Έλενα Κωνσταντινίδου

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 19/01/2017

Η Έλενα Κωνσταντινίδου στο “Κλουβί με τις τρελές”

“Θέλω να σταματήσει το ελληνικό θέατρο να ταλαντίζεται! Θα πρέπει οι “έχοντες” θέση και ισχύ στο Υπουργείο Πολιτισμού να στηρίξουν το ελληνικό θέατρο που περνά κρίση και τους ηθοποιούς και να μη ξεχνούν, ότι ο Πολιτισμός μιας χώρας είναι συνυφασμένος με την Τέχνη και τα Γράμματα”

Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη, απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης – με επιπρόσθετες σπουδές σκηνοθεσίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων – η ηθοποιός Έλενα Κωνσταντινίδου ή αλλιώς η ηρωίδα του Πουαρέ “Μαντάμ Ντιελαφουά” (Στο κλουβί με τις τρελές) θα δοκιμαστεί σε δύσκολους και απαιτητικούς δρόμους της υποκριτικής επί μακρόν – ξεκινώντας από παιδικούς ρόλους μέχρι και ρόλους τραγικών ηρωίδων παγκόσμιων θεατρικών έργων – και θα αποδείξει περίτρανα, ότι το ασίγαστο πάθος και η αγάπη για την τέχνη σε συνδυασμό με το πηγαίο ταλέντο και τη σκληρή δουλειά είναι πάντα συνυφασμένα με την επιτυχία.

Μια ηθοποιός υψηλής αισθητικής, μια άξια υπηρέτης της τέχνης που δε θα διστάζει να αναμετρηθεί με τους πιο “κόντρα” ρόλους – άλλοτε γνώριμους και άλλοτε ξένους – βλέποντάς τους ως νέες προκλήσεις, για να μας μαγέψει επί σκηνής κάθε φορά με την δύναμη εκφραστικής της δεινότητα, τη χαρακτηριστική “πεπαιδευμένη” θεατρικώς φωνή της – αλλά κυρίως – με την αξιοπρέπεια, το ήθος και τη συνέπεια με την οποία πορεύεται στην πολυετή της διαδρομή στο θέατρο , τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Ποιο το κύριο έναυσμα για την ενασχόλησή σας με την τέχνη της υποκριτικής; Υπήρξε όνειρο ζωής για εσάς; Πότε χρονολογικά τοποθετείται η πρώτη σας επαφή με το θέατρο;

Από μικρό παιδί έκανα τα πρώτα βήματά μου στη Κεντρική Σκηνή του Κ.Θ.Β.Ε. λόγω του ότι η μητέρα μου ήταν από τα βασικά στελέχη του ως ηθοποιός, η Πέπη Γεωργιάδου. Περνούσα πολλές ώρες μέσα στο χώρο του θεάτρου, κυρίως στα καμαρίνια, αλλά και στα παρασκήνια.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στο θέατρο, άρα δεν ήταν για μένα ένα όνειρο ζωής, αλλά η ίδια μου η ζωή. Ξεκίνησα να παίζω, μετά από πρόταση του Σπύρου Ευαγγελάτου στη μητέρα μου, να με βάλει κι εμένα στο έργο που σκηνοθετούσε. Ήταν το έργο: “Μαρία Δόξα Πατρί” και η τεράστια ασπρόμαυρη φωτογραφία του με ένα μικρό (εμένα) στο κέντρο της, υποδεχόταν το κοινό από την κεντρική είσοδο του Κ.Θ.Β.Ε. για πολλά χρόνια. Πάτησα επάνω στο σανίδι, στα πέντε μου χρόνια.

Τι σημαίνει για εσάς προσωπικά “θέατρο” και κατ’ επέκταση τέχνη; Ταξίδι ζωής, εσωτερική αναζήτηση, ανάγκη έκφρασης, επικοινωνία;

Όλα μαζί, σε ένα. Το “θέατρο” για μένα είναι η ζωή μου όλη, δε μπορώ να αφηγηθώ ή να περιγράψω ένα περιστατικό ή μια ανάμνηση από τη ζωή μου, χωρίς να εμπεριέχει μέσα το θέατρο ή πρόσωπα και καταστάσεις και έργα θεατρικά, με θεατράνθρωπους. Και φυσικά μέσα στο θέατρο υπάρχει η εσωτερική μου αναζήτηση, είναι η ανάγκη μου κατά διαστήματα (άλλοτε συχνά κι άλλοτε αραιά), να εκφράζομαι και όταν θεωρώ ότι γίνεται επιτακτικό σε μένα, να επικοινωνώ μέσω αυτού.

Η εκ νέου θεατρική σας συνάντηση με τον παλιό γνώριμο συνεργάτη σας – σκηνοθέτη σας Αχιλλέα Ψαλτόπουλο στην νέα του κωμωδία ” Το κλουβί με τις τρελές”, όπου συμπρωταγωνιστείτε, σας συγκίνησε; Ποια τα συναισθήματα που σας προκάλεσε και κατά πόσο σας ικανοποίησε το καλλιτεχνικό σας αποτέλεσμα ως ομάδα;

Με τον Αχιλλέα έχουμε σχέση ζωής. Γνωρίζομαι μαζί του από τα 19 μου χρόνια, όταν δουλέψαμε μαζί στο Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης (Θ.Ε.Θ). Γίναμε με την πάροδο των χρόνων, εκτός από συνεργάτες, φίλοι οικογενειακοί. Ήταν συχνές οι συζητήσεις μας ότι κάποια στιγμή θα παίζαμε στο “Κλουβί με τις τρελές” και μετά από χρόνια τελικά έγινε πραγματικότητα. Πραγματικά, έρχεται η ζωή να μας απαντήσει γιατί τώρα και όχι πριν από τόσα χρόνια. Προσωπικά, δε θα με έβλεπα πριν τόσο ώριμη θεατρικά, όσο τώρα, για τον ρόλο της Μαντάμ Καμίλ Ντιελαφουά, όχι μόνο ηλικιακά, αλλά κυρίως στη διαφορετική “ματιά” που αντιμετωπίζω τον ρόλο μου. Αυτή είναι φυσικά η ικανοποίησή μου, η πληρότητα που αισθάνομαι όταν υποδύομαι την Καμίλ. Η δε διανομή/επιλογή των ρόλων που έκανε ο Αχιλλέας είναι πιστεύω μοναδική. Δε θα εύρισκε πιο κατάλληλους ηθοποιούς, από όσους έχει σ’ αυτό το έργο, για τους συγκεκριμένους ρόλους. Πολύ μελετημένη και προσεκτική επιλογή.

Μια ομάδα από αγαπημένους συναδέλφους που περνάμε υπέροχα στα καμαρίνια (η ευχή κάθε ηθοποιού) και “φυσάει” επάνω στη σκηνή. Πραγματικά αισθάνομαι πολύ τυχερή που είμαι μ’ αυτή την ομάδα.

Ποια απήχηση είχε στο κοινό της Θεσσαλονίκης – που κατά κοινή ομολογία – θεωρείται απαιτητικό και δύσκολο;

Ανέκαθεν, θεωρούσαμε ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι δύσκολο και απαιτητικό, ίσως επειδή είναι πιο λίγες οι θεατρικές σκηνές και τα σχήματα από ότι στην Αθήνα, που υπάρχει πληθώρα κι έτσι μπορείς να κάνεις πιο εύκολα τις επιλογές σου ως κοινό.

Η ανταπόκριση ήταν απίστευτη. Όχι μόνο έρχεται για να δει μια παράσταση, αλλά τη χαίρεται, διασκεδάζει, περνάει καλά. Το καταλαβαίνουμε από το συνεχές χειροκρότημα, από τις καλές εντυπώσεις μετά στους σχολιασμούς του και από τη παραμονή των θεατών μετά για να μας συγχαρούν θερμά. Φυσικά και από τη προσέλευση του κοινού ακόμη και στις ημέρες που είχε -8 βαθμούς.

Δώστε μας εν συνόψει το προφίλ της παράστασης σας καθώς και του δικού σας ρόλου! Τί διαπραγματεύεται και ποιά μηνύματα διαπερνά στο θεατή; Ποιο το δέλεάρ της;

Είναι μία κωμωδία, σάτιρα των ηθών, χωρίς χυδαιολογίες, ούτε τολμηρές σεξουαλικά σκηνές για να προκαλέσει. Ο στόχος του Ζαν Πουαρέ όταν έγραψε το έργο ήταν ο σεβασμός της προσωπικότητας του άλλου, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η υποκρισία και η σοβαροφάνεια που υπάρχει πολλές φορές στις σχέσεις των ανθρώπων και κατ’ επέκταση και στη πολιτική. Εκεί μέσα υπάρχει και η συντηρητική, αυστηρή και ξινή Καμίλ Ντιελαφουά, σύζυγος Χριστιανοδημοκράτη Βουλευτή, που για μένα ήταν ρόλος – πρόκληση, μια που είναι πολύ κόντρα στον χαρακτήρα μου.

Μέσα από το χιούμορ περνούν μηνύματα για τον σεξισμό, για τον ρατσισμό, για τον ψυχισμό των χαρακτήρων που παρ’ όλη τη διαφορετικότητά τους, δεν είναι δυνατόν να φτάνουμε στην περιθωριοποίηση τους. Τελικά μέσα στο κλουβί με τις τρελές, υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν συναισθήματα και ανασφάλειες, που μόνο τρέλα δεν κρύβουν. Θεωρώ ότι πριν από 40+ χρόνια που το έγραψε ο Πουαρέ ήταν πολύ πρωτοποριακό όχι μόνο για την εποχή εκείνη, αλλά και για τη σημερινή, που οι προκαταλήψεις είναι ακόμη ριζωμένες βαθιά μέσα μας.

Ποια θα χαρακτηρίζατε ως κορυφαία καλλιτεχνική σας στιγμή στη μακράν θεατρική σας διαδρομή;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια καλλιτεχνική μου στιγμή, γιατί θα αδικήσω τις άλλες. Οι ρόλοι που υποδύεται ένας ηθοποιός, είναι σαν να είναι τα παιδιά που γεννά. Έτσι αισθάνομαι προσωπικά. Τους αγάπησα όλους. Αυτός της Καμίλ ίσως να είναι ένας σταθμός ξεχωριστός, γιατί είναι ένας ρόλος που ήθελα να παίξω και κουβέντιαζα γι’ αυτόν αρκετά χρόνια και ήθελα να παίξω μόνο συνυπάρχοντας με τον Αχιλλέα ως Αλμπέν επί σκηνής. Μετά από πολλές καλλιτεχνικές στιγμές συνύπαρξής μας λοιπόν μέχρι τώρα με τον Αχιλλέα στο θέατρο, αυτή μπορώ να τη χαρακτηρίσω κορυφαία.

Ποιες οι πιο αγαπημένες συνεργασίες σας στο θέατρο και για ποιόν λόγο;

Αγαπημένη συνεργασία (δούλεψα σε 3 έργα) στο Κ.Θ.Β.Ε. με τον Μίνω Βολανάκη. “Μήδεια”, “Αριθμημένοι” και “Μάγισσες του Σάλεμ”. Στην “Μήδεια” πρωταγωνιστές ήταν η Μελίνα Μερκούρη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, έκανα το παιδί της Μήδειας. Με τον Γιώργο Μιχαηλίδη στο “Φουέντε Οβεχούνα”. Αγαπημένη συνεργασία με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη στο Βίβα Ασπασία. Με τον Σάκη Παπακωνσταντίνου σε 2 συνεχόμενες συνεργασίες, στο “La Commune Grecque” το 2012 στο Φεστιβάλ Αθηνών και στον “Ορλάντο” της Βιρτζίνια Γουλφ, στο Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης το 2013 -2014. Και άφησα για το τέλος τις συνεργασίες μου με τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο, μια που είναι και η τωρινή μαζί του.

Για ποιο λόγο; Μα είχα από όλες τις συνεργασίες να διδαχθώ πολλά, όχι μόνο για το θέατρο, αλλά και από τις πολυσχιδείς, έντονες προσωπικότητες που ήταν ο καθένας τους.

Πού, πιστεύετε, έγκειται η επιτυχία ενός θεατρικού έργου;

Δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας. Αν υπήρχε όλοι θα έκαναν επιτυχίες. Πιστεύω ότι σαν βάση υπάρχει το κείμενο, ο λόγος σε ένα θεατρικό έργο έχει ξεχωριστή βαρύτητα. Μια επιτυχημένη διανομή στους ρόλους, πολλή δουλειά και φυσικά να υπάρχει αγάπη και σύμπνοια στην ομάδα. Σημαντικό ρόλο επίσης παίζει και σε ποιο κοινό απευθύνεσαι.

Τι ρόλο παίζει το χειροκρότημα για έναν ηθοποιό και κατ’ επέκταση για έναν καλλιτέχνη;

Είναι η ανταμοιβή του. Το κοινό επιβεβαιώνει με το χειροκρότημα τον καλλιτέχνη ότι του άρεσε αυτό που είδε. Είναι η ικανοποίησή του, ότι η αγωνία του, η περισυλλογή του και οι κόποι του, δεν πήγαν χαμένοι, άρα έπραξε καλώς.

Το ταλέντο, εκτιμάτε, ότι μπορεί να αποτελέσει αρωγό για μιαν επιτυχημένη καλλιτεχνική καριέρα; Το ταλέντο διδάσκεται;
Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο, χρειάζεται συνεχής δουλειά και πειθαρχία σ’ αυτό που υπηρετείς. Ο ηθοποιός είναι υπηρέτης της τέχνης.

Όχι, το ταλέντο δε διδάσκεται, είναι έμφυτο. Στη σημερινή εποχή οφείλει να καλλιεργηθεί, για να μπορέσει μέσα από τεχνικές που πρέπει να διδαχθεί, να αποδώσει τα μέγιστα.

Αλήθεια, πόσες ζωές ζει ένας ηθοποιός στην θεατρική του πορεία;

Τόσες ζωές, όσοι και οι ρόλοι του.

Η Τέχνη χρίζει – επιβάλλει θυσίες και υπερβάσεις! Έχετε κάνει, εσείς, ως καλλιτέχνης υπερβάσεις κατά την πολυετή σας θεατρική διαδρομή;

Αυτή τη στιγμή κάνω μία υπέρβαση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ζω μακριά από την οικογένειά μου.

Εκτιμάτε, ότι η τέχνη και δη το θέατρο μπορεί να αποτελέσει διέξοδο σε μια εποχή κρίσης, απόλυτης βίας, παρακμής και απαξίωσης των πάντων, όπως τη σημερινή; Αποτελεί η τέχνη γενικότερα ιδέα;

Θεωρώ ότι το θέατρο και η τέχνη γενικότερα, αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν διέξοδο και ιδιαίτερα στην εποχή μας, που σίγουρα υπάρχει η απαξίωση των πάντων. Η τέχνη αποτελεί τρόπο έκφρασης και εκδήλωσης των ανθρώπινων συναισθημάτων και ιδεών. Τις περισσότερες φορές αντικατοπτρίζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το συλλογικό ασυνείδητο που ο καλλιτέχνης με τις ευαίσθητες κεραίες του συλλαμβάνει και εκθέτει πλειστάκις πριν ακόμα τα συνειδητοποιήσει πλήρως η κοινωνία του.

Ποια η κύρια αποστολή της τέχνης σε δυσοίωνους και δίσεκτους καιρούς, πιστεύετε;

Αποστολή της τέχνης και της επιστήμης βέβαια, είναι να “ανεβάσει” το πολιτιστικό επίπεδο της εποχής μας, την “κουλτούρα” της. Διανύουμε περίοδο μεγάλης κρίσης και η τέχνη δεν έχει μείνει ανεπηρέαστη.

Ποια η ειδοποιός διαφορά του καλλιτέχνη από τον απλό άνθρωπο;

Στην καθημερινότητά του ίσως καμιά. Έχει τις ίδιες βιοτικές ανάγκες όπως όλοι μας. Τις οποίες δεν είναι και λίγες οι φορές που δεν τις καλύπτει, αλλά επιμένει στη πορεία που έχει χαράξει. Αυτό είναι που τον διαφοροποιεί από τους άλλους ανθρώπους. Η εμμονή του να υπηρετεί την Τέχνη του, πάση θυσία.

Υπάρχουν όρια στην τέχνη;

Είναι υποκειμενικός όρος η λέξη “όριο”. Όταν λέμε έφτασα στα όρια μου, για κάποιον άλλον μπορεί να μην υπάρχουν. Και αυτό μπορεί να συμβεί και στην τέχνη. Καλό θα είναι όταν δεν μπαίνουν όρια, να μην γίνεται αυτό μόνο για τον σκοπό της πρόκλησης.

Σε ποιο βαθμό εγγίζει η διανόηση την τέχνη;

Η πνευματική τροφή πάντα έδινε στις κοινωνίες εν γένει περιόδους ακμής, στο βαθμό που αυτή εγγίζει την τέχνη και τη διανόηση. Από την εποχή του Αριστοτέλη μέχρι σήμερα η τέχνη αποδεικνύεται ότι είναι αυτή που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στον πολιτισμό. Συγχρόνως όμως και η διανόηση. Πιστεύω ότι είναι αλληλένδετες. Έτσι διαμορφώνεται ανάλογα και “ η κουλτούρα της εποχής”.

Ποιο το επόμενο θεατρικό – καλλιτεχνικό σας βήμα;

Μου έχει γίνει μία πρόταση, σκέφτομαι τις παραμέτρους. Φυσικά και δεν μπορώ να σας πω κάτι ακόμη, συγχωρήστε με.

Σήμερα, μια μεγάλη μερίδα στο ελληνικό θέατρο αναζητά την επιστροφή του στο μεγάλο λαϊκό θέατρο, ενώ μια άλλη στο λεγόμενο “πειραματικό” θέατρο! Ποια η δική σας τοποθέτηση;

Μου αρέσει το λεγόμενο “πειραματικό” θέατρο.

Ποιες άλλες καλλιτεχνικές ανησυχίες ενυπάρχουν σ’ εσάς;

Το 2016 σηματοδότησε το ξεκίνημά μου με τη σκηνοθεσία. Σκηνοθέτησα εθελοντικά, μία ομάδα ερασιτεχνών στο Περιστέρι μετά από πρόταση που είχα από τον δημιουργό των Κοινωνικών Φροντιστηρίων Γ. Βαθιώτη, ανεβάζοντας τον “Ηλία του 16” του Αλέκου Σακελλάριου στο Θέατρο Πολιτών Περιστερίου. Το έναυσμά μου ήταν να μπορέσει ο κόσμος να δει δωρεάν θέατρο. Η αίθουσα γέμισε ασφυκτικά, όπως ήταν αναμενόμενο, με πάνω από 750 άτομα και είχαμε μεγάλη επιτυχία. Βέβαια ο εθελοντισμός και η ενασχόλησή μου με τα κοινά πάνω από μία δεκαετία, είναι ο λόγος που ξεκίνησα να σκηνοθετώ. Αλλά μου άρεσε και μετά από αυτό παρακολούθησα το πρόγραμμα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων – Η Σκηνοθεσία στο Θέατρο.

Πώς αξιολογείτε το επίπεδο του ελληνικού θεάτρου σήμερα εν συγκρίσει με το ευρωπαϊκό; Κατά πόσο έχει πληγεί το ελληνικό θέατρο από την καθεστηκυία οικονομική κρίση;

Δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτε συγκρίνοντας το επίπεδο του ευρωπαϊκού με το ελληνικό θέατρο, έχουμε αξιόλογους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, τεχνικούς, μουσικούς, σκηνογράφους που είναι γνωστοί και εκτός Ελλάδος, το μόνο όμως που ταλαιπωρεί τις θεατρικές παραγωγές και είναι η βασική αιτία που υπάρχει διαφορά, είναι ο προϋπολογισμός. Άρα κατά τη γνώμη μου δε μπορούμε να συγκρίνουμε δύο ανόμοιες σε ποσά παραγωγές, ευρωπαϊκού και ελληνικού επιπέδου σήμερα.

Το ελληνικό θέατρο έχει πληγεί σε τραγικό βαθμό, από την οικονομική κρίση.

Σε ποιο βαθμό το ελληνικό κοινό, θεωρείτε, ότι είναι μυημένο στην τέχνη του θεάτρου σήμερα; Yπάρχει θεατρική παιδεία ανάλογη της χώρας στην οποία γεννήθηκε το θέατρο (το Αρχαίο Θέατρο);

Σήμερα το ελληνικό κοινό πιστεύω ότι είναι μυημένο στην τέχνη του θεάτρου, απόδειξη ότι παρακολουθεί θέατρο τόσο το νεανικό, όσο και κάποιας ηλικίας. Ο κόσμος έχει θεατρική παιδεία, ενημερώνεται, παρακολουθεί, ενδιαφέρεται να μάθει.

Ποιες δυσκολίες ενέχει το επάγγελμά σας και ποιές οι αντιστάσεις που θα πρέπει να διακατέχουν έναν ηθοποιό;

Υπάρχουν πολλές δυσκολίες, μη ξεχνάμε ότι ο κλάδος του ηθοποιού ήταν από τους πρώτους που χτύπησε η οικονομική κρίση.

Πιστεύω ότι οι αντιστάσεις βρίσκονται μέσα μας, όχι μόνο σ’ έναν ηθοποιό, αλλά γενικά στον άνθρωπο. Αυτές, δεν είναι “κλισέ” για να τις ακολουθήσει κάποιος, ο καθένας έχει τις δικές του αξίες και αντιλήψεις. Είναι σημαντικό για μένα να υπάρχει ήθος.

Πώς ατενίζετε το μέλλον του ελληνικού θεάτρου, ευοίωνο ή δυσοίωνο; Ποια η προσωπική σας εκτίμηση;

Είμαι από τη φύση του χαρακτήρα μου, αισιόδοξο άτομο. Άρα εκτιμώ ότι θα πάνε καλύτερα τα πράγματα. Άλλωστε ζούμε σε μια χώρα που γεννήθηκαν ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, πρέπει να διδαχθούμε από τους προκατόχους μας, γιατί είμαστε τυχεροί που γεννηθήκαμε στην Ελλάδα, τη χώρα του ήλιου.

Εν κατακλείδι, ποιο το προσωπικό σας όραμα για την τέχνη του θεάτρου που υπηρετήσατε τόσα χρόνια με περισσή συνέπεια και ήθος;

Θέλω να σταματήσει το θέατρο να ταλανίζεται. Πρέπει οι έχοντες θέση και ισχύ στο Υπουργείο Πολιτισμού, να στηρίζουν το θέατρο που περνάει κρίση και τους ηθοποιούς, και να μη ξεχνούν ότι ο πολιτισμός μιας χώρας είναι συνυφασμένος με τις τέχνες και τα γράμματα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΛΕΝΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ

Απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης.

Μέλος του Σ.Ε.Η. (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών).

Από 5 ετών ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα στο χώρο του θεάτρου, στη Κεντρική Σκηνή του Κ.Θ.Β.Ε. (Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος). Έκτοτε έχει συμμετάσχει σε πολλές παραγωγές του Κ.Θ.Β.Ε. όπως:

• “Μαρία Δοξαπατρί” Σκηνοθεσία: Σπύρος Ευαγγελάτος
• “Η Αγάπη και ο Διάβολος” Σκηνοθεσία: Κωστής Μιχαηλίδης
• “Ο Κορυολανός” Σκηνοθεσία: Κωστής Μιχαηλίδης
• “Βάτραχοι”, “Όρνιθες” Σκηνοθεσίες: Κωστής Μιχαηλίδης
• “Φουέντε Οβεχούνα” Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαηλίδης, Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
• “Μήδεια” Σκηνοθεσία: Μίνως Βολανάκης, Πρωταγωνιστές: Μελίνα Μερκούρη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ
• “Αριθμημένοι” Σκηνοθεσία: Μίνως Βολανάκης
• “Μάγισσες του Σάλεμ” Σκηνοθεσία: Νίκος Ραφτόπουλος
• “Εκκλησιάζουσες”, “Πλούτος” Σκηνοθεσίες: Κωστής Μιχαηλίδης
• “Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα”
• “Εκάβη” Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Τριβιζάς.

Ε.Λ.Σ.

• “Μαγεμένος Αυλός”, “Κάπταιν Μπραζμπάουντ”, “Madame Butterfly”, “Show Boat”,”La Boheme” κ.ά.

Άλλες συνεργασίες:

• “Τρισεύγενη” στη “Δωδωναία Σκηνή” Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Κ. Μασσαλάς.
• “Η Όπερα της Πεντάρας” ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βεροίας, Σκηνοθεσία: Σταμάτης Χονδρογιάννης.
• Θεατρικό Εργαστήρι της “Τέχνης” Θεσσαλονίκης (Θ.Ε.Θ.) στο Θέατρο Άνετον:
  “Το φιόρο του Λεβάντε”, “Ο κατά φαντασίαν ασθενής” Σκηνοθεσία: Πάνος Χαρίτογλου, “Βάτραχοι” κ.ά.
• Παιδική σκηνή «Λαμπιόνι» το «Πιάνο» του Βασίλη Ρώτα, όπου είχε τον βασικό ρόλο.
• Γιορτές Ανοικτού Θεάτρου στο Δημοτικό Θέατρο Κήπου Θεσσαλονίκης
• «Οι θαυμαστοί γάμοι της φωτογραφίας-εικόνας και του κινηματογράφου», ερμηνεύοντας πέντε ρόλους. Συνεργασία με το “Θέατρο Αναζήτηση Θεσσαλονίκης”, Κείμενο -Σκηνοθεσία: Αχιλλέας Ψαλτόπουλος.
• “Τα Κινούμενα” Κείμενο – Σκηνοθεσία: Καίτη Μανωλιδάκη, Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής 2012.
• “La Commune Grecque” Σκηνοθεσία – Σύλληψη: Σάκης Παπακωνσταντίνου, Ιούλιος 2012 Φεστιβάλ Αθηνών.
• “Ορλάντο” της Βιρτζίνια Γουλφ, Σκηνοθεσία – Διασκευή: Σάκης Παπακωνσταντίνου, Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης 2013 -2014.
• “Το κλουβί με τις τρελές” του Jean Poiret, συνεργασία με το “Θέατρο Αναζήτηση Θεσσαλονίκης” της Θεατρικής Έρευνας. Σκηνοθεσία: Αχιλλέας Ψαλτόπουλος. Πρεμιέρα 9/12/16, ρόλος: Mme Camille Dieulafoi στο Θέατρο “Αθήναιον” Θεσσαλονίκης, παραγωγή 2016 – 2017.

Τηλεόραση:

• “Βίβα Ασπασία” (του Ιάκωβου Καμπανέλλη), Σκηνοθεσία: Γιώργος Αγαθονικιάδης ΕΤ 1 “Θέατρο της Δευτέρας¨.
• “Ω! Πατέρα…καλέ μου πατέρα…”(του Μάνου Παναγόπουλου) Σκηνοθεσία: Κώστας Κατσαρόπουλος ΕΤ 1 “Θέατρο της Δευτέρας”.
• “Το κορίτσι στο ποτάμι” ΕΤ 1 Τηλεοπτική παιδική σειρά.
• “Ένα πτώμα χορεύει στο σεληνόφως” ΕΤ3 (Α’ ρόλος) τηλεταινία. Σκηνοθεσία: Αχιλλέας Ψαλτόπουλος.

Ραδιόφωνο:

• Συμμετοχές σε ραδιοφωνικές εκπομπές θεατρικών έργων και διαφημιστικά σπικάζ στην ΕΡΤ & ΕΡΤ3

Παρουσιάσεις:

• 1/03/2014. Συμμετείχε στην εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων στο Πολιτιστικό κέντρο “Μελίνα”. Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στις “Αποκριάτικες μελωδίες της Παλιάς Αθήνας”.
• 1/04/2014. “Μελωδίες απ’ όλο τον κόσμο”. Μια εκδήλωση του Δήμου Ν. Σμύρνης, στον Δημοτικό Πολυχώρο Πολιτισμού “Γαλαξίας”.
• 15/04/2014.” Ύμνοι απ’ όλο τον κόσμο” Μια εκδήλωση του Δήμου Ν. Σμύρνης, στον Δημοτικό Πολυχώρο Πολιτισμού “Γαλαξίας”.
• Τα κείμενα και η παρουσίαση ήταν δικά της στις 3 εκδηλώσεις, καθώς και η απαγγελία των ύμνων.

Κινηματογράφος:

• «Νυχτερινή βάρδια», ταινία μικρού μήκους η οποία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Είχε τον βασικό ρόλο. Σκηνοθεσία: Έφη Σαντοριναίου.
• Συμμετείχε στην κινηματογραφική ταινία ελληνοουγγρικής παραγωγής «Μαφιόζοι στο Αιγαίο».
• Συμμετοχή στην ταινία μεγάλου μήκους “Luton” σκηνοθεσία του Μιχάλη Κωνσταντάτου η οποία συμμετείχε στο πρόγραμμα «L’Atelier» του «Cinefondation» του 64ου Φεστιβάλ των Καννών για το 2012.
• “In Times of Peace” Μάρτιος 2014 Ταινία μικρού μήκους (40′.00). Δημιουργός ο Νίκος Βουτενιώτης. Στην ταινία του, έχει βάλει κάποια αποσπάσματα από τα ”Κινούμενα”.
• Συμμετοχή στη ταινία μικρού μήκους “Χωρίς Πάτωμα” σκηνοθεσία του Απόστολου Ασημακόπουλου, Ιούλιος 2015.
  2016
• Σκηνοθέτησε το θεατρικό έργο “Ο Ηλίας του 16ου” του Αλέκου Σακελλάριου στα Κοινωνικά Φροντιστήρια Περιστερίου με σπουδαστές/καθηγητές τους – ερασιτέχνες ηθοποιούς. Πρεμιέρα 29/5/16 στο Θέατρο Πολιτών Περιστερίου.