Τζώρτζια Κεφαλά

Κοινοποίηση

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 15/11/2011

Του Αθανάσιου Ιορδανίδη

Οι Μπλε εμφανίζονται στο Club του Μύλου στις 11, 18, 25 Νοεμβρίου 2011 και η Τζώρτζια μίλησε στο Thessaloniki City Guide για την συναυλία που θα παρουσιάσουν μαζί με τον Λάκη Παπαδόπουλο και όχι μόνο.

Τζώρτζια καλώς ήρθες στην πόλη μας. Τι θα ακούσουμε στις εμφανίσεις των Μπλε στον Μύλο;

Καλώς σας βρίσκω σ’ αυτή τη πόλη, γιατί πάντα με ηρεμεί, και μου προσφέρει και μια ωραία ανάμνηση ακόμα.

Νομίζω πως υπάρχουν ενδιαφέροντα πράγματα να δει και ν’ ακούσει κανείς σε αυτή την παράσταση. Πρώτα απ’ όλα, οι ΜΠΛΕ συναντάνε μουσικά τον ΛΑΚΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ, και αυτό σημαίνει πως τα παιδιά που αποτελούν την μπάντα μας αλλά και εγώ σε κάποιες στιγμές, επηρεάζουμε με τα δικά μας χρώματα τα ήδη έντονα και γεμάτα συναίσθημα τραγούδια του Λάκη, τα οποία (οι περισσότεροί μας) τα έχουμε ζήσει νεότεροι ως ακροατές. Από αυτό βγαίνει ένα αποτέλεσμα πηγαίο, που ήρθε αβίαστα και βασικό του χαρακτηριστικό, είναι η ειλικρίνειά του. Τραγούδια όπως η «ατζέντα» που τραγουδάω στην παράσταση με συντροφεύουν από μικρή, και μου προκαλεί δέος το ότι καλούμε να τα ερμηνεύσω..σα να βλέπω τη ζωή μου από ψηλά.

Βέβαια και ο Λάκης συμμετέχει σε ένα τραγούδι δικό μας, και το κάνει ξαφνικά να βγάζει ρίζες.

Είσαι με τους Μπλε από το 1997, μετά την αποχώρηση της Θεοδοσίας Τσάτσου. Θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο για την Τζώρτζια πριν τους Μπλε και για τη μετάβαση στο συγκρότημα.

Η Τζώρτζια πριν τους ΜΠΛΕ ,είναι κυρίως χορεύτρια. Η φωνή υπάρχει πάντα, αλλά για δική μου τέρψη. Ποτέ δε στόχευσα στον επαγγελματισμό. Κάποια στιγμή, για να πληρώσω τα δίδακτρά μου στη σχολή χορού, ξεκινάω να δουλεύω σε μιούζικαλ (sweet Charity, Δαίμονες, κ.ά.) και αργότερα με παρότρυνση και στήριξη ανθρώπων όπως η Α. Βίσση, ο Α. Βαρδής, και ο Μ. Πλέσσας, μπαίνω στο χώρο του τραγουδιού.

Οι Μπλε με άκουσαν να τραγουδάω το «Εσύ δε ζεις πουθενά» και το «Φοβάμαι», την εποχή που έψαχναν την καινούργια φωνή του σχήματος. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Νομίζω πως σταθήκαμε τυχεροί και οι δύο.

Τα ελληνικά συγκροτήματα συνήθως δε διαρκούν πολύ, είτε επειδή διασπώνται είτε επειδή δεν έχουν επιτυχία. Εσείς το ξεπεράσατε αυτό και θεωρείστε από τα πιο επιτυχημένα μουσικά συγκροτήματα. Ποιο είναι το μυστικό της διάρκειας;

Το μυστικό, είναι το ίδιο μυστικό, σε όλες τις σχέσεις διάρκειας που επιχειρούν οι άνθρωποι. Νομίζω πως η κατανόηση και η αληθινή αίσθηση της ισότητας σε βγάζουν από πολλά κρίσιμα αδιέξοδα της ζωής.

Η χροιά της φωνής σου, η ερμηνεία και η performance σου στη σκηνή είναι πραγματικά ιδιαίτερες και αναγνωρίσιμες. Θα σε χαρακτήριζα περισσότερο rock με κάποια blues στοιχεία, γεγονός που νομίζω ότι χαρακτήρισε και την εξέλιξη του συγκροτήματος στην μετά Θεοδοσίας εποχή. Σε ποιο μουσικό είδος θα κατέτασσες τους Μπλε;

Οι ΜΠΛΕ δύσκολα μπαίνουν κάτω από ετικέτα, γιατί έχουμε κάθε φορά που επιχειρούμε κάτι ,διαφορετικούς μουσικούς προσανατολισμούς. Θα μας έλεγα Pop, με επιρροές από blues, τριπχοπ, ροκ, (και πολλά άλλα κατά καιρούς, όπως ντίσκο, φανκ, τζαζ). Όταν όμως είμαστε στη σκηνή θα έλεγα πως γινόμαστε ατμοσφαιρικά, και με ένα δικό μας τρόπο, Rock’n rοll, με λίγα λόγια – ότι προκύψει – το συγκρότημα δεν φέρει καμία ευθύνη.

Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές σας;

Η ψυχεδελική μουσική του ’70 και μετά, η Αμερικάνικη και κυρίως Αγγλική σκηνή ροκ και η ηλεκτρονική και Πανκ σκηνή.

Υπάρχουν άμεσα σχέδια για κυκλοφορία καινούριου άλμπουμ ή single;

Έχουμε ήδη κυκλοφορήσει ένα καινούργιο τραγούδι, με τον τίτλο: “Έχω πολύ θυμό”, πρόσφατα ολοκληρώσαμε και το video clip του, με την εξαιρετική ομάδα lokey, και στείλαμε το τραγούδι μας να ταξιδέψει ψηφιακά.

Πώς είναι η συνεργασία σας με τον Λάκη Παπαδόπουλο

Η συνεργασία είναι εξαιρετική. Θα έλεγα ότι είναι απόλυτα αρμονική, με σχεδόν ανύπαρκτες διαφωνίες, οι οποίες όταν υπάρχουν είναι στα πλαίσια της δημιουργικότητας και της απέραντης ευγένειας, γιατί ο Λάκης είναι με ένα τρόπο κοσμοπολίτικο και σοφό, ακατέργαστος και απέραντα τρυφερός και ευγενικός μαζί. Είναι πραγματικά χαρά μας και τιμή μας να μας εμπιστεύεται τόσο.

Μίλησέ μου για την εμπειρία από την τηλεοπτική σου συμμετοχή στο Just the 2 of Us. Το διασκέδασες, ή υπήρχε στιγμή που το μετάνιωσες;

Προσκυνώ το βασίλειο του ψέματος! Το οποίο δεν είναι πάντα κακό στην Τέχνη. Δυστυχώς όμως η τηλεόραση σπάνια είναι τέχνη. Η αλήθεια είναι πως αισθάνθηκα “ξένη”, κυρίως στην αρχή. Μπορεί να φταίει και το ότι τόσα χρόνια έχω συνηθίσει σε ένα είδος performing που είναι άμεσο και απρόβλεπτο, και ξαφνικά έπρεπε να βάλω τον εαυτό μου σε κώδικες και καλούπια. Στη συνέχεια όμως επικεντρώθηκα στα θετικά, και στους ανθρώπους που πάντα σε εκπλήσσουν όταν τους ανακαλύπτεις, και πέρασα αληθινά ωραίες στιγμές.

Καλλιτεχνικά, ξεκίνησες από χορό και μιούζικαλ, με χαρακτηριστική τη συμμετοχή σου στους Δαίμονες του Νίκου Καρβέλα. Θα ξαναέπαιζες σε μιούζικαλ; Γενικά έχεις κάποια προσωπικά σχέδια είτε για σόλο καριέρα είτε για κάτι άλλο;

Ο χορός είναι μεγάλη αγάπη. Ακόμα τον ψάχνω, και ακόμα μου προκαλεί το ίδιο δέος. Το μιούζικαλ ειδικά, είναι κάτι που δε με συγκινεί τόσο. Νομίζω πως απευθύνεται σε άλλης κουλτούρας κοινό, και όχι της Ελληνικής. Θα μ’ ενδιέφερε πολύ όμως κάτι πιο σκληρό και αληθινό, ή στον αντίποδα κάτι τελείως ονειρικό, που θα είχε τα χαρακτηριστικά της μουσικοκινητικής παράστασης.

Οι Δαίμονες του Καρβέλα ήταν, την εποχή που το έζησα, μια καλή προσπάθεια. Μην ξεχνάμε ότι χρειάζεται μεγάλα κεφάλαια, και πολύ δουλειά για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο. Άλλωστε δεν το έχουν επιχειρήσει και πολλοί Έλληνες συνθέτες αυτό.

Γενικά το “solo” δε μ’ ενδιαφέρει σαν έννοια, γιατί δεν υπάρχει. Πάντα μια καλή ομάδα δουλεύει μαζί σου. Αλλιώς δε γίνεται.