Δημήτρης Καρακάσης

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 10/10/2019

Του Αθανάσιου Ιορδανίδη

Δημήτρης Καρακάσης: “Απογοητεύομαι όταν ακούω νέους ανθρώπους να λένε πως δεν πηγαίνουν θέατρο”

Απογοητεύεται όταν ακούει νέους ανθρώπους να λένε πως δεν πηγαίνουν θέατρο ενώ θεωρεί ότι μία παράσταση δε γίνεται για να “περάσει” κάποια μηνύματα, αλλά για να παρουσιάσει μια καλή ιστορία. Έτσι, λοιπόν, ο Δημήτρης Καρακάσης έγραψε τη δική του ιστορία και σκηνοθέτησε την παράσταση “Μετά τη Θήβα” που θα παρουσιαστεί σε λίγες ημέρες στο Θέατρο Αθήναιον για λίγες μόνο παραστάσεις. Με αυτή την αφορμή συναντηθήκαμε μαζί του και μιλήσαμε για το έργο και όχι μόνο…

Είστε ο συγγραφέας και υπογράφετε τη σκηνοθεσία της παράστασης “Μετά τη Θήβα”. Μιλήστε μας για το έργο σας.

Τρεις άνθρωποι συναντιούνται σε ένα σαλόνι. Ο καθένας τους θέλει να μάθει ή να κρύψει κάτι. Εξαιτίας εξωτερικών συνθηκών, ο καθένας πρέπει να πετύχει το στόχο του σήμερα. Αν δεν το κάνει, δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει. Τα ‘θέλω’ τους συγκρούονται βίαια. Αρχή όλων είναι αυτό που συνέβη πριν δεκαεπτά χρόνια στη Θήβα.

Ένα έργο που όπως είπαμε στην αρχή το γράψατε εσείς. Με ποια αφορμή ορμώμενος μπήκατε στη διαδικασία να γράψετε ένα θεατρικό έργο;

Πηγή έμπνευσης ήταν η εγκυμοσύνη της συζύγου μου. Σε μια δύσκολη περίοδο, στην οποία μόλις είχα αποφοιτήσει από το Τμήμα Θεάτρου, διάβαζα για τις εξετάσεις της ειδικότητας της ψυχιατρικής, περιμέναμε την ημέρα του τοκετού και ξέραμε ότι λίγους μήνες αργότερα θα φεύγαμε για το εξωτερικό, σκέφτηκα πως η εγκυμοσύνη θα μπορούσε να έχει μια αναπάντεχη εξέλιξη. Δεν ανέφερα τίποτα στη σύζυγό μου τότε, γιατί δεν ήθελα να τη φοβίσω. Το πρώτο μου θεατρικό έργο είχε παρουσιαστεί από το ΚΘΒΕ με τη μορφή δραματοποιημένου αναλογίου και η κεντρική ιδέα ταίριαζε σε θεατρικό κείμενο. Συνεπώς, η συγγραφή του ήρθε ως φυσική συνέχεια.

Γιατί Θήβα και όχι κάποια άλλη πόλη;

Έχω ‘κλέψει’ αρκετές από τις τεχνικές της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας. Χρησιμοποιώ ενότητα τόπου, χρόνου και δράσης, αναδεικνύω την έννοια της ύβρεως, εστιάζω στην τραγικότητα του κεντρικού ήρωα, και ‘κρύβω’ πίσω από την υπόθεση κάποια βαθύτερα ζητήματα. Από τη στιγμή που στη Θήβα διαδραματίζονται οι αγαπημένες μου ιστορίες της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας και η σχέση μητέρας – γιου στο κείμενο ‘αγγίζει’ το μύθο του Οιδίποδα, η αναφορά στη συγκεκριμένη πόλη ήταν αναπόφευκτη.

Ένα ψυχολογικό θρίλερ σκοτεινό και με… αίμα. Γιατί θρίλερ και όχι για παράδειγμα κάποια κωμωδία; Δεν είναι η κωμωδία όπως λένε πιο αποδεκτή στο κοινό από ότι ένα… ψυχολογικό θρίλερ;

Έχει και αρκετά κωμικά στοιχεία η παράσταση. Ο Ναμπόκοφ δεν είχε γράψει πως μια καλή ιστορία πρέπει να έχει γέλιο, αγωνία και συγκίνηση; Κάτι τέτοιο επιδιώκω, όταν γράφω. Με έναν υποσυνείδητο τρόπο φυσικά. Αγαπημένο μου έργο είναι το ‘Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ’, το οποίο, αν το καλοσκεφτούμε, έχει και τα τρία συστατικά. Και από τον Έντουαρντ Ώλμπι έχω μάθει αρκετά πράγματα. Ποτέ δε θα καθόμουν να γράψω κάτι, επειδή αυτό είναι πιο αποδεκτό στο κοινό. Υπάρχουν αυτοί που γράφουν λόγω συμβιβασμού με την πραγματικότητα και αυτού που γράφουν λόγω μη συμβιβασμού. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.

Ένα καστ με παλιούς καλούς Θεσσαλονικείς ηθοποιούς. Με ποιον τρόπο έγινε η επιλογή τους;

Με τον πιο απλό τρόπο. Τα χρόνια που σπούδαζα στο Τμήμα Θεάτρου, πήγαινα θέατρο δυο με τρεις φορές την εβδομάδα. Έτσι, έχω παρακολουθήσει τους περισσότερους ηθοποιούς της πόλης. Ο Γιάννης και ο Κυριάκος ξεχώριζαν για το ταλέντο τους. Από τη στιγμή που η φυσιογνωμία και ο σωματότυπός τους ταίριαζαν στους χαρακτήρες, δε χρειαζόταν να το σκεφτώ και πολύ. Ο Φαμπρίτσιο, ο οποίος είναι ο νεότερος της παρέας, υστερεί σε εμπειρία αλλά όχι σε ταλέντο. Το τελευταίο το διαπίστωσα μέσω ενός casting.

Τι περιμένετε να συμβεί κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας των παραστάσεων;

Απογοητεύομαι, όταν ακούω νέους ανθρώπους να λένε πως δεν πηγαίνουν θέατρο, επειδή το βρίσκουν βαρετό. Δε με απογοητεύουν οι νέοι, αλλά οι θεατρικές παραγωγές. Θεωρώ ότι οφείλουν, με τα παραπάνω τρία συστατικά, να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Να τον κάνουν να σκεφτεί πως δεν είναι βαρετό το θέατρο, χωρίς ταυτόχρονα να κάνουν εκπτώσεις στην ποιότητά τους. Έτσι θα μείνει ικανοποιημένος και ο Μπέργκμαν, που είχε την παραπάνω άποψη. Μάλλον δεν περιμένω, αλλά φιλοδοξώ.

Ποια μηνύματα είναι αυτά που θα θέλατε να πάρει το κοινό μαζί του φεύγοντας από την παράσταση;

Θεωρώ ότι μια παράσταση δε γίνεται για να ‘περάσει’ κάποια μηνύματα, αλλά για να παρουσιάσει μια καλή ιστορία. Τα μηνύματα, άλλωστε, αποτελούν και μια από τις μεγαλύτερες παγίδες στο θέατρο. Έχω δει, με λύπη, δημόσιο θέατρο να παρουσιάζει παράσταση που αναφερόταν σε πολιτική ιδεολογία, η οποία ήταν σύμφωνη με την τότε κυβέρνηση. Ωστόσο, μέσα από την ιστορία που θα παρουσιάσουν οι ηθοποιοί, προκύπτουν αρκετά μηνύματα, και είναι στο χέρι του θεατή να δει ποια είναι αυτά που τον αφορούν. Ένα μήνυμα, για παράδειγμα, είναι ότι το να στηρίζεις τη ζωή σου σε ένα ψέμα, θα την κάνει αργά ή γρήγορα να γκρεμιστεί. Εδώ, μάλλον, έπαιξε ρόλο η αγάπη μου για τον Ίψεν. Ένα άλλο μήνυμα είναι ότι όταν υπηρετεί κανείς ένα σκοπό, όσο ηθικός και αν είναι αυτός, μπορεί να τον οδηγήσει σε λάθος ενέργειες, αν δε λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες της κάθε ξεχωριστής κατάστασης.

Έχετε μελλοντικά σχέδια που αφορούν το θέατρο;

(γελώντας) Ναι, να το αλλάξω.