Περικλής Χούρσογλου

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 11/01/2016

“Ο Κάτω Παρθενώνας” του Περικλή Χούρσογλου

“Ακόμη και στον πιο στυγνό ρεαλισμό, ενυπάρχει το ποιητικό στοιχείο”

Περικλής Χούρσογλου: Σκηνοθέτης – Σεναριογράφος- Καθηγητής Σκηνοθεσίας

 

Γεννημένος στην Αθήνα το 1955, απόφοιτος του Μαθηματικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών και της σχολής Κινηματογράφου του Λυκούργου Σταυράκου – με σπουδές σκηνοθεσίας, σεναρίου και παραγωγής, ο Περικλής Χούρσογλου θα διαγράψει μια μακράν ενδιαφέρουσα πορεία ως κινηματογραφικός κυρίως σκηνοθέτης (στο θέατρο σκηνοθέτησε μόνον 3 φορές), ακολουθώντας το προσωπικό καλλιτεχνικό του όραμα και αφήνοντας το ιδιαίτερο – ξεχωριστό κινηματογραφικό σκηνοθετικό του στίγμα, το οποίο αποτυπώνεται έντονα- ακόμη και στην θεατρική σκηνοθετική του προσέγγιση! Μια καλλιτεχνική πορεία που διακρίνεται για το απαράμιλλο πάθος του για τη τέχνη, μια τέχνη ρεαλιστική στην οποία ενυπάρχει – ακόμη και στην πιο στυγνή της μορφή, όμως- το ποιητικό στοιχείο!

Ο άκρως ανθρωποκεντρικός σκηνοθέτης των ταινιών “Διαχειριστής”, “Μάτια από νύχτα”, “Ο Κύριος με τα γκρι”, “Συνάντησα κι ευτυχισμένους μαστόρους¨, “Λευτέρης Δημακόπουλος”, “Το τυφλό Σύστημα, “Ο ουρανός κατακόκκινος”, “Τα Μανικετόκουμπα”. “Στυλ”, “Έτος φωτός”, “Συνάντηση”, θα σκηνοθετήσει με το κινηματογραφικό του σκηνοθετικό ύφος τον πρόσφατο θεατρικό “Κάτω Παρθενώνα” του Μηνά Βιντιάδη ακροβατώντας ευστόχως και εντέχνως μεταξύ παραλόγου και ρεαλισμού σε μια άκρατη επιτυχημένη ισορροπία!

Συνέντευξη με τον Περικλή Χούρσογλου με αφορμή τη επιτυχημένη παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου στη Μονή Λαζαριστών “Ο Κάτω Παρθενώνας”, την οποία υπέγραψε σκηνοθετικά.

Κινηματογραφικός κατά βάση σκηνοθέτης έρχεστε να σκηνοθετήσετε ένα θεατρικό έργο με ιστορικές προεκτάσεις και αναφέρομαι στον “Κάτω Παρθενώνα” για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος! Ποια η δυσκολία της σκηνοθετικής σας σύλληψης και κατά πόσο η θεατρική αυτή απόδοση αποτέλεσε πρόκληση για εσάς ως σκηνοθέτη, κύριε Χούρσογλου;

Πράγματι, είχα να πορευθώ μ’ ένα συγκεκριμένο έργο – είναι η 3η φορά που σκηνοθετώ στο θέατρο (είχα κάνει μόνον 2 μονόπρακτα στο παρελθόν)! Το συγκεκριμένο ήταν ένα έργο για 2 ήρωες εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων: ο ένας βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και επειδή δεν αντέχει τη φυλακή, βρίσκει έναν άστεγο-πωλητή βιβλίων-(ο 2ος) για να τον σκοτώσει έναντι χρηματικής αμοιβής. Υπάρχει ένα στοιχείο που ακροβατεί μεταξύ της πραγματικότητας της ζωής και του στυλιζαρισμένου παραμυθιού. Η δυσκολία ήταν να κρατηθεί αυτή η ισορροπία στο έργο!

Ποιο κοινό σημείο επαφής στις ζωές των 2 ηρώων; Πού συναντώνται οι ζωές τους στο έργο;

Πρόκειται για 2 εντελώς διαφορετικά πρόσωπα, που – όμως, και τα δυο έχουν ανάγκη ανθρώπινης επαφής- την οποία βρίσκουν ο ένας στον άλλον!

Εκτιμάτε, ότι το έργο κινείται στα όρια του παραλόγου;

Θεωρώ ότι ο έργο ακροβατεί μεταξύ ζωής και παραλόγου!

Τι εισπράττει τελικά ο θεατής;

Εκτός των 2 εξαιρετικών – δυνατών ερμηνειών από τους 2 ήρωες (ηθοποιούς), ο θεατής εισπράττει μια αληθινή φιλία που χτίζεται μεταξύ των 2 αντιφατικών χαρακτήρων μια υπερβολικότητα και τέλος επέρχεται η λύτρωση!

Ομολογουμένως το τελευταίο κομμάτι του έργου έχει διαφορετικό σκηνοθετικό ύφος! Συμφωνείτε;

Ασφαλώς, το τελευταίο κομμάτι του έργου έχει άλλο σκηνοθετικό ύφος! Οι δυο τελευταίες σκηνές του έργου είναι με έναν τολμηρό τρόπο αποδοσμένες (έχουν στοιχεία του Πίντερ, θα έλεγα).

Πού έγκειται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της κινηματογραφικής σκηνοθεσίας και της θεατρικής;

Όταν είσαι στο θέατρο … πχ στην Επίδαυρο έχεις την αμεσότητα , ενώ στον κινηματογράφο υπάρχει μικρή κίνηση και ο φακός αποτυπώνει πιο αληθινά πιο εσωτερικά την έκφραση, το οποίο είναι πιο δύσκολο, πιστεύω!

Ποιο το κοινό σημείο στα δυο σκηνοθετικά είδη, τον κινηματογράφο και το θέατρο από την πολύχρονη εμπειρία σας;

Και στον κινηματογράφο και στο θέατρο υπάρχει η αφήγηση και στο βάθος υπάρχει η αλήθεια, ακόμη και μέσα στο μη ρεαλισμό, ενυπάρχει η ωμή αλήθεια!

Ποίηση και ρεαλισμός συνυπάρχουν στο έργο, τι υπερισχύει;

Και στο πιο στυγνό ρεαλισμό, πιστεύω, ότι ενυπάρχει έντονο το ποιητικό στοιχείο!

Ποιο αποτελεί το προσωπικό σας ζητούμενο στην τέχνη, ως σκηνοθέτης;

O καθένας μας προσπαθεί και επιθυμεί να υπηρετήσει το δικό του προσωπικό όραμα στην τέχνη!

Ποια η αποστολή της τέχνης γενικά και δη σε δίσεκτους και δυσοίωνους καιρούς, όπως σήμερα;

Η κύρια αποστολή της τέχνης είναι να υπηρετεί με όσο το δυνατό περισσότερη συνέπεια αυτό που επιθυμεί αν κάνει…να επικοινωνεί με τον κόσμο!

Επόμενο κινηματογραφικό ή θεατρικό σας βήμα;

Ετοιμάζω ένα νέο κινηματογραφικό σενάριο!

Αλήθεια, όταν γράφετε σενάριο σκηνοθετείτε ταυτόχρονα;

Ακριβώς, έτσι συμβαίνει…

Η Ζωή ενυπάρχει στην τέχνη ή η τέχνη στη ζωή;

Ασφαλώς και η Ζωή υπάρχει στην τέχνη, απλώς η Τέχνη εμπεριέχεται στη Ζωή!

Εν κατακλείδι, πώς θα χαρακτηρίζατε ως σκηνοθέτης της την παράσταση “ο Κάτω Παρθενών”; Δράμα, μαύρη κωμωδία ή φαρσοκωμωδία;

Πρόκειται για μια καθαρή μαύρη κωμωδία στην οποία το σημαντικότερο γνώρισμά της είναι το εμφανές χιούμορ – ουσιαστική ειρωνεία που πηγάζει από τον ίδιο το συγγραφέα του έργου, τον Μηνά Βιντιάδη!