καλλιτέχνης και τόλμησα, παρότι όταν έγινε γνωστή εγώ δε μεσολαβούσα καθόλου στις εργασίες αυτές. Δε θέλω να νιώθω μπαμπάς-κόρη, δε μ’ αρέσει καθόλου. Αλλά τώρα που νιώθω ότι επειδή πάτησε στα πόδια της και τα δικά της τα φτερά την έκαναν να πετάξει και να αναγνωριστεί και να επιλεγεί από τους αποδέκτες τους Έλληνες λέμε ένα τραγούδι του Αντώνη Ανδρικάκη που μιλάει ο πατέρας στην κόρη και απαντάει η κόρη, ζητάει συγνώμη ο μπαμπάς. Τα λέμε στο τραγούδι όλα.

Είναι ένας δίσκος πολιτικός.

Έπρεπε ο καθένας από το μέρος του, το μετερίζι του να πολεμάει για τα κακώς κείμενα της σύγχρονης κοινωνίας μπας και ξυπνήσουμε και αλλάξουμε. Μιλάω για την εξουσία παίρνοντας σαφέστατα αντιεξουσιαστικές θέσεις, μιλάω για τις προδοσίες. Έχω γράψει ένα τραγούδι του Σουρή, 110 χρόνια πριν το έχει γράψει που λέει: «Δυστυχία σου Ελλάς με τα τέκνα που γεννάς, ω Ελλάς ηρώων χώρα τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα» που βλέπουμε ότι επαναλαμβάνεται η ζωή. Όπως επαναλαμβάνεται και η πολιτεία μας.

Η απάθεια των Ελλήνων να μην οικειοποιούνται, πρώτη από τις έννοιες, την έννοια του πολίτη για να μπορούμε να συνυπάρχουμε σε αυτή τη χώρα ο ένας πολεμώντας για την ισότητα και το δίκιο του άλλου.

Όσο και διαφορετικές αντιλήψεις και ιδεολογίες να έχουμε.

Έχω τραγούδια:

• που κάνω σάτιρα στο νεοέλληνα με κυρίαρχο ένα τραγούδι που λέει “τα μόνα μου ιδανικά είναι να ζω με δανεικά” για να δούμε που φταίμε και εμείς για όλα αυτά,
• πιο αυθαίρετα,
• πιο αναρχικά,
• που εμμέσως καυτηριάζουν την φαλλοκρατία,
• που τιμούν τη γυναίκα,
• που τιμούν την αρρενωπότητα,
• που κάνουν σάτιρα στην διαφορετικότητα.

18 τραγούδια, ένας διπλός δίσκος που κυκλοφόρησε πρώτα από την Real News που δημόσια την ευχαριστώ και ειδικά τον Νίκο Χατζηνικολάου και τον Στέργιο τον αδερφό του και τον Γιώργο Παπαδάκη που κάλυψαν ένα μεγάλο μέρος των εξόδων της παραγωγής και μετά κυκλοφορεί από την EMI. Θέλω να κάνω τα αδύνατα δυνατά γιατί από τη δισκογραφία πια δε βγάζουμε λεφτά και δεν ντρέπομαι να μιλήσω. Με την ευκαιρία να πω ό κόσμος να μην παίρνει πειρατικά CD. Έχουν φτηνύνει. Κάναμε μεγάλο αγώνα για να φτάσουμε τα CD σε αυτές τις τιμές, εμείς οι καλλιτέχνες, να μπορούμε να επικοινωνούμε. Να δώσουμε την ευκαιρία και σε νέους ανθρώπους να γράψουνε. Να μας στηρίζει. Το έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη για να τους στηρίζουμε και εμείς με την έκφρασή μας, γιατί τα πάντα είναι αμοιβαία. Και κυρίως να δοθεί η ευκαιρία σε νέα παιδιά να δώσουν και αυτοί το στίγμα τους γιατί υπάρχουν πράγματα.

Στη ζωή δεν υπάρχει μόνο αυτό που παρουσιάζεται από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης.

Υπάρχουν κι άλλες αξίες πολύ σημαντικές. Η μουσική δυστυχώς είναι μια τέχνη ακριβή. Χρειάζονται στούντιο, χρειάζονται μουσικοί, χρειάζονται computer, χρειάζονται οργανοπαίκτες. Όλα αυτά δεν μπορεί να τα κάνεις τσάμπα. Τα νέα παιδιά δεν έχουν χρήματα. Το κράτος δεν έχει. Εδώ δεν έχουμε Υπουργό Πολιτισμού. Έναν υφυπουργό έβαλαν άσχετο ο οποίος μάλιστα είπε ότι θα επιδοτήσει τον άυλο πολιτισμό, δηλαδή τα μουσεία, τη γλώσσα. Θα κινδυνέψει το θέατρο, θα κινδυνέψουν οι μουσικές σκηνές γιατί δεν επιδοτείται τίποτα. Σε αυτή τη χώρα που γέννησε το θέατρο δεν έχουμε ακαδημία τεχνών, ντροπή τους. Είναι αλήτες. Αυθαιρετούν. Άλλαξαν την παιδεία. Κάνουν παιδιά παπαγαλάκια.

Τα πανεπιστήμια υπολειτουργούν. Οι δραματικές σχολές υπολειτουργούν. Δεν ελέγχονται από κανέναν. Ο καθένας εφαρμόζει μια δικιά του μέθοδο εκπαίδευσης. Δεν υπάρχει παράδοση στη διδασκαλία. Είναι ντροπή. Ντρέπομαι. Για αυτό λέω, στηρίξτε. Συμπαθείς είναι οι μαύροι που πουλούν αλλά δεν μπορούμε άλλο. Συμπαθείς είναι και οι μετανάστες, δε θέλω το κακό τους, αλλά δεν μπορούμε άλλο. Τους λυπάμαι, τους συμμερίζομαι, τους καταλαβαίνω, φεύγουν από τη χώρα τους, να τους φιλοξενήσουμε σε ένα σημείο. Έχουν έρθει πολλοί παραπάνω από αυτούς που μπορούμε να αντέξουμε.

Είστε ένα καλλιτέχνης που ασχολείστε με πολλά πράγματα. Γράφετε μουσική, έχετε κυκλοφορήσει περίπου 60 δίσκους από το 1971 μέχρι σήμερα, έχετε συμμετάσχει σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, σε πολλές μουσικές και μουσικοθεατρικές παραστάσεις, παιδικές εκδόσεις, θεατρικά έργα, ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Ποιο είδος είναι αυτό που σας εξιτάρει περισσότερο;

Η ζωή. Τίποτα δε με εξιτάρει περισσότερο από τη ζωή. Όλα τα άλλα είναι για να υπηρετήσω τη ζωή. Έχω 2 υποστάσεις. Τις έχω επεξεργαστεί και με το μυαλό μου και με τις γνώσεις μου, με ακαδημαϊκή γνώση. Σπούδασα τα αντικείμενά μου, και την υποκριτική αλλά και τη μουσική αλλά δε με εξιτάρει τίποτα παραπάνω από τη ζωή και κάνω τα πάντα για να υπηρετήσω τη ζωή μέσα από την εργασία, μέσα από την παραγωγή του έργου και όχι από τη δουλειά. Η δουλειά είναι συνυφασμένη με τη δουλεία. Εγώ συστήνω στους πάντες και στους μαθητές μου να εργάζονται, να παράγουν έργο. Να είναι λιγότερο υπάλληλοι και θα πάνε καλά. Να βρεθούμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Η ζωή λοιπόν με ενδιαφέρει.

Παράλληλα, μαθαίνω ότι κατέχετε θέση επίτιμου καθηγητή της Ακαδημίας του Μονάχου. Μιλήστε μας λίγο και για αυτή την ιδιότητα.

Αυτό είναι λίγο αδόκιμο. Εγώ σπούδασα στην ακαδημία του Μονάχου και μουσικός και στη δραματική σχολή της όπερας. Κάποια στιγμή κάναμε ενέργειες να δημιουργήσουμε έδρα Ελληνικής μουσικής αλλά το Ελληνικό κράτος δε βοήθησε. Αυτό είναι πριν 15-20 χρόνια. Για να γίνει μια έδρα Ελληνικής μουσικής σε ένα ξένο πανεπιστήμιο χρειάζονται μεταφράσεις, γραμματεία, υποστήριξη τεχνολογική. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να τα φορτωθεί μόνος του.

Στην ακαδημία ξέρετε υπάρχουν έδρες πολυεθνικών λογικών, δηλαδή μουσικοί από την Περσία, πολύ ωραία πράγματα. Μου προσδώσανε, αυτόν τον αδόκιμο όρο, του Επιτίμου επειδή έχω διδάξει κατ’ επανάληψη. Τώρα έχω γίνει Επίκουρος. Αλλά είναι λίγο τυπικό αυτό διότι δεν έχω κάτι. Απλώς έχω τα εφόδια. Έχω κάνει διδακτορικά, έχω κάνει πολλά πράγματα. Ελπίζω κάποια στιγμή να ευοδωθεί και να έχω και την πολυτέλεια να ταξιδεύω γιατί κάποτε μπορούσα να ταξιδεύω και πολύ πιο εύκολα. Τώρα έχουν ακριβύνει και πολύ και όταν τα κάνεις αυτά ιδιωτεύοντας είναι πολύ δύσκολο. Το καθηγητηλίκι δε με ενδιαφέρει για να γίνω καθηγητής για να πουλάω μούρη κοινωνική. Με ενδιαφέρει για να μεταδώσω γνώση, που απλόχερα και με ευρύτητα πνευματική και από τύχη δικιά μου βρέθηκα με δασκάλους που μου παρήχθει, να τη μεταδώσω και εγώ στους νέους. Ερχόμαστε για να παραδώσουμε. Δεν ερχόμαστε για να κλέψουμε και να φύγουμε.

Τον τελευταίο χρόνο διαπιστώνουμε ότι ανάμεσα στα προσόντα που πρέπει να έχει ένας Έλληνας ηθοποιός για να συμμετέχει σε σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης, είναι και γνώση ξένων γλωσσών, ιδιαίτερα δε της τουρκικής! Τελικά η οικονομική κρίση μπορεί να επιφέρει από κρίση ποιότητας μέχρι και κρίση ταυτότητας;

Δεν το πιστεύω αυτό. Η κρίση ταυτότητας έχει επέλθει ανεξάρτητα από την τηλεόραση. Από την καθημερινότητά μας. Η πρώτη μεγάλη κρίση ταυτότητας είναι η κυριαρχία του lifestyle. Όταν όλοι μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία και υπηρετήσαμε είτε άμεσα είτε έμμεσα το lifestyle. Υπηρετώντας το lifestyle υπάρχει κρίση ταυτότητας γιατί μπαίνεις σε μια διαδικασία πνευματικής πορνείας. Μπαίνουν μοντέλα στη ζωή που ισορροπούν μόνο με το καλλίγραμμο κλπ, το κάπως, το στημένο, το ανορεξικό, χίλια δυο.

Η κρίση ταυτότητας ξεκινάει από εκεί και η κρίση ταυτότητας επίσης ξεκινάει από τα συμπλέγματα των ανθρώπων που δεν μπορούν να πουν την αλήθεια όσον αφορά το τι είναι και τι δεν είναι προοδευτικό. Όταν όλοι οι αριστεροί κάνανε τουμπεκί ψιλοκομμένο για τα κακά που έχει προκαλέσει στην παγκόσμια ιστορία και το παγκόσμιο βίωμα όλη αυτή η λογική η Σταλινική του ανατολικού μπλοκ και δε μιλάει κανείς για την αλήθεια. Όταν δεν ντρέπονται οι άνθρωποι να μιλήσουν για τα δεινά, για τα βασανιστήρια, για τις Σιβηρίες, για τις εισβολές των χωρών της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, για την ισοπέδωση των λαών. Όταν δεν μιλάει κανείς για όλα αυτά αρχίζει η κρίση ταυτότητας.

Όταν δε μιλάς για την πατρίδα και ντρέπεσαι να πεις για την αγάπη σου στην πατρίδα μη σε πουν εθνικιστή, υπάρχει κρίση ταυτότητας.

Όταν οι άνθρωποι δε μιλάνε για την εκκλησία. Ένας λαός θρησκόληπτος ο οποίος υποτάσσεται σε λογικές του στυλ, να υπάρχει εδώ αυτός ο Ιεράρχης και να παρεμβαίνει στην καθημερινότητα με έναν τρόπο. Να βρίζει τον Μπουτάρη ο οποίος εγώ νιώθω ότι κάτι έκανε εδώ στη Θεσσαλονίκη, είναι ένας άνθρωπος που ασχολείται συνεχώς με την πόλη με τα λίγα λεφτά που επέμειναν, γιατί τα φάγανε από ότι φαίνεται όλα.

Ευτυχώς που τον έβρισε γιατί ένα στοιχείο που βγήκε νομίζω είναι και επειδή τον έβρισε ο Άνθιμος. Βρίζει ότι διαφορετικό θέλουν κάποιοι άνθρωποι, καλώς ή κακώς. Έβρισε τους ομοφυλόφιλους που ήθελαν να κάνουν μια εκδήλωση. Υπάρχουν και αυτοί στη ζωή μας. Είναι στο στοιχείο της διαφορετικότητας. Όλα αυτά είναι κρίση ταυτότητας. Όταν χάνεις την προσωπικότητά σου είναι κρίση ταυτότητας.

Έφτασε η τηλεόραση, η οποία είναι η παραχαράκτρια, είναι εξαιρετικό το μέσο, το αγαπώ πολύ, να παίζονται Τούρκικα σήριαλ.

Αυτό είναι απόρροια της έλλειψης της Ελληνικής παραγωγής. Επειδή εμείς φυλετικά είμαστε πολύ κοντά. Το γεωγραφικό μήκος και πλάτος δεν είναι τυχαίο. Δεν έχω αντίρρηση να παίξουν κανένα Τούρκικο σήριαλ και Σλάβικο, να βλέπουμε τι γίνεται και στις άλλες χώρες αλλά εδώ παράγινε. Ότι γίνεται στην Ελλάδα παραγίνεται. Εγώ δε θα είχα καμία αντίρρηση να υπάρξουν και συνεργασίες αλλά εδώ αγοράζουμε τα έτοιμα. Περνάνε και μια προπαγάνδα οι Τούρκοι της δικιάς τους ψευτοευδαιμονίας. Διότι οι Τούρκοι είναι πράγματι σε εξέλιξη. Είναι μια μεγάλη χώρα.

Η Κωνσταντινούπολη έχει 20 εκατομμύρια κατοίκους, η μεγαλύτερη πόλη στην Ευρώπη, πολυπολιτισμική πόλη. Στεναχωριέμαι για τη συρρίκνωση του Ελληνισμού. Όμως πρέπει να σταματήσει αυτή η αντιπαράθεση με τους Τούρκους. Πρέπει να τα βρούμε μεταξύ μας. Να ισχυροποιήσουμε τη γειτνίαση σε όλα τα επίπεδα γύρω γύρω και η Ελλάδα να κυριαρχήσει στα Βαλκάνια όχι για κανένα άλλο λόγο, όχι γιατί έχω τίποτα μιλιταριστικές λογικές.

Βολεύει τα Βαλκάνια να κυριαρχήσει η Ελλάδα γιατί έχει πολιτισμό, έχει ομορφιά. Όπως βολεύει και την Ευρώπη και δυστυχώς από τότε που άκουσα ότι «Ανήκωμεν εις τη Δύση» ξέρασα. Τι σημαίνει ανήκωμεν; Θα μπορούσε εμένα ο πατέρας μου να μου πει ότι ανήκω κάπου; Θα μπορούσε να με πουλήσει χειροπόδαρα δεμένο στην ΕΟΚ τότε και τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα ήμασταν μια χαρά αν δεν είχαμε μπει μέσα. Δε θα μας είχαν αλλάξει τις καλλιέργειες. Θα είχαμε τις ελιές. Θα είχαμε τα φρούτα μας. Θα είχαμε τις μεγάλες Ελληνικές βιομηχανίες ζαχάρεως, τα καλύτερα κλωστοϋφαντουργεία στον κόσμο. Θα είχαμε φτιάξει ήδη αυτοκίνητα. Πρέπει να σηκώσουμε ανάστημα. Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά όπου μπορώ να έρθουμε σε μια σύμπνοια να σηκώσουμε ανάστημα.

Ποια είναι τα σχέδιά σας για τον επόμενο χειμώνα;

Θα συνεχίσουμε το έργο η «Σεξουαλική Ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη», σαφέστατα εξελιγμένο με δύο άλλους ηθοποιούς. Εγώ θα συνεχίσω να υποδύομαι τον ψυχίατρο-σεξολόγο. Ένα πολύ ωραίο έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Το ζευγάρι θα το κάνει ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και η Τζόυς Ευείδη. Στο θέατρο Κιβωτός, στο κέντρο των Αθηνών. Παρασκευή, Σάββατο στήνουμε το πρόγραμμα για την Ακτή Πειραιώς, την Ακτή της οδού Πειραιώς, με τον Μπουλά, συζητάμε διάφορα πράγματα. Δε θα συνεργαστούμε με τον Λαυρέντη γιατί ήταν ο τρίτος χρόνος να αλλάξουμε και εμείς και ο Λαυρέντης. Γιατί πρέπει και στον κόσμο να προσφέρουμε κάτι διαφορετικό. Θα δούμε τι θα κάνουμε. Δυσκολέψανε τα πράγματα. Δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Πρέπει να κάνουμε αγώνα για να είναι φτηνότερο το ποτό, να μπορεί να έρθει ο οποιοσδήποτε να διασκεδάσει, να γλεντήσει, να σκεφτεί, να ακούσει.

Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη και καλή επιτυχία στην παράσταση.

Εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα και θέλω να καλέσω τους Θεσσαλονικείς επειδή θα είμαστε μόνο 2 μέρες, ελπίζοντας ότι δε θα παρεξηγηθώ, να καλέσω για να στηρίξουν το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και μέσα από τη στήριξη αυτή να δουν τη δουλειά μας και να επικοινωνήσουν γιατί και εμείς αυτό που κάνουμε δεν το πουλάμε. Μόνο αγοράζεται. Πιστέψτε με. Μόνο αγοράζεται. Αν θέλει ο κόσμος δηλαδή επιλέγει αλλά δεν ντρέπομαι να το φωνάζω. Ελάτε. Το έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη να επικοινωνήσουμε, πολύ μεγάλη ανάγκη να υπάρχουν χρήματα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος από τον οβολό των ανθρώπων για να μπορούν να πληρωθούν όλοι αυτοί που δουλεύουν στα τόσα θέατρα και οι ηθοποιοί του, αυτοί είναι άνθρωποι που υποαμοίβονται με τα κοψίματα, για να συνεχίσει να υπάρχει αυτή η κυψέλη πολιτισμού, αυτή η κοιτίδα πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη. Θα είμαστε μόνο 2 μέρες. 4 και 5 Ιουλίου στο Θέατρο Δάσους.