Κωνσταντίνος Ρήγος

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 21/01/2014

“ΤΟ ΚΑΜΠΑΡΕ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΡΗΓΟΥ”

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΗΓΟΣ: ΧΟΡΟΓΡΑΦΟΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ, ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ

“Η Ζωή είναι ένα καμπαρέ. Έλα και συ!”

 

Ο βραβευμένος και καταξιωμένος χορευτής – χορογράφος – καλλιτεχνικός διευθυντής της ομάδας χοροθεάτρου “ΟΚΤΑΝΑ”, σκηνοθέτης και εικαστικός Κωνσταντίνος Ρήγος, μετρά χρόνια επιτυχημένης καριέρας με πλήθος αξιόλογων συνεργασιών που ξεχώρισαν για τις τολμηρές και εναλλακτικές του προτάσεις, αφήνοντας πάντα πίσω του την προσωπική του σφραγίδα. Τώρα έρχεται ν’ ανταπεξέλθει στις προκλήσεις του μιούζικαλ και δε διστάζει να δοκιμαστεί για πρώτη φορά ως σκηνοθέτης ενός θρυλικού θεατρικού μιούζικαλ και καταφέρνει να βγει αλώβητος και δικαιωμένος και αυτήν τη φορά! Ίσως γιατί ξέρει να πολεμά, να ρισκάρει, να τολμά, να δοκιμάζει τις καλλιτεχνικές του δυνάμεις – τόσο σε τοπία γνώριμα γι’ αυτόν – αλλά και σε ξένα, όπως αυτό του απαιτητικού μιούζικαλ και να μας πείθει πάντα με τις όποιες επιλογές του!

Με αφορμή τις 10 παραστάσεις του μιούζικαλ “Καμπαρέ” στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνε (μου επιτρέπεις τον ενικό λόγω της παλιάς μας γνωριμίας από το Κρατικό Θέατρο), σε καλωσορίζουμε εκ νέου στην πόλη μας.

Ευχαριστώ πολύ! Καλώς σας βρήκα!

Δώσε μας, εν συνόψει, το στίγμα της παράστασης – αυτού του θρυλικού μιούζικαλ, καθώς και τον τριπλό ρόλο σου (του σκηνοθέτη, του χορογράφου και του σκηνογράφου) σε αυτήν. Πόσο δύσκολο εγχείρημα υπήρξε για εσένα αυτό, δεδομένου ότι σκηνοθετείς για πρώτη φορά μιούζικαλ;

Πρόκειται ουσιαστικά για μια θεατρική μεταφορά του original κινηματογραφικού έργου “Το Καμπαρέ” του Βοb Fosse, χωρίς καμία επέμβαση διασκευαστική από μέρους μου. Η ιστορία εκτυλίσσεται σ΄ένα υπόγειο βερολινέζικου καμπαρέ του 1930 που κινείται στους ρυθμούς της νύχτας υπό τη σκιά του ναζιστικού εφιάλτη, όπου όλα τα πρόσωπα του έργου ζουν και βιώνουν τη δική τους προσωπική ιστορία, άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της εποχής. Στο επίκεντρο η ιστορία της νεαρής περφόρμερ, Σάλλυς Μπόουλς που εμπλέκεται συναισθηματικά μ’ έναν Αμερικανό συγγραφέα, τον Κλίφορντ Μπράντσο. Ομολογουμένως υπήρξε μια άκρως απαιτητική δουλειά, στην οποία είχα τη σκηνοθετική επιμέλεια, την χορογραφία και τη σκηνογραφία της παράστασης ταυτόχρονα και σκοπός μου ήταν να πραγματοποιηθεί μια παράσταση με λάμψη, αλλά και ουσία ταυτόχρονα.

Ποιο ήταν δηλαδή το ζητούμενο για εσένα ως σκηνοθέτης της παράστασης;

Να καταφέρουμε να δοθεί μια παράσταση που να μην είναι μόνο λαμπερή, αλλά να έχει και περιεχόμενο και ουσία, όπως προανέφερα.

Μάλιστα,το ιδανικό… πιστεύω! Πώς συνδέεται το έργο με την επικαιρότητα;

Tο έργο αναφέρεται στη σκοτεινή περίοδο του ναζιστικού εφιάλτη του ’30 που συνδέεται με τη σκοτεινή περίοδο της σημερινής οικονομικής κρίσης που βιώνουμε!

Δε σε φόβισε μια πιθανή σύγκριση με την ομώνυμη θρυλική κινηματογραφική ταινία (με πρωταγωνίστρια τη Λίζα Μινέλλι);

Όχι, καθόλου! Δεν υπάρχει σύγκριση… είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό αυτό!

Πόσο διάστημα διήρκεσαν οι πρόβες συνολικά και ποιες δυσκολίες είχε η συνύπαρξη τόσων ατόμων επί σκηνής;

Καμία απολύτως! Οι πρόβες είχαν διάρκεια δυόμιση μηνών, δεκάωρες σχεδόν καθημερινά!

Και ως προς την επιλογή των συντελεστών της παράστασης;

Δυσκολεύτηκα όσον αφορά στην επιλογή των καλλιτεχνών, διότι έπρεπε να επιλέξω για τον καθένα ρόλο ξεχωριστά!

Καταλαβαίνω,εξαντλητικές πρόβες δηλαδή!

Έτσι,ακριβώς!

Αναμένεται συνέχεια των παραστάσεων του “Καμπαρέ” ή κάποια ενδεχόμενη περιοδεία του, μετά τις εδώ 10 παραστάσεις του στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης από τις 17 έως τις 26 Ιανουαρίου 2014;

Όχι, εδώ ολοκληρώνονται οι παραστάσεις του “Καμπαρέ”.

Και το επόμενο καλλιτεχνικό – επαγγελματικό σου βήμα, Κωνσταντίνε;

Ετοιμάζω με την χοροθεατρική μου ομάδα “OΚΤΑΝΑ” το καλοκαίρι μια παράσταση.

Εν κατακλείδι, ποιο είναι το μότο σου για τη ζωή;

“Η Ζωή είναι ένα καμπαρέ, έλα κι εσύ!”

Να σου ευχηθώ, να έχεις μια νέα δημιουργική και γόνιμη χρονιά και καλό δρόμο στα όνειρα σου για την τέχνη και τη ζωή σου γενικότερα και φυσικά καλή επιτυχία στο “Καμπαρέ”!

Σ’ ευχαριστω πολύ! Και σ΄ εσένα ότι καλύτερο!

Βιογραφικό Κωνσταντίνου Ρήγου

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1990, ίδρυσε το Χοροθέατρο ΟΚΤΑΝΑ. Από τον Οκτώβριο του 2001 μέχρι τον Οκτώβριο του 2005 ήταν καλλιτεχνικός υπεύθυνος του χοροθέατρου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, για το οποίο έχει χορογραφήσει τα έργα Η ωραία κοιμωμένη, Κυανοπώγων, Το ναυάγιο, Η μνήμη των Κύνκων, Κιθαιρώνας, Ταξιδιώτης του χειμώνα, Xειμωνιάτικο ταξίδι, Ιωάννα στην πυρά, Δωμάτιο του Ιγκόρ (Οι γάμοι-Ιεροτελεστία της άνοιξης), Χελιδόνα ηδομένη…, Λευκός θόρυβος και Ελεύθεροι Πολιορκημένοι’.

To 2007, δημιουργεί το μουσικό–εικαστικό γκρούπ Ταγέρια με την συμμετοχή ηθοποιών και χορογράφων, το οποίο εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Art–Athina 2007, στα πλαίσια της έκθεσης Nea elliniki skini, στο μουσικό φεστιβάλ Reworks στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και σε εκδήλωση του περιοδικού Athens Voice.

Έχει συνεργαστεί με τους καλλιτεχνικούς φορείς όπως τους:

• Φεστιβάλ Αθηνών,
• Φεστιβάλ Επιδαύρου,
• Μουσικό Αναλόγιο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών,
• Εθνικό Θέατρο,
• Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης,
• Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος,
• Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και
• Εθνική Λυρική σκηνή.

Έχει συνεργαστεί ως χορογράφος με τους:

• Γιώργο Λαζάνη, σκηνοθέτη (στις Νεφέλες του Αριστοφάνη, στο Όπως σας αρέσει του Σαίξπηρ, στο Δεσποινίς Τζούλια του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ, στο έργο Ο Γάμος του Βίτολντ Γκομπρόβιτς, στην Άλκηστις του Ευριπίδη, στο Happy End του Μπέρτολτ Μπρεχτ και Κουρτ Βάιλ, στις Σοφολογιώτατες του Μολιέρου),
• Μίμη Κουγιουμτζή (στην παράσταση Η αρρώστια του θανάτου της Μαργκερίτ Ντυράς, στον Ορέστη του Ευριπίδη), με τον Λάκη Λαζόπουλο (στην σειρά Δέκα Μικροί Μήτσοι, στην παράσταση H Kυριακή των παπουτσιών, στην τηλεταινία Που πάει αυτό το λεωφορείο), με τον Νίκο Διαμαντή (στον Δον Κιχώτη του Βασίλη Ζιώγα, στην Μήδεια του Ευριπίδη),
• Βασίλη Νικολαΐδη (στο Μανουέλ Σαλίνας του Περικλή Κούκου),
• Γιάννη Σμαραγδή (στην Όπερα των Σκιών του Ν. Μαμαγκάκη),
• Τάσο Μπαντή (στην παράσταση Η υπόθεσις της οδού Λουρσίν του Ευγένιος Λαμπή),
• Μενέλαο Καραμαγγιώλη (στην ταινία Black out),
• Γιάννη Χουβαρδά (στην Ελένη του Ευρυπίδη, στο Βαλς Εξιτασιόν της Έλενας Πέγκα), με τον Θέμη Μουμουλίδη (στο Όπου και να ταξιδέψω… του Γιώργου Σεφέρη),
• Θωμά Μοσχόπουλο (στην Ιστορία με ιστορίες),
• Nίκο Χατζηπαπά (στην παράσταση Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας σε μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου και επιμέλεια Απόστολου Δοξιάδη),
• Σταμάτη Φασουλή (Ότι και αν πω δεν σε ξεχνώ),
• Εύη Γαβριηλίδη (στην Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ),
• Διαγόρα Χρονόπουλο (στον Πλούτο του Αριστοφάνη),
• Πέρη Μιχαηλίδη (στην παράσταση Γλυκιά μου Ίρμα),
• Αντρέι Σερμπάν (στον Ηρακλή του Ευριπίδη),
• Σωτήρη Χατζάκη (στους Βάτραχους του Αριστοφάνη),
• Βίκτωρα Αρδίττη (στις Τραχίνιες του Σοφοκλή),
• Ντένη Ηλιάδη (στην ταινία Hardcore),
• Νίκο Παναγιωτόπουλο (στο Πεθαίνοντας στην Αθήνα),
• Γιάννη Σμαραγδή (στην ταινία El Greco) και
• Μ. Μαρμαρινό (πάλι στον Ηρακλή του Ευρυπίδη).

Έχει σκηνοθετήσει και χορογραφήσει για τους:

• +SODA (Τα καινούρια ρούχα του Αυτοκράτορα της Έλενας Πέγκα)
• Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης,
• τελετή απονομής των Κρατικών Βραβείων ποιότητας (για τα έτη 1998, 1999, 2001 και 2005),
• Κρατική Σχολή Χορού (στις παραστάσεις Λυπημένος βατραχάνθρωπος το 2000, Ναυάγιο το 2001 και Άνοιξη το 2005),
• ομάδα χορού Εμμέλεια (στην παράσταση Σχέδιο τρεις αδελφές),
• Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης (στην Φρουτοπία του Ευγένιου Τριβιζά), στο Παραμύθια στο μίξερ των Ξ. Αηδονοπούλου και Κ. Ρήγου),
• Εθνικό Θέατρο (στα θεατρικά έργα Πολύ κακό και τίποτα του Σαίξπηρ, Bossa nova και Τιτανικός) και
• Αγγέλων Βήμα (στην παράσταση Σεβάς Χανούμ για την ομώνυμη ρεμπέτισσα).

Ως περφόρμερ έχει συνεργαστεί με τους Κ. Μίχο [λάθος κίνηση/Την μέρα των γενεθλίων μου πήρα το τρένο για Θεσσαλονίκη] Α.Παπαδαμάκη [Quasi Stellar/Ερμαφρόδιτος, Ισραήλ, Μιλάνο, Σεούλ, Σιβιτανόβα, Σαράγεβο, Γκιχόν].

Ως εικαστικός καλλιτέχνης έχει εκθέσει στις ομαδικές εκθέσεις 20 rooms της γκαλερί Kapatos, Bodyworks στο Ίδρυμα Τεχνών Λευκωσίας που συνδιοργάνωση το Ίδρυμα Πιερίδη, Οpen studios 3 του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, στο Στρατόπεδο Κόδρα το 2004, Φωτοσυγκυρία 2005 στο UnfairyTales, Τέχνη και Αθλητισμός στο Καυτανζόγλειο Στάδιο, Tattoomyart στην γκαλλερί Antonopoulou art, ότι απομένει είναι μέλλον στο Αρσάκειο στα πλαίσια ΄της Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης στην Πάτρα, heroes στον χώρο τέχνης του Bio’s, it’s not about sex στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Συνεργάστηκε ως contributing artist με το περιοδικό Cool, Soul μέχρι τον Μάρτιο 2009, ενώ φωτογραφίες του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά Free, Marie Claire, Vogue κλπ. από τον Μάρτιο 2008 διατηρεί την στήλη ”Shoot me! στο περιοδικό Athens Voice.

Συνεργάστηκε με πολλούς Έλληνες τραγουδιστές και μουσικά συγκροτήματα σε συναυλίες και μουσικά βίντεο.

Έργα του έχουν παιχτεί σε φεστιβάλ και εκδηλώσεις στο εξωτερικό, όπως στις πόλεις Λισσαβόνα, στην πολιτεία της Βόρειας Καρολίνας, στις πόλεις Τιφλίδα και Βατούμ της Γεωργία, στην Λυών, στην Μπολώνια, στην Στοκχόλμη, στο Λονδίνο, στο Άμστερνταμ, στο Σαράγεβο, στην Μπογοτά, στις Λα Μέτζια Τέρμε, Μπολζάνο και Τρέντο της Ιταλίας, στις πόλεις Κολονία και Βάρεν της Γερμανίας, στις πόλεις [[Καράκας], Μαρακάιμπο και Μαρακέι της Βενεζουέλας, στο Κάιρο, στο Μπύτομ της Πολωνίας, στις πόλεις Βερολίνο, Χαϊδελβέργη και Αμβούργο της Γερμανίας, στην Ποντγκόριτσα του Μαυροβουνίου, στο Βελιγράδι, στη Σιγκαπούρη, στο Τελ Αβίβ, στις πόλεις Φάρο και Λάγκοα της Πορτογαλίας, στο Σάο Πάολο, στη Σεβίλη και άλλες πόλεις.

Το 1995 με το έργο Δάφνις και Χλόη και το 1996 με το έργο Οι 5 εποχές απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Χορού, το 1999 με το έργο Ρινγκ και το 2001 με το έργο Τρελή ευτυχία κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Χορογραφίας, ενώ το 1997 του απονεμήθηκε το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη.

Από την περίοδο 2006-2007, επαναδραστηριοποίησε την ΟΚΤΑΝΑ, παρουσιάζοντας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών την παράσταση Ελεύθεροι Πολιορκημένοι-Draft B. Το 2008, σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο την παράσταση Bossa Nova και το 2009, την παράσταση Τιτανικός. Το καλοκαίρι 2008, παρουσίασε στο πλαίσιο του 6ου Διεθνούς Φεστιβάλ Αθήνας την παραγωγή του με τίτλο Neverland-Blood on the dance floor. Βραβεύτηκε επίσης για την παράσταση Bossa Nova στα Βραβεία κοινού του περιοδικού Αθηνόραμα με το 3ο Βραβείο Σκηνοθεσίας και το 2ο σκηνογραφίας το 2008. Το 2009 παρουσίασε στο Θεάτρο Ροές την παράσταση Τα καινούρια ρούχα του Αυτοκράτορα” της Έλενας Πέγκα και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στο Παλλάς την δημιουργία του Δάφνις και Χλόη. Το 2010, στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ χορού του Δήμου Αθηναίων, παρουσίασε την περφόρμανς Ντυμένοι – Γυμνοί και τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου τον Καρυοθραύστη στο Θέατρο Θησείον. Το 2012 σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο την παράσταση Κόκκινα Φανάρια.

Πηγή: https://el.wikipedia.org