Ημερομηνία Δημοσίευσης: 10/02/2023
Του Αθανάσιου Ιορδανίδη
Γνωρίσαμε τον Βασίλη Παπά στη συνέντευξη τύπου που έλαβε χώρα πριν λίγο καιρό στο Θέατρο Αθήναιον. Μας ενθουσίασε ο αυθορμητισμός του, η τόλμη του και η προσπάθειά του να γυρίσει μόνος του, χωρίς καμία οικονομική στήριξη, την ταινία «Φόνος εκ προ Ομελέτας». Πως θα ήταν δυνατόν το Thessaloniki City Guide να μην συνομιλήσει μαζί του…
Είστε ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης της ταινίας μεγάλου μήκους «Φόνος εκ προ Ομελέτας». Πείτε μας λίγα λόγια για την ταινία.
Είναι μια ταινία εποχής, του 1960, που διαδραματίζεται στη φανταστική περιοχή της Αρτεμιάδας, όπου τα τελευταία χρόνια απομονώθηκε η διάσημη μυθιστοριογράφος Ρόζα Αναγνώστου. Λόγω ενός συνταρακτικού γεγονότος που της συνέβη, καλεί την επίσης διάσημη δημοσιογράφο και ντέντεκτιβ Χριστίνα Αγκάθη, προκειμένου να της παραχωρήσει την πρώτη της συνέντευξη.
Κατά τη διάρκεια αυτής, η Ρόζα τρώει λίγο ομελέτα και πεθαίνει αιφνιδίως μπροστά της. Έτσι ξεκινάει μια αναζήτηση επίλυσης του μυστηρίου.
Η ταινία γνώρισε ήδη μία γεμάτη αίθουσα και σκόρπισε γέλιο και χαρά στους συντελεστές της. Γιατί μετά από τόσο καιρό αποφασίσατε να την βγάλετε την ταινία στο Σινέ Αθήναιον και γιατί μόνο για τρεις προβολές;
Δεν ήμασταν εκατό τοις εκατό σίγουροι για την πορεία που θέλαμε να ακολουθήσει. Ευτυχώς την είδε ο κατάλληλος άνθρωπος, τον εντυπωσίασε και πρότεινε τη συγκεκριμένη συνεργασία. Θέλαμε να δούμε πρώτα αν θα υπάρξει αποδοχή από το κοινό της Θεσσαλονίκης, προς μια ομάδα άγνωστη σε αυτούς και μετά να προχωρήσουμε, σε δεύτερο χρόνο, σε παράταση των προβολών.
Μία δουλειά με σημαία τον εθελοντισμό. Πιστεύετε πως στις μέρες μας θα έπρεπε ο εθελοντισμός να κερδίζει σε έδαφος ή είναι όπως πολλοί λένε εκμετάλλευση ατόμων με διάθεση και αγάπη για αυτό που κάνουν;
Έχω υπάρξει ο ίδιος εθελοντής σε πολλές δράσεις και είμαι απόλυτα υπέρ της ιδέας αυτής. Είναι ισχυρό κοινωνικό μήνυμα και επειδή είμαι ρομαντικός, δεν θέλω να σκέφτομαι ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί η καλή διάθεση κάποιου ανθρώπου προς κανένα όφελος.
Στη Συνέντευξη Τύπου στο Αθήναιον ακούσαμε να λέτε πως χρηματοδοτήσατε την ταινία μόνος σας και δεν υπήρξε καμία βοήθεια από τη μεριά κάποιων φορέων ή ακόμη και του κράτους. Βέβαια, είπατε επίσης, πως δεν σκεφτήκατε να ζητήσετε οικονομική βοήθεια από κάποιον. Πόσο σημαντική είναι για εσάς η προσφορά των εθελοντών και τι είναι αυτό που θα θέλατε να τους πείτε;
Ναι είναι αλήθεια πως δεν απευθυνθήκαμε κάπου για οικονομική ενίσχυση, όμως υπήρξαν οι άνθρωποι που μας άνοιξαν αφιλοκερδώς τους χώρους τους προκειμένου να γίνουν εκεί τα γυρίσματα της ταινίας.
Η προσφορά των εθελοντών ήταν αυτή που οδήγησε στο να δημιουργηθεί ένα μικρό θαύμα. Θα τους έλεγα ότι τέτοιες κινήσεις, σε όλα τα επίπεδα στη ζωή, μπορεί να δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερα.
Η ταινία είναι η δεύτερη σε σειρά ταινία σας μεγάλου μήκους. Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στον κινηματογράφο; Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ να γράψετε κάποιο σενάριο για την τηλεόραση;
Όταν βλέπω μια ταινία, με γοητεύει το ότι ζω μαζί με τους ήρωες την ιστορία τους, αισθάνομαι τα συναισθήματά τους και βιώνω την αγωνία τους.
Η αλήθεια είναι πως ναι, έχω σκεφτεί αρκετές φορές το εγχείρημα συγγραφής τηλεοπτικού σεναρίου.
Ποιες είναι οι δυσκολίες για έναν νέο δημιουργό και τι είναι αυτό που πιστεύεται πως θα μπορούσε να φρενάρει ένα παιδί που δεν έχει φτάσει ακόμη στο δικό σας το σημείο;
Η δυσκολία νομίζω ότι έγκειται στη δυσπιστία που ενδεχομένως υπάρχει για έναν νέο δημιουργό, η οποία μπορεί να λειτουργήσει ως τροχοπέδη σε ένα παιδί που προσπαθεί πρώτη φορά, για ψυχολογικούς λόγους. Επηρεάζομαι και γω, αλλά έχω μεγάλη αγάπη για αυτό που κάνω και είμαι προετοιμασμένος για οποιοδήποτε είδος αποτυχίας.
Μία μαύρη κωμωδία μυστηρίου εποχής με ανατροπές και ευτράπελα. Γιατί εποχής; Τι είναι αυτό που σας έκανε να γυρίσετε σε χρόνια που ηλικιακά δεν τα γνωρίσατε;
Μου αρέσει να μελετάω παλιές εποχές και να μαθαίνω πληροφορίες που δεν γνώριζα. Στην ουσία μαθαίνω ιστορία και εξελίσσομαι ως άνθρωπος, πράγμα που θέλω να το κάνω ώσπου να πεθάνω. Οι παλιές αυτές εποχές που δεν έζησα με γοητεύουν και λόγω της ατμόσφαιρας που αποπνέουν αλλά και λόγω του ότι ιστορικά, χαρακτηρίζονται από πιο έντονα γεγονότα.
Αλήθεια, θα θέλατε να ζείτε σε κάποια εποχή του παρελθόντος και αν ναι, τι είναι αυτό που σας συναρπάζει σε αυτή την εποχή;
Θα ήθελα να βρίσκομαι θεατής στα «Διονύσια», στο αρχαίο θεάτρου του Διονύσου στην Αθήνα, και να παρακολουθώ τις πρώτες παραστάσεις του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη. Με συναρπάζει το γεγονός ότι τότε ήταν η απαρχή όλων αυτών που συνολικά σήμερα αποτελούν το λεγόμενο θέαμα.
Η ταινία έλαβε τιμητική μνεία στο 14ο Ελληνοβρετανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Πείτε μας πως νιώσατε για αυτό; Θα στέλνατε και κάποια επόμενη ταινία σας και πάλι στο αγαπημένο Φεστιβάλ της πόλης μας;
Και οι δύο ταινίες είχαν σταλεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η δε δεύτερη συνέπεσε με την κακή συγκυρία του κορονοϊού. Φυσικά και στο μέλλον, πιο συνειδητοποιημένα πια, αν νοιώσω ότι μπορώ να το υποστηρίξω θα έκανα ακόμα ένα βήμα.
Κλείνοντας, πείτε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια και τι είναι αυτό που θα θέλατε να κάνετε χωρίς να υπάρχει κάτι προγραμματισμένο.
Ένα άμεσο σχέδιό μου, είναι να ανεβάσω την πρώτη μου θεατρική παράσταση με τίτλο «Τα κορίτσια της οδού Ασπασίας», στο θέατρο Αθήναιον, συγκεκριμένα στις 16 Μαρτίου, σε κείμενο δικό μου. Έπονται ακόμα δύο παραστάσεις με τίτλους «Πολυκοσμία» και «Το λάθος στο μπαρ η Αυλή», ενώ συγγραφικά βρίσκομαι στον σχεδιασμό δύο νέων κινηματογραφικών σεναρίων με τίτλους «Μάρθα και Πένυ» και «Σκύλλες»
