Ημερομηνία Δημοσίευσης: 01/04/2019
Της δημοσιογράφου Εύας Μαρά
Συνάντηση Λογοτεχνίας – Θεάτρου: Το βραβευμένο “Ευχαριστημένο” της Μαρίνας Καραγάτση σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου
Δημήτρης Τάρλοου: “Η αποδραματοποίηση αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία και την ανακάλυψη του τραγικού βάθους”
Δημήτρης Τάρλοου: “Χαρτογραφώντας το θεατρικό πεδίο με μια βαθύτερη ματιά’
Ηθοποιός – Σκηνοθέτης – Μεταφραστής- Καλλιτεχνικός Διευθυντής του θεάτρου “Πορεία”
Μια πολυδιάστατη καλλιτεχνική προσωπικότητα με καλλιτεχνική ευρυμάθεια, παιδεία, ήθος, ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα, αλλά κυρίως υψηλή αισθητική για την Τέχνη, όπως και τη ζωή!
Ο λόγος για τον καταξιωμένο – βραβευμένο – με βραβείο Σκηνοθεσίας Κάρολου Κουν – δημιουργό και καλλιτέχνη Δημήτρη Τάρλοου (εγγονό του σπουδαίου πεζογράφου Μανώλη Καραγάτση), ο οποίος επί σειρά ετών προσφέρει στιγμές θεατρικής ευφορίας με τις άκρως ποιοτικές και αξιόλογες επιλογές του στο θεατρικό γίγνεσθαι – σε πείσμα των καιρών – συνεχίζοντας να πορεύεται με απόλυτο σεβασμό, σοβαρότητα και συνέπεια στο δύσκολο ρεύμα της ποιότητας ενάντια στην κρίση και τη γενικότερη ευτέλεια της εποχής.
Με αφορμή την εμπνευσμένη σκηνοθετική του προσέγγιση στη θεατρική μεταφορά του βραβευμένου μυθιστορήματος docufiction της μητέρας του Μαρίνας Καραγάτση “Το Ευχαριστημένο” – το οποίο μετά τη μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Πορεία της Αθήνας συνεχίζει την περιοδεία του στη Θεσσαλονίκη 1 και 2 Απριλίου στο θέατρο τέχνης “Αυλαία”, μας μίλησε για το εν λόγω σκηνοθετικό του εγχείρημα με τη δική του “βαρύνουσα” και εικαστική σκηνοθετική ματιά, αλλά και την άκρως ενδιαφέρουσα θεματική του έργου…
Η τελευταία σας σκηνοθετική προσέγγιση αφορά στο θεατρικοποιημένο – βραβευμένο μυθιστόρημα της μητέρας σας, Μαρίνας Καραγάτση “Το Ευχαριστημένο” που μετά την επιτυχή πορεία του στην Αθήνα έρχεται για 2 παραστάσεις 1 και 2 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη ( στο Θέατρο “Αυλαία”). Δώστε μας το στίγμα του καθώς και τη δική σας σκηνοθετική ματιά. Πόσο δύσκολο ήταν να προσεγγίσετε ένα μυθιστόρημα που αφορά σε συγγενικά σας πρόσωπα χωρίς συναισθηματικές αποχρώσεις;
Πρόκειται για μια θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματος της μητέρας μου, Μαρίνας Καραγάτση, “Το Ευχαριστημένο”, το οποίο τελικά αποφάσισα με χαρά να το σκηνοθετήσω, έχοντας στην αρχή ορισμένες επιφυλάξεις, αν θα μπορούσα να πάρω την αναγκαία απόσταση απέναντι στα πρόσωπα και τα γεγονότα που αφορούσαν την οικογένειά μου.
Άρα, πρόκειται για μια σύνθεση πραγματικών αφηγήσεων, θα λέγαμε;
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που ανήκει στο είδος του docufiction, δηλαδή είναι ένα μυθιστόρημα με πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα με στοιχεία μυθοπλασίας Έτσι, στο εν λόγω έργο υπάρχουν πραγματικά πρόσωπα, όπως ο ίδιος ο Καραγάτσης, η γιαγιά μου Νίκη Καραγάτση, ο προγιαγιά μου Μίνα Καρυστινάκη, η μητέρα μου Μαρίνα και η κεντρική ηρωίδα της αφήγησης η Ανδριώτισσα Λασκαρώ (η οικιακή βοηθός).
Έχετε προσωπικές μνήμες από τη Λασκαρώ;
Όχι, δεν έχω προσωπικές μνήμες από τη Λασκαρώ, παρά μόνον από τις αφηγήσεις της μητέρας μου που την έζησε.
Ποια κύρια θέματα πραγματεύεται το έργο;
Ένα θέμα που πραγματεύεται το μυθιστόρημα αποτελεί η σχέση της Ζωής με την Τέχνη. Ο παππούς Καραγάτσης χρησιμοποιούσε διάφορα θέματα προκειμένου να συγγράψει ένα μυθιστόρημα και έτσι μέσα σ’ αυτήν την υπερτροφική φαντασία του βλέπουμε το βάσανο μέσα από το οποίο συνθέτει την ατμόσφαιρα προκειμένου να δημιουργήσει το μυθιστόρημά του.
Ένα άλλο θέμα που πραγματεύεται το έργο είναι η σχέση γυναίκας – ζωής. Το πως, δηλαδή, συνυπήρχαν οι γυναίκες ( σύζυγος, κόρη, εργαζόμενη) πλάι στους άνδρες περνώντας και ένα μεγάλο ιστορικό κομμάτι της Μεταπολεμικής και Προπολεμικής Εποχής, όπου διακρίνονται διάφορες τάξεις ανθρώπων, .από των πλούσιων Καραβοκύρηδων (Μίνα) μέχρι των Καλλιτεχνών αστών (Καραγάτσης) μέχρι τα παιδιά και τις φτωχές εργαζόμενες γυναίκες (Λασκαρώ) που αφηγείται με τόσο ζωντανό και εκπληκτικό τρόπο τα γεγονότα μέσα από τη βασανισμένη μάτια της.
Υπάρχει και ταυτοχρόνως μια αποτύπωση της αστικής τάξης της περιφέρειας στο έργο;
Βεβαίως και η οποία εκπροσωπείται από τον ίδιο τον Καραγάτση (ως εκπρόσωπος των αστών Λογοτεχνών)…
Ο τίτλος είναι ολίγον αντιφατικός “Ευχαριστημένο”;
Όχι, ο τίτλος “Ευχαριστημένο” είναι ένα προσωνύμιο που είχε σώσει η Λασκαρώ στη μητέρα μου, διότι ήταν ένα πολύ χαμογελαστό παιδί, παρά το οποίο έζησε δυσκολίες στη ζωή της.
Πώς αποδίδεται η τραγικότητα των γεγονότων στο έργο από τη μητέρα σας; Με δραματικότητα ή ολίγον ανάλαφρα και με δόσεις χιούμορ;
Δεν θα μπορούσε να ήταν δραματικός ο τρόπος απόδοσης από τη μητέρα μου, καθώς το προσωπικό ύφος της δεν είναι δραματικό, όπως και το δικό μου! Θεωρώ δε, ότι η αποδραματοποίηση των γεγονότων είναι η βάση για τη δημιουργία και την ανακάλυψη του τραγικού βάθους.
Ποιο το ιδιαίτερο σκηνοθετικό σας εύρημα σας στην παράσταση;
Δε λειτουργώ τόσο με ευρήματα ως σκηνοθέτης …αλλά ίσως θα έλεγα, εύρημα αποτελεί το γεγονός, ότι όλα διαδραματίζονται πίσω από ένα τούλι – το οποίο εξαφανίζεται στο τέλος της ιστορίας – δίνουν τας αυτήν την αχλή του χρόνου. Στο τέλος δεν υπάρχει το τούλι, υπονοώντας, ότι δεν υπάρχει σκοτεινότητα και βλέπουμε πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα.
Ποιο αποτελεί το σκηνοθετικό σας αίτημα – ζητούμενο στην παράσταση;
Να καταφέρω, αν μπορώ, ένα νέο δημιούργημα (καλλιτεχνικό προϊόν) με καλλιτεχνική αξία και εικαστικότητα που να αφορά τον κόσμο και να έχει αποδέκτες.
Το σημαίνει για εσάς θέατρο και κατά επέκταση τέχνη; Κάποιο είδος προσωπικής εκτόνωσης;
Πιστεύω, ότι το θέατρο και κάθε λογής τέχνη δεν πρέπει να αποτελεί εκτόνωση, αλλά ένα δημιούργημα που να αφορά και να ενδιαφέρει τους άλλους κι όχι μόνον εσένα (ως δημιουργό).
Η παράσταση θα ακολουθήσει ένα είδος περιοδείας. Ποιοι θα είναι οι επόμενοι σταθμοί;
Μετά την Αθήνα και την Κύπρο, θα έχουμε 2 παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη (1, 2 Απριλίου στο Θέατρο Αυλαία), και ακολουθούν τα Γιάννενα, η Πάτρα, η Σύρος και φυσικά η Άνδρος (στο Φεστιβάλ της Άνδρου τον Αύγουστο).
Ποιο αποτελεί το επόμενο καλλιτεχνικό επαγγελματικό σας βήμα; Δώστε μας το προφίλ του!
Ετοιμάζω μια παράσταση που με απασχολεί ιδιαίτερα, μια παράσταση για την Ελληνική Ερωτική Ποίηση ξεκινώντας από τη Σαπφώ μέχρι τον Καρούζο στο θέατρό μου “Πορεία” στην Αθήνα. Η παράσταση θα είναι σύνθεση ποιητών και ποιητικών αποσπασμάτων με κεντρικό πυρήνα το γνωστό ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου ” Οδός Φιλελλήνων” και θα έχει τίτλο “Δόξα Κοινή”, όπου 10 νέοι και νέες ηθοποιοί που θα παίζουν και μουσικά όργανα.
Δώστε μας το στίγμα του Θεάτρου τέχνης σας “Πορεία”!
Το θέατρο “Πορεία” αποτελεί ένα θέατρο ρεπερτορίου που παράγει έργα καλλιτεχνικής αξίας με δικές του παραγωγές ή και συμπαραγωγές με άλλους. Είναι μια θεατρική στέγη 250 θέσεων που βρίσκεται κάτω από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ακρόπολης με προσβασιμότητα σε άτομα Α.Μ.Ε.Α. με υπέρτιτλους στα Ελληνικά και τα Αγγλικά στις παραστάσεις του.
Πώς κρίνετε το επίπεδο του σημερινού ελληνικού θεάτρου;
Πάρα πολύ καλό, δεδομένης της απόλυτης ανυπαρξίας θεατρικής παιδείας στη χώρα μας. Υπάρχει, δηλαδή ένα πολύ καλό πρωτογενές υλικό, αλλά δεν υπάρχει γενικότερη θεατρική παιδεία.
Μέσα στο γενικό κλίμα της κρίσης στη χώρα μας, εκτιμάτε, ότι έχει πληγεί η τέχνη σήμερα;
Το Θέατρο δεν μπορεί να μην έχει πληγεί. Αντιμετωπίζει τις ίδιες παθογένειες με την ελληνική κοινωνία με πολυδιάσπαση, οίκο ολική δυσπραγία και εμφύλιους πολέμους.
Έχετε προσωπικό όραμα για το θέατρο ως καλλιτέχνης και δημιουργός στο θεατρικό χώρο;
Δεν έχω κανένα προσωπικό όραμα..Απλά, μπορώ να καταθέσω, ότι νιώθω ευτυχής που έζησα μέσα στο χώρο του θεάτρου χωρίς να είμαι συμπληρωματικός η θυμωμένος..Στόχος μου μοναδικός είναι το ποιοτικό θέατρο!
Βιογραφικό:
Ο Δημήτρης Τάρλοου γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1966 στην Αθήνα. Μοναδικός γιος του πολωνοεβραϊκής καταγωγής Νεοϋορκέζου ζωγράφου και της αρχαιολόγου και συγγραφέα Μαρίνας Καραγάτση. Παππούς του ήταν, από την πλευρά της μητέρας του, ο λογοτέχνης Μ. Καραγάτσης (Δημήτρης Ροδόπουλος – από τον οποίον ο Δημήτρης Τάρλοου πήρε το όνομά του) και η ζωγράφος Νίκη Καραγάτση, το γένος Καρυστινάκη, που έχει απεικονίσει τον Δημήτρη ως παιδί σε πολλά έργα της.
Έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Αθήνα και το 1976 ακολούθησε τους γονείς του στην Άνδρο. Έναν χρόνο αργότερα οι γονείς του πήραν διαζύγιο, ο πατέρας του επέστρεψε στην Αμερική και ο Δημήτρης Τάρλοου επέστρεψε με τη μητέρα του στην Αθήνα, όπου συνέχισε τη φοίτησή του στη Σχολή Μωραΐτη.
Αμέσως μετά το πέρας των εγκύκλιων σπουδών του πέτυχε τις εισαγωγικές εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, διευθυντής της οποίας τότε ήταν ο Τάσος Λιγνάδης. Δάσκαλοί του ήταν ο Ιάκωβος Ψαρράς, η Αντιγόνη Βαλάκου, ο Αλέξης Διαμαντόπουλος. Αποφοίτησε από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1986, και αμέσως μετά την αποφοίτησή του άρχισε να εργάζεται στο θέατρο ως ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση.
Συνεργάστηκε με τους θιάσους της Ξένιας Καλογεροπούλου, της Αλίκης Γεωργούλη, «Τα παιδιά του Εθνικού», την «Ελεύθερη Σκηνή», τη «Στοά» του Θανάση Παπαγεωργίου, το «Θέατρο Αθηνών» της Κατερίνας Μαραγκού, τον Θεατρικό Οργανισμό «Μορφές», το Κ.Θ.Β.Ε., το Εθνικό Θέατρο.
Το 1998 στην παράσταση «Μικρές αλεπούδες» στο Θέατρο Αθηνών συναντήθηκε επί σκηνής με τον Στάθη Λιβαθινό. Μέσα από τις γόνιμες συζητήσεις τους, γεννήθηκε η ιδέα της Εταιρίας Θεάτρου «Δόλιχος». Ηθοποιός και σκηνοθέτης συνενώθηκαν σε μία συνεργασία που έμελλε να κρατήσει περίπου εφτά χρόνια και να δώσει πολλές επιτυχίες, μερικές από τις οποίες τιμήθηκαν με βραβεία. Ο «Δόλιχος», του οποίου πρώτη παράσταση ήταν «Το Κτήνος στο Φεγγάρι» του Ρίτσαρντ Καλινόσκι, αρχικά στεγάστηκε στο «Από Μηχανής Θέατρο», ενώ το 2000 μεταφέρθηκε στη μόνιμη έδρα του, το ριζικά ανακαινισμένο ιστορικό θέατρο ΠΟΡΕΙΑ, όπου ανεβαίνουν παραστάσεις σε σκηνοθεσία τόσο του Δημήτρη Τάρλοου, όσο και άλλων σκηνοθετών Ελλήνων και ξένων (Γιάννης Χουβαρδάς, Στάθης Λιβαθινός, Μάρθα Φριντζήλα, Όσκαρας Κορσουνόβας, Τσέζαρις Γκραουζίνις, Ρενάτε Τζετ, κ.ά.).
Ο Δημήτρης Τάρλοου υπήρξε ποδοσφαιριστής την Ομάδα Ποδοσφαίρου Ελλήνων Ηθοποιών του ΣΕΗ (Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών).
Έχει βραβευτεί με το Βραβείο Σκηνοθεσίας Κάρολος Κουν 2016, καθώς και με το 1ο Βραβείο Σκηνοθεσίας Κοινού Αθηνοράματος 2015 για την παράσταση «Η Μεγάλη Χίμαιρα».
Ο Δημήτρης Τάρλοου έχει δύο παιδιά, τον Φίλιππο και τη Μανιώ.
Παραστάσεις που συμμετείχε ως ηθοποιός
- “Μικρές Αλεπούδες”, σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη
- “Αμερικάνικος Βούβαλος”, σκηνοθεσία Τάσος Μπαντής
- “Εγώ ο Φόιερμπαχ”, σκηνοθεσία Τάσος Μπαντής
- “Η υπόθεση της οδού Λουρσίν”, σκηνοθεσία Τάσος Μπαντής
Με τον Δόλιχο
- “Το Κτήνος στο Φεγγάρι”, σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού
- “Δάφνις και Χλόη: ταξίδι αναψυχής”, σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις
- “Βάκχες”, σκηνοθεσία Ρενάτε Τζετ
- “The Man Who”, σκηνοθεσία Ρενάτε Τζετ
- “Το τυφλό σημείο”, σκηνοθεσία Μάρθα Φριντζήλα
- “Η υπόθεση της οδού Λουρσίν”, σκηνοθεσία Μάρθα Φριντζήλα
- “Η Μεγάλη Χίμαιρα”, σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου
- “Παντρολογήματα”, σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού
- “Το δάσος”, σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη
- “Οικόπεδα με θέα”, σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού
- “Φρεναπάτη”, σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού
Σκηνοθεσίες
- “Η Μεγάλη Χίμαιρα” του Μ. Καραγάτση
- “Οι Tρεις Aδερφές” του Άντον Τσέχοφ
- “Blasted” της Σάρα Κέιν
- “Ευρυδίκη” της Σάρα Ρουλ
- “Λήθη” του Δημήτρη Δημητριάδη
- “Αμερικάνικος Bούβαλος” του Ντέιβιντ Μάμετ
- “Ολεάννα” του Ντέιβιντ Μάμετ
Μεταφράσεις
- “Οι Tρεις Aδερφές” του Άντον Τσέχοφ
- “Blasted” της Σάρα Κέιν
- “Ευρυδίκη” της Σάρα Ρουλ
- “Αμερικάνικος Bούβαλος” του Ντέιβιντ Μάμετ
- “The Man Who” των Πίτερ Μπρουκ & Μαρί-Ελέν Ετιέν
- “Ολεάννα” του Ντέιβιντ Μάμετ
- “Παντρολογήματα” του Νικολάι Γκόγκολ (σε συνεργασία με τον Λεωνίδα Καρατζά)
- “Το δάσος” του Ντέιβιντ Μάμετ
- “Οικόπεδα με Θέα” του Ντέιβιντ Μάμετ
- “Το Κτήνος στο Φεγγάρι” του Ρίτσαρντ Καλινόσκι
- “Είμαι ο άνεμος” του Γιον Φόσε
