Λάκης Παπαδόπουλος

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 14/11/2011

Του Αθανάσιου Ιορδανίδη

Ο Λάκης Παπαδόπουλος (Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ) εμφανίζεται στο Club του Μύλου στις 11, 18, 25 Νοεμβρίου 2011 και μίλησε στο Thessaloniki City Guide για την συναυλία που θα παρουσιάσει με τους Μπλε.

Λάκη καλώς ήρθες στην πόλη μας. Η καλλιτεχνική συνεργασία με τους Μπλε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο αποδείχτηκε ιδιαίτερα επιτυχημένη. Τι σκοπεύετε να παρουσιάσετε στο κοινό της Θεσσαλονίκης αυτό το Νοέμβριο;

Θα παρουσιάσουμε τα τραγούδια μας και αν μας αρέσουν και άλλα θα παίξουμε και άλλων. Αλλά δεν μας αρέσουν άλλων και παίζουμε δικά μας.

Ξεκίνησες τη δεκαετία του 60 με τους Dragons, σε ηλικία μόλις 12 ετών. Ένα από τα πρώτα τραγούδια σας, το “The Gun” απαγορεύτηκε επί δικτατορίας στην Ελλάδα. Τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο;

Θυμάμαι τανκς στους δρόμους και σκούρα πράγματα. Μικρός ήμουν. Ήμουν πιο πολύ με την μουσική. Δεν ασχολιόμουν με τα κόμματα και με τις επαναστάσεις οπότε περνούσαμε ωραία, εγώ, οι Beatles και όλα τα συγκροτήματα της εποχής εκείνης.

Παίρνοντας αφορμή από έναν στίχο σου και δεδομένου ότι η Ελλάδα περνάει μια δύσκολη φάση, όπου παίζονται “ΣΚΛΗΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ”, θα μπορούσε η μουσική να συμβάλει στην αφύπνιση του κόσμου;

Θα μπορούσε. Πάντα συμβάλλει η μουσική αυτό το τραγούδι φοβάμαι ότι βγαίνει προφητικό. Το φοβάμαι.

Το 1974 έφυγες από την Ελλάδα για να παίξεις κιθάρα εν πλω σε κρουαζιερόπλοια στην Καραϊβική. Μίλησέ μας λίγο για αυτή την εμπειρία.

Στο κρουαζιερόπλοιο είναι άλλος κόσμος. Είναι χαρούμενος κόσμος, είναι χάι καταστάσεις, εκδρομές, βόλτες, καινούργια λιμάνια, καινούργιες φιλές, καινούργιες γλώσσες. Όλα αυτά για ένα παιδί, που ήμουν εγώ μικρός τότε, φάνταζαν όνειρο και πραγματικά εκείνη την τριετία δεν την έχω ξαναζήσει στη ζωή μου τόσο ωραία. Μπορεί να γύρισα πίσω, να αναγνωρίστηκα αλλά και πάλι δεν το αντικατέστησε αυτό.

Ο πρώτος προσωπικός σου δίσκος κυκλοφόρησε το 1983. Θεωρείς ότι άλλαξε κάτι στη μουσική βιομηχανία από τότε μέχρι σήμερα;

Άλλαξε γιατί τεμπελιάσαμε ακούγοντας τους Γιαπωνέζους, τα κομπιούτερ δηλαδή μας ετοίμαζαν δίσκους, έχουν μείνει μερικοί όμως οι οποίοι κάνουν αντιγράφοντας τις τεχνικές της τεχνολογίας κάνουν ΡΑΠ και γράφουν τραγούδια πιο πολύ για κατανάλωση, διαβάζοντας σαν να διαβάζουν εφημερίδα, αγγελίες, μικρές, αγγελίες τα κάνουν τραγούδια και έχει πάει λίγο πίσω η μουσική. Δεν υπάρχουν τα ωδεία που κάποτε έβλεπες να ανθίζουν.

Έχεις δώσει τραγούδια σε πολλούς καλλιτέχνες που αντιπροσωπεύουν διαφορετικά μουσικά είδη. Από ροκ όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, pop όπως ο Σάκης Ρουβάς, ελαφρύ όπως η Αρλέτα, μέχρι λαϊκό όπως ο Δημήτρης Μητροπάνος και ο Γιώργος Μαργαρίτης. Οι συνεργασίες αυτές έχουν οδηγήσει σε μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες. Μήπως αυτό δείχνει τελικά ότι δεν πρέπει να μπαίνουν ταμπέλες στη μουσική;

Αυτό λέω και εγώ ποτέ δεν θα μου άρεζε να εξαντληθώ σε ένα είδος και σε αντιπροσώπους του. Όπως μου αρέσουν διάφορα πράγματα στη μουσική έτσι και γράφω διάφορα πράγματα στη μουσική.

Πολλά δικά σου τραγούδια διασκευάστηκαν με την άδειά σου από νέους καλλιτέχνες, με πιο χαρακτηριστικό το “Και θα χαθώ” από τον Μιχάλη Χατζηγιάννη που γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Οι διασκευές κάνουν γνωστά τα παλιά κομμάτια στις νεότερες γενιές;

Και γιατί όχι, βέβαια. Ποτέ δεν αρνήθηκα μια διασκευή από γνωστά και άγνωστα άτομα. Καλό είναι, είναι διαιώνιση του τραγουδιού και τιμητικό είναι για μένα.

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια, σε σχέση με τη δισκογραφία και προσεχείς ζωντανές εμφανίσεις;

Ζωντανές εμφανίσεις γίνονται, πάντα γινόταν αραιά και που. Στη δισκογραφία έχω τεμπελιάσει αυτό τον χρόνο, είναι καναδυό τραγούδια για να κλείσω ένα δίσκο, το περιμένει η εταιρεία καναδυό χρόνια, θα περιμένει καναδυό χρόνια ακόμα.