Ημερομηνία Δημοσίευσης: 10/05/2022
Της δημοσιογράφου Εύας Μαρά
“Εύα ΙΙ – Η Αφήγηση μιας Απόπειρας” δια χειρός Γιάννη Διδασκάλου.
Εκτιμώ, ότι οι Καλές Τέχνες δεν μπορούν να πάθουν καμία Κρίση.
Ένας πολλά υποσχόμενος και εμπνευσμένος καλλιτέχνης – δημιουργός (Σκηνοθετης – Ηθοποιός) που πάλλεται από δημιουργικό οίστρο και αισιοδοξεί να βρει απαντήσεις μέσα από το θέατρο στα πλαίσια του Μετεωρισμού της ανθρώπινης υπόστασης μέσα στο αφιλόξενο Σύμπαν…
Ο λόγος για τον ταλαντούχο Γιάννη Διδασκάλου που μας εκπλήσσει εκ νέου ευχάριστα με την προσφατη θεατρική του παράσταση – την οποία υπογράφει με την πολυεδρική του ιδιότητα σ’ αυτην και αποτελεί μια άκρως ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική πρόταση – πρόσκληση με επίκαιρα μηνύματα στο θεατή.
Ο λόγος για την πλέον επιτυχή παράσταση “Eύα ΙΙ – Η Αφηγηση μιας Απόπειρας” στο Θέατρο Άνετον της Θεσσαλονίκης ως μιαν εύστοχη παραλλαγή – προσέγγιση του έργου
“Όταν ήμουν Έργο Τέχνης”.
Ο ταλαντούχος δημιουργός εκτιμά ότι οι Καλές Τέχνες δεν δύνανται να πάθουν καμία Κρίση τονίζοντας το βαθύτερο νόημα της Τέχνης ως μέσο εκφρασης και εσωτερικής ανάγκης στα πλαίσια ενός γοητευτικού ταξιδιού αυτογνωσίας και εξέλιξης!
Πότε ακριβώς και με ποια αφορμή ξεκινά το ταξίδι σας στην Υποκριτική Τέχνη; Ποια η γοητεία, καθώς και η αποτίμηση αυτής της 14χρονης θεατρικής σας πορείας;
Όλα ξεκίνησαν από ένα αυτοσχέδιο αφισάκι μέσα στα πανεπιστήμια, πριν από δεκατέσσερα χρόνια: “Ανοιχτές πρόβες φοιτητικής θεατρικής ομάδας – Πέρα Δώθε”, επιμελημένο από το πείσμα και την όρεξη του Γιάννη Τσιαβού – φίλου και συνεργάτη από τότε μέχρι σήμερα.
Μετά, θεατρικά εργαστήρια, Αγγλίες, θεατράκια, σχολή Θεάτρου, πειραματισμοί, ομάδες, εργαστήρια, σεμινάρια.
Αποτίμηση: οι άνθρωποι που γνώρισα και συνεχίζω να γνωρίζω. Όλα τα άλλα, τα επί σκηνής είναι προσχήματα. Αυτοί οι άνθρωποι που γνωρίζω και μέσα από αυτούς, μαθαίνω, μεγαλώνω ή μικραίνω, και με γνωρίζω λίγο ακόμα, αυτοί είναι το σημαντικότερο κομμάτι αυτού που κάνω.
ΥΓ:
Τις προάλλες είχα μία “σπασμωδική” συζήτηση με ένα πάρα πολύ καλό φίλο μου, συνάδελφο και συνεργάτη. Τίτλος συζήτησης: “γιατί ρε Γιάννη κάνουμε αυτό που κάνουμε; Φίλους έχουμε. Χρήματα δεν βγάζουμε. Υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες που μας εκφράζουνε μέσα από την τέχνη τους, εμείς τι ασχολούμαστε ακόμα με αυτό;”
Γοητεία και απο-γοητεία.
Δώστε μας, αν θέλετε, το στίγμα και το προφίλ της θεατρικής παράστασης “Εύα ΙΙ – Η Αφήγηση μιας Απόπειρας” στα πλαίσια της Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής με την πολλαπλή σας ιδιότητα σ’ αυτήν! (Επιμέλεια Σκηνοθεσίας – Σκηνογραφίας – Κειμένου – Φωτισμού). Τι αυτή πραγματεύεται και ποια τα κυρίαρχα μηνύματα που διαπερνά στον θεατή;
Με λίγα λόγια: Ένας άνθρωπος, νιώθοντας – υπαρξιακά – κενός, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Ένας καλλιτέχνης τον αποτρέπει, και του αλλάζει γνώμη, μετατρέποντας τον άνθρωπο αυτό, σε ένα έργο τέχνης.
Βασιστήκαμε στο έργο του Σμιτ, “Όταν ήμουν έργο τέχνης” διατηρώντας τους δύο βασικούς του ήρωες, αυτόν του απελπισμένου και αυτόν του καταλύτη, που φέρει την φαινομενική λύση. Επενδύσαμε στο μέρος της ιστορίας, που μας επέτρεπε την αφήγηση μιας προσωπικής μάχης με το υπαρξιακό κενό. Χωρίς σαφή κατάληξη.
Η παράσταση δημιουργήθηκε μέσα από ένα μάθημα σκηνοθεσίας του τμήματος θεάτρου, με επόπτη καθηγητή τον κ. Μαρμαρινό. Η σκηνοθεσία στηρίχθηκε στη βάση της ίδιας της δραματουργίας: την ΑΦΗΓΗΣΗ. Και όλα επί σκηνής (η μουσική, ο φωτισμός, ο ηθοποιός προφανώς, η σκηνογραφία, η ενδυματολογία) δραματουργούν. Είναι οχήματα για να ακουστεί το αφήγημα ενός ανθρώπου.
Ποιο το δέλεαρ της εν λόγω παράστασης;
Ο αφηγηματικός χρόνος και ο δραματικός χρόνος εναλλάσσονται.
Σε κάποια σημεία υπάρχει και τομή αυτών των δύο χωροχρόνων. Εκεί είναι τα σημεία που κατά τη γνώμη μου ο χρόνος “παύει”, για κάθε ιστορία κάθε ανθρώπου.
Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που παλεύει μάταια να βρει την θέση του στο σύμπαν. Μιλάει στο κοινό για την προσωπική του τραγωδία. Που δεν ανήκει πουθενά. Που παραμένει μετέωρος. Αόριστος. Ασαφής. Δεν ξέρω αν η ίδια η ιστορία είναι και το δέλεαρ της.
Πώς αισθάνεστε ως δημιουργός της συγκεκριμένης παράστασης – σχόλιο μιας τραγικής αφήγησης ενός σύγχρονου ανθρώπου που παλεύει να βρει μάταια μια θέση στο Σύμπαν στα πλαίσια του μετεωρισμού της ανθρώπινης υπόστασης;
Αχ. Να πω ότι αισθάνομαι υπέροχα; Αισθάνομαι. Για την παράσταση όμως. Σίγουρα όχι για αυτή τη συνειδητοποίηση. Θα προτιμούσα να μην παλεύω να βρω κάποια θέση μέσα στο σύμπαν. Θα ‘θελα το σύμπαν να παλεύει να βρει μία θέση μέσα μου. Και να το κάνει γρήγορα.
Πού συναντά ο θεατής τον Ήρωα του έργου; Πού έγκειται η σπουδαιότητα και κυρίως η επικαιρότητα του έργου;
Θα μιλήσω προσωπικά. Βλέποντας το έργο ως θεατής, τρία επίπεδα τουλάχιστον αναγνωρίζω: Το πρώτο: Πώς κάποιος και γιατί διηγείται την ιστορία του; Το δεύτερο: ποια είναι τα όρια της τέχνης; Το τρίτο: που θα έφτανε κάποιος για να καλύψει το κενό της ύπαρξης του;
Τελικά είμαστε όλοι μας εν γένει μελλοθάνατοι;
Είμαστε. Απλά το ξεχνάμε. Όταν πέθανε ο παππούς μου, και σε μία συζήτηση με τον αδερφό μου, κάπως καταλήξαμε πως αυτό είναι ο άνθρωπος: Ένας μελλοθάνατος και θα έπρεπε να ‘ναι εξ ορισμού, έτσι για να μην το ξεχνάμε. Μπας και αρχίζουμε να φερόμαστε λίγο πιο όμορφα.
Πώς βιώσατε ως καλλιτέχνης – δημιουργός το πολιτιστικό γίγνεσθαι στα πλαίσια του κλίματος αβεβαιότητας, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από την υγειονομική, αλλά και την γενικευμένη κρισιολογία της εποχής μας;
Κατά τη γνώμη μου η τέχνη είναι ένας τρόπος έκφρασης. Και αν έχεις ανάγκη να εκφραστείς αλλά δεν βρίσκεις τον τρόπο, συνήθως η Τέχνη (οποιαδήποτε μορφής της) θα σου βρει ένα τρόπο. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής τη αβεβαιότητας, ως καλλιτέχνης, πάλι η τέχνη με πήρε από το χέρι και με πήγε όπου με πήγε, και είπα αυτά που δεν μπορούσα.
Θεωρώ πως οι Καλές Τέχνες δεν μπορούν να πάθουν καμία κρίση. Καμία. Ο άνθρωπος ναι.
Θα δώσω ένα παράδειγμα για τον συλλογισμό μου. Η ομιλία είναι ένας τρόπος έκφρασης. Δεν θα πάθει καμία κρίση η Τέχνη, θα υπάρχει εκεί, μέχρι που κάποιος θα θελήσει να εκφραστεί.
Τώρα το αν οι καλλιτέχνες περνάμε κρίση, αυτό έχει να κάνει με την ανάγκη μας. Έχουμε ανάγκη να εκφραστούμε; Έχουμε να πούμε κάτι; Γιατί. Γιατί όχι.
