Ελληνικά
English
Ημερομηνία Δημοσίευσης: 23/09/2025
Του Αθανάσιου Ιορδανίδη
Η πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα “Ταράτσα” παρουσιάζει ένα νεοσύστατο θεατρικό έργο, της Σοφίας Αλεβιζάτου , “Δόξα(sin)”, σε σκηνοθεσία Σοφία Αλεβιζάτου και Μάριος Δρόσος, και επιμέλεια της Μάρω Μαυροπούλου, στις 29&30 Σεπτεμβρίου του 2025 στη Μικρή Σκηνή Θεσσαλονίκης.
Η Ξένια Παπαϊωάννου, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση, μίλησε στο Thessaloniki City Guide για το έργο & για την ομάδα "Ταράτσα".
Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο σας στο Δόξα (sin). Ποια υποδύεστε και τι ανακαλύψατε μέσα από αυτή;
Στο έργο υποδύομαι την Ξένια η οποία υποδύεται την Πολυξένη. Οπότε σε αυτή την περίπτωση θα έλεγα πως υποδύομαι 1 + 1 ρόλους. Και αυτό γιατί καταλαβαίνουμε το χαρακτήρα της Ξένιας μέσα από την Πολυξένη και το χαρακτήρα της Πολυξένης μέσα από την Ξένια. Με δύο λόγια και τις δύο θα τις χαρακτήριζα ως “αναπτήρες”.
Δηλαδή κάτι πολύ μικρό που κουβαλάει μέσα του φωτιά και μπορεί από την μια να ανάψει ένα κερί και από την άλλη να κάψει ένα ολόκληρο σπίτι ανάλογα με το πόσο εύφλεκτο ή όχι είναι το υλικό δίπλα του.
Το έργο πραγματεύεται την κακοποίηση, την εξουσία και την πίστη. Πώς ήταν να βουτήξετε σε μια τόσο δύσκολη θεματική;
Πάνω σε αυτή την ερώτηση θα σας απαντήσω με μια εικόνα.
Σκεφτείτε ένα μικρό παιδάκι να κάθεται αποσβολωμένο κάτω από το φεγγάρι. Σίγουρα αυτό το παιδάκι κοιτώντας το φεγγάρι θα αναρωτηθεί εάν είναι εφικτό να το ακουμπήσει. Εμείς θα του πούμε πως αυτό είναι αδύνατο να συμβεί.
Εκείνο θα αισθανθεί αυτομάτως μικρό, απέναντι σε αυτό το τεράστιο φωτεινό άπιαστο άστρο. Και έπειτα θα σταματήσει να προσπαθεί να το πιάσει.
Κάπως έτσι πιστεύω πως νιώθουμε όλοι οι άνθρωποι την στιγμή που βιώνουμε την οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης. Μικροί, ανυπεράσπιστοι και πολλές φορές αποσβολωμένοι. Ωστόσο ο λόγος που χρησιμοποίησα την παρομοίωση με το φεγγάρι δεν ήταν τυχαίος. Διότι στην πραγματικότητα η ανθρωπότητα κατάφερε να ακουμπήσει μέχρι και αυτό.
Το ποσό δύσκολο ή όχι είναι να αποφασίσεις να “ακουμπήσεις” αυτό το οποίο είναι “πάνω” από εσένα έχει να κάνει με το εάν είσαι διατεθειμένος να το φέρεις στα μέτρα σου.
Η παράσταση μοιάζει με ένα παιχνίδι ρόλων που γίνεται «μοναστήρι». Εσείς, ως ηθοποιός, πόσο ελεύθερη ήσασταν να πλάσετε τον χαρακτήρα σας;
Όλοι μας σε αυτή την ομάδα δώσαμε την προσωπική μας ανάγνωση πάνω στους χαρακτήρες μας. Και κάπως καταφέραμε αυτές οι προσωπικές αναγνώσεις να συναντηθούν μεταξύ τους.
Υπήρξε λοιπόν η ελευθερία στο καθένα ξεχωριστά να ορίσει τον ρόλο του αλλά σίγουρα οι σκηνοθέτες της παράστασης βοήθησαν σε τεράστιο βαθμό στο στήσιμο του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά και στις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους.
Ποια ήταν η πιο απαιτητική στιγμή στις πρόβες; Υπήρξε σημείο που δοκιμάστηκαν τα όριά σας;
Σίγουρα είναι ένα έργο που αγγίζει πολύ ευαίσθητα ψυχικά σημεία και σίγουρα υπάρχουν φορές που σε βάζουν και σένα σαν ηθοποιό αντιμέτωπο με τα αντίστοιχα δικά σου σημεία και όταν συμβαίνει αυτό εκείνη την στιγμή είναι αρκετά έντονο. Ωστόσο αφήνει στο τέλος μια γλυκιά επίγευση και σε κάνει να εξελίσσεσαι, υποκριτικά και μη. Ίσως το πιο δύσκολο σημείο σε αυτά τα έργα και ιδιαίτερα στο δικό μας είναι η λεπτότητα με την οποία καλείται ο καθένας από εμάς να αντιμετωπίσει τα ζητήματα που θέτει αυτή η παράσταση.
Σε μια παράσταση τόσο έντονα σωματική, τι ρόλο παίζει το σώμα σας ως εργαλείο;
Τα σώματα σε αυτή την παράσταση ή τουλάχιστον το δικό μου σώμα επηρεάζεται. Κάποιες φορές θυμάται, κάποιες πονάει, κάποιες φορές υπάρχει άβολα ανάμεσα στα άλλα και κάποιες άλλες βολικά. Σίγουρα όμως είναι το κυριότερο εργαλείο μέσα σε αυτό το παιχνίδι που έχουμε φτιάξει.
Και σίγουρα λέει και αυτό την δική του ιστορία, όπως και όλα τα υπόλοιπα.
Το κοινό βλέπει τους ηθοποιούς να «χτίζουν» χαρακτήρες μπροστά του. Πώς είναι αυτή η εμπειρία για εσάς;
Όλη αυτή η διαδικασία θυμίζει λίγο επιτραπέζιο παιχνίδι. Αν όχι όλοι μας, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βρεθεί σε μια παρέα κάποια στιγμή στην ζωή μας και έχουμε παίξει κάποιο παιχνίδι. Μια τέτοια αίσθηση θέλουμε να αφήσουμε και στο κοινό. Εκείνη την “σπίθα” που αισθάνεσαι την ώρα που κορυφώνεται ένα παιχνίδι, αυτό που δεν αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό γιατί γίνεσαι επιθετικός με τους συμπαίκτες σου αλλά κάπως με κάποιο τρόπο μπαίνουμε όλοι σε αυτή την σύμβαση και το αφήνουμε να συμβαίνει γιατί ξέρουμε πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια “σύμβαση”.
Τι σας έκανε να πείτε «ναι» σε αυτό το έργο και σε αυτήν την ομάδα;
Ήταν κοινή η απόφαση που πήραμε σαν ομάδα έπειτα από αρκετή έρευνα και αρκετές συζητήσεις πάνω στο θέμα που πραγματεύεται το έργο.
Προσωπικά ωστόσο ήταν η έντονη πίστη που υπήρξε από την αρχή σε αυτή την ιστορία που επιλέξαμε να μοιραστούμε με το κοινό.
Πόσο σας έχει αλλάξει αυτός ο ρόλος και τι κρατάτε για τη συνέχεια της πορείας σας;
Δεν θα έλεγα ακριβώς πώς αυτός ο ρόλος μου επέφερε κάποια αλλαγή από μόνος του. Θα έλεγα όμως ότι έτυχε αυτός ρόλος να έρθει στην ζωή μου την στιγμή που περνούσα εγώ η ίδια μια εσωτερική “μετατόπιση”. Νομίζω πως ο ρόλος με βοήθησε να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα και αντίστοιχα εγώ σαν Ξένια βοήθησα την “Ξένια - Ρόλος” να συνειδητοποιήσει αυτά που της συμβαίνουν κατά την διάρκεια του έργου.
Πώς ήταν η συνεργασία με την ομάδα «Ταράτσα» και τι ξεχωρίζετε από αυτήν την καλλιτεχνική σύμπραξη;
Είμαστε όλοι οι συντελεστές αυτής της ομάδας άνθρωποι με κοινούς στόχους αλλά και κοινούς κώδικες επικοινωνίας κυρίως όμως είμαστε μια δεμένη παρέα η οποία αγαπά την δημιουργία και η οποία έχει την δική της γλώσσα και έχει επιλέξει να μιλά μόνο με αυτή.
Τι όνειρα κάνετε μετά από αυτήν την παράσταση;
Να συνεχίσουμε να δημιουργούμε έργα με τους δικούς μας κανόνες σαν οντότητες ξεχωριστά αλλά και σαν ομάδα και να έχουμε πάντα την δυνατότητα να θίγουμε θέματα τα οποία με μεγάλη δυσκολία θίγονται.
