Ημερομηνία Δημοσίευσης: 19/12/2023
Της δημοσιογράφου Εύας Μαρά
Η θεατρική “Κάθαρσις” δια χειρός Γιώργου Θεοδωρίδη
“Η Τέχνη, όπως κι αν εκφράζεται, αποτελεί τροφή της ψυχής”
Ο εμπνευσμένος, πολυσχιδής Θεσσαλονικιός καλλιτέχνης (ηθοποιός – σκηνοθέτης – φωτογράφος) Γιώργος Θεοδωρίδης μας συστήνεται εκ νέου ευχάριστα μέσα από το δικό του – αυτή τη φορά – θεατρικό έργο “Κάθαρσις” εντρυφώντας στο ψυχισμό του δολοφόνου μέσα από ένα ταξίδι εσωτερικής ενδοσκόπησης και εμβάθυνσης μετουσιώνοντας τον ωμό ρεαλισμό σε ποίηση.
Άραγε, θα επέλθει η λεγόμενη Κάθαρσις του δολοφόνου μετά την 3πλή δολοφονία του;
Η απάντηση στη σκηνή του Θέατρου Αθήναιον από τις 7-28 Δεκεμβρίου 2023…
Πότε χρονικά και πώς προκύπτει η υποκριτική Τέχνη στη ζωή σας; Ποια αποτελεί την πρώτη σας επαφή με το θέατρο; Πώς θα προσδιορίζατε ως καλλιτέχνης την έννοια του Θεάτρου και της Τέχνης εν γένει;
Στο πλαίσιο των εσωτερικών μου αλλαγών που γινόταν πριν 20 χρόνια και στην αναζήτηση πιο σημαντικών πραγμάτων από την καθημερινότητα, ήρθα σε επαφή με το θέατρο. Βέβαια βοήθησε και η φωτογραφία, που ασκώ ως επάγγελμα, που είχα ξεκινήσει από πιο πριν και υπήρχε μια επαφή με την τέχνη. Η τέχνη όπως κι αν εκφράζεται αποτελεί τροφή της ψυχής.
Με αφορμή το νέο σας θεατρικό έργο “Κάθαρσις, που ανεβαίνει στο Κινηματοθέατρο Αθήναιον από τις 7-28 Δεκεμβρίου 2023 και στο οποίο υπογράφετε επιτυχώς το σενάριο, την επιμέλεια, τη σκηνοθεσία, αλλά και πρωταγωνιστείτε ο ίδιος, δώστε μας, εν συνόψει, το προφίλ – στίγμα του! Ποια η αφορμή της έμπνευσης για το εν λόγω έργο; Πρόκειται για ένα έργο συμβολισμών; Έναν μονόλογο με ελεύθερη πτώση στο ψυχισμό του δράστη; Πώς αυτό αποδίδεται από εσάς ως δημιουργός του;
Το Κάθαρσις είναι ένα κείμενο που περιγράφει το πως λειτουργεί ο κόσμος και μέσα από τα βιώματα που μας εξομολογείται ο ήρωας, βλέπουμε τα βαθύτερα αίτια που τον οδήγησαν στην τριπλή δολοφονία. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις συμβολίζουν τους δαίμονες, τα πάθη και τις αδυναμίες του καθενός.
Πόσο δύσκολο εγχείρημα αποτελεί για έναν ηθοποιό να αυτοσκηνοθετείται, αλλά και να επιμελείται των πάντων της παράστασής του;
Η αυτοσκηνοθεσία είναι τόσο δύσκολη, που έπρεπε να το τολμήσω για να καταλάβω πόσο και η “επιμέλεια των πάντων” κλέβει πολύτιμο χρόνο από το να ανακαλύψεις τον ήρωα που πρόκειται να υποδυθείς.
Τελικά ο ήρωας – πρωταγωνιστής δικαιώνεται – αυτοδικαιώνεται; Επέρχεται η λεγόμενη “Κάθαρσις”; Κι αν ναι, πόσο δύσκολο είναι να επιτυγχανθεί;
Άλλωστε για αυτό γίνονται οι φόνοι, για να καθαρθεί. Το πιο δύσκολο είναι η απόφαση του ανθρώπου να τολμήσει μια ενδοσκόπηση με διάθεση αυτοβελτίωσης. Ακόμα και ο ήρωας μας άφησε τον χρόνο να περάσει μέχρι να πάρει την απόφαση. Από την στιγμή, όμως, που αποφάσισε κάτι τέτοιο, κύλισαν όλα γρήγορα και εύκολα ως προς αυτόν τον σκοπό. Όπως γίνεται, άλλωστε, και στη ζωή.
Ποιο το δικό σας ζητούμενο στην παράσταση ως δημιουργός της; Ποιο το κεντρικό μήνυμα που διαπερνά στο θεατή;
Δε θα το έθετα ως ζητούμενο αλλά ως πρόταση. Είναι μια πρόταση, μια γνώμη, μια οπτική, θα έλεγα καλύτερα, διαφορετική από τις άλλες και θέλω να την μοιραστώ με τον κόσμο. Ως κεντρικό μήνυμα του Κάθαρσις είναι η υπενθύμιση του ότι είμαστε πολλά περισσότερα, ως άνθρωποι, από 70 κιλά και 70 χρόνια επίγειας ζωής. Παρατηρώντας τον ήρωα, μαθαίνουμε τι χρειάζεται να κάνουμε, ώστε να καθαρθούμε και να γίνουμε ανώτεροι και ελεύθεροι άνθρωποι.
Ποιο το σκηνοθετικό και σεναριογραφικό σας εύρημα στην “Κάθαρσις”;
Σε κάθε τραγωδία ο κεντρικός ήρωας έχει διαπράξει έναν ακούσιο ή εξ ανάγκης φόνο και επισκέπτεται τον ναό για να προβεί στην διαδικασία της κάθαρσης. Στο έργο Κάθαρσις οι ίδιοι οι φόνοι αποτελούν την διαδικασία της κάθαρσης. Σε μερικά σημεία του κειμένου υπάρχει εναλλαγή του πρώτου και δεύτερου επιπέδου. Το κείμενο “αποκαλύπτει” κάποιες φορές το δεύτερο, το συμβολικό επίπεδο του. Επίσης υπάρχει συνεχή εναλλαγή ανάμεσα στο ανακριτικό δωμάτιο και στο σπίτι που έγιναν οι φόνοι. Αυτό αποδίδεται και σκηνοθετικά που είναι ξεκάθαρο ότι μεταφερόμαστε στη στιγμή των φόνων τους οποίους τους ζούμε. Αυτό που εισέπραξα από τους θεατές ως ένα δυνατό σκηνοθετικό εύρημα, είναι πως ο θεατής βρίσκεται στη θέση του ανακριτή. Βοηθάει βέβαια και το κείμενο γιατί πολλές φορές απευθύνεται ευθέως στον “ανακριτή”.
Τι έπεται μετά τις παραστάσεις της “Κάθαρσις” στο Κινηματοθέατρο Αθήναιον; Ποιο αποτελεί το επόμενο επαγγελματικό καλλιτεχνικό σας βήμα;
Έχω διάφορα στο μυαλό μου και στα τετράδια που γράφω αλλά νομίζω πως είναι λίγο νωρίς ακόμα για να πω περισσότερα.
Ποια αποτελεί την κύρια αποστολή- δυναμική της Τέχνης και δη του Θεάτρου σήμερα σε μια εποχή μεταβαλλόμενων συνθηκών – κρίσεων; Δύναται τελικά η Τέχνη να φωτίσει τα Σκοτάδια μας;
Αν μη τι άλλο η τέχνη και πόσο μάλλον μια ζωντανή, μια ολοζώντανη τέχνη όπως το θέατρο μπορεί να θρέψει τη ψυχή μας και να μας δώσει έναν καλύτερο σκοπό, ένα όραμα θα έλεγα για μια καλύτερη ζωή και μια καλύτερη κοινωνία.
