Γρηγόρης Μήττας

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 09/11/2015

“Πρωτιά στα Κουλτουροβραβεία για το Γρηγόρη Μήττα με τη “Γυμνή Παγίδα”

Ο βραβευμένος από τα Κουλτουροβραβεία Γρηγόρης Μήττας: Σκηνοθέτης, ηθοποιός, δάσκαλος υποκριτικής, ιδρυτής του Θεάτρου Φλέμιγκ

 

Με αξιόλογες σπουδές στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία, ο Γρηγόρης Μήττας σκηνοθετεί, διδάσκει, “ποιείν ήθος”… και δικαίως απασχολεί σταθερά με τον πολυετή του θεατρικό αγώνα το πολιτιστικό “γίγνεσθαι” της Θεσσαλονίκης!

Ακαταπόνητος και αθόρυβος εργάτης του θεάτρου, κάνοντας τα πρώτα του επιτυχημένα βήματα ως ηθοποιός του Κ.Θ.Β.Ε, θα ιδρύσει τη δική του διαδραστική θεατρική στέγη, το θέατρο “Φλέμιγκ” καθιερώνοντας το καθ’ όλα απαιτητικό θεατρικό είδος του stand up comedy και του διαδραστικού κουκλοθεάτρου, αλλά κυρίως καταθέτοντας μεράκι, πάθος, έμπνευση και ταλέντο ως άξιος εκπρόσωπος του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου με όραμα και μέλλον, υποστηρίζοντας ότι το ελληνικό θέατρο οφείλει να ενθαρρύνει κυρίως έργα νέων Ελλήνων συγγραφέων – πέραν των αξιόλογων ξένων και καταξιωμένων Ελλήνων δημιουργών!

Με αφορμή το βραβείο κοινού που αποσπάσατε από τα Φετινά πέμπτα Κουλτουροβραβεία για την παράστασή σας «Γυμνή Παγίδα» αισθάνεστε – κατά κάποιον τρόπο – δικαιωμένος μετά την πολυετή σας προσφορά στην θεατρική τέχνη; Η διάκριση αυτή αποτελεί «επιστέγασμα» και δίκαιο αποτέλεσμα του θεατρικού σας αγώνα στο πολιτιστικό “γίγνεσθαι” της Θεσσαλονίκης;

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας…». Τα λόγια αυτά του Καρόλου Κουν είναι οδηγός για όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται με το θέατρο.

Δεν κάνουμε θέατρο για τα βραβεία, ωστόσο, η βράβευση αυτή είναι μια δικαίωση για τους κόπους και την προσπάθεια κάθε δημιουργού και αποτελεί τιμή για όλους τους συντελεστές της παράστασης που εργάστηκαν σκληρά για να παρουσιάσουν στο κοινό ένα άρτιο αποτέλεσμα. Δεν είναι, ωστόσο, αυτοσκοπός να περιμένουμε τη δικαίωση. Είμαστε «εργάτες» του θεάτρου και πρωταρχικός μας στόχος είναι να «επικοινωνούμε» μέσα από τη δημιουργική μας αναζήτηση με τους συνανθρώπους μας. Στους κρίσιμους καιρούς που βιώνουμε η ευθύνη μας προς το κοινό είναι μεγαλύτερη γιατί οι επιλογές και το τελικό αποτέλεσμα, μας χαρακτηρίζουν. Προσωπικά, θεωρώ πως η τέχνη δεν είναι πρωταθλητισμός. Ενδεχομένως και να αδικεί έργα που μπορεί να είναι εξίσου σημαντικά και πιθανότατα να αγγίζουν το ίδιο τη σκέψη και τα συναισθήματα του κοινού.

Πόσο σημαντικό είναι ένα βραβείο – μια διάκριση για έναν δημιουργό – καλλιτέχνη και πόση ευθύνη του αναθέτει μια τέτοια βράβευση – τιμή από το κοινό;

Η σημασία της συγκεκριμένης βράβευσης είναι σημαντική αν αναλογιστεί κανείς πως προέρχεται από την εκτίμηση του πιο αυστηρού κριτικού μιας θεατρικής παράστασης, του κοινού που την παρακολουθεί. Για τον λόγο αυτό, όλοι οι άνθρωποι του Θεάτρου Φλέμιγκ, θέλουν να πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ στο κοινό που τους τίμησε και να υποσχεθούν πως θα συνεχίσουν με το ίδιο πάθος να δίνουν όλο τους το είναι για να παρουσιάσουν νέες και ενδιαφέρουσες θεατρικές προτάσεις.

Πώς αξιολογήσατε τα φετινά Κουλτουροβραβεία, καθώς και τα βραβεία που απονεμήθηκαν στη φετινή 5η διοργάνωσή τους;

Ήταν μια γιορτή του θεάτρου που έφερε πιο κοντά τους δημιουργούς μεταξύ τους αλλά και με το κοινό. To μέλλον θα δείξει αν αυτό όλο μεταφραστεί και σε εποικοδομητικές συνεργασίες ή όχι. Όπως και να είναι αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην Κουλτουρόσουπα για την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλε. Όσον αφορά για την βράβευση υπήρξε ειδική επιτροπή και κοινό που έκρινε και αποφάσισε για τα βραβεία. Η δική μου δουλειά είναι να κάνω θέατρο και παραμένω αυστηρά προσηλωμένος σε αυτό.

Εκτιμάτε, ότι τα Κουλτουροβραβεία θα πρέπει να γίνουν θεσμός στη Θεσσαλονίκη ως ανάγκη της πόλης να διαθέτει δικά της θεατρικά βραβεία;

Τα Κουλτουροβραβεία μετρούν ήδη 5 χρόνια ζωής. Εύχομαι να ενηλικιωθούν και να τα εκατοστίσουν. Αποτελούν, αναμφίβολα, μια σημαντική διοργάνωση που υπηρετεί στην πράξη την προβολή του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι της πόλης και που ενώνει «επικοινωνιακά» δημιουργούς και θεατές. Η ανάγκη αυτής της πόλης είναι πρωτίστως η διατήρηση της πνευματικότητάς της – ιδιαίτερα σε καιρούς χαλεπούς και η εγρήγορση και αφύπνιση κάθε δημιουργικής και καλλιτεχνικής μονάδας που δραστηριοποιείται με ανιδιοτέλεια που μπορεί και οφείλει να προσφέρει μέσα από την Τέχνη την Αλήθεια και την Ελπίδα.

Πού οφείλεται το βραβείο της «Γυμνής Παγίδας» ως μια από τις 3 καλύτερες θεατρικές παραστάσεις της χρονιάς 2014 – 2015, πιστεύετε;

Εκείνο, που μπορώ να πω είναι ότι όλοι οι συντελεστές αυτής της παράστασης δούλεψαν με πάθος, έμπνευση και δημιουργικότητα για το αποτέλεσμα. Αν αυτό συνέπεσε με την εκτίμηση του κοινού -ότι κάναμε μία από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς- σημαίνει για εμάς ότι η δουλειά μας αναγνωρίστηκε και εκτιμήθηκε θετικά. Όταν δουλεύουμε μια παράσταση εκείνο που παλεύουμε να επιτύχουμε είναι να ικανοποιεί πρώτα εμάς, να είναι έντιμο και αληθινό και να ξέρουμε μέσα μας ότι «καταθέσαμε» το μέγιστο των δυνατοτήτων μας σε αυτή το εγχείρημα. Είμαστε προσηλωμένοι σε αυτό το στόχο, τα άλλα έπονται και μας κάνουν ευτυχείς όταν και εάν έρχονται.

Τι σημαίνει για εσάς θέατρο Φλέμιγκ και πώς γεννιέται η ιδέα δημιουργίας του; Δώστε μας εν συνόψει το προφίλ – το στίγμα του!

Το Θέατρο Φλέμιγκ είναι το «πνευματικό μου παιδί» και είμαι πολύ περήφανος γι αυτό. Δημιουργήθηκε από την καλλιτεχνική μου ανησυχία, την αγάπη μου για το θέατρο και την εσωτερική μου ανάγκη για μια διαφορετική έκφραση. Παρουσιάζει έργα ελληνικά και ξένα από το κλασικό και νεότερο δραματολόγιο με ιδιαίτερη έμφαση σε νεοελληνικά και άπαικτα. Έχει κύρια και παιδική σκηνή και βασικό πυρήνα 10 ηθοποιών που στελεχώνουν το θίασο, ο οποίος, ωστόσο, ανάλογα με τις ανάγκες των διανομών των έργων που παρουσιάζει, στελεχώνεται και εμπλουτίζεται με περισσότερους, από το εργαστήρι θεάτρου που διαθέτει. Στόχος μου είναι το Θέατρο Φλέμιγκ να αποτελέσει πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης και δημιουργίας και να δώσει ώθηση για την ανάδειξη ταλέντων σε όλους τους τομείς της θεατρικής τέχνης. Φιλοδοξία μου είναι το Θέατρο Φλέμιγκ να συνεχίσει να παράγει Τέχνη με άξιους συνεχιστές τους μαθητές μου.

Ποιος ο σημαντικότερος σταθμός στην μακρόχρονη θεατρική σας διαδρομή;

Σταθμοί υπήρξαν πολλοί στη διαδρομή μου: ρόλοι, έργα σπουδαία, παραστάσεις σημαντικές σε Ελλάδα και εξωτερικό μέσα από την πολυετή θητεία μου, ως ηθοποιού, στο ΚΘΒΕ. Θεωρώ, ωστόσο, πως όλα αυτά τελικά συνέβησαν για να με οδηγήσουν σε μια καλλιτεχνική ανεξαρτησία, σε μια προσωπική πορεία και στη δημιουργία του δικού μου χώρου όπου είχα την πλήρη ευθύνη και τη χαρά να επιλέξω έργα, συντελεστές και να πειραματιστώ πάνω σε σκέψεις και απόψεις που είχα γύρω από το Θέατρο κι όλα αυτά να τα μοιραστώ μέσα από ζηλευτές συνεργασίες και θεατρικές εμπειρίες. Σκηνοθετώ, διδάσκω, παίζω… για μένα το θέατρο είναι τρόπος ζωής και το Θέατρο Φλέμιγκ είναι το «σπίτι» μου.

Πώς προκύπτει η ιδέα του stand up comedy – που επιτυχώς υπηρετείτε εδώ και πλέον μια 10ετία – και ποια η ανταπόκρισή του στο κοινό; Ποια τα χαρακτηριστικά στοιχεία του και η ιδιαιτερότητά του ως θεατρικό είδος;

Το Θέατρο Φλέμιγκ έχει ένα πολύπτυχο ρεπερτόριο. Μέσα στις επιλογές του είναι και η stand up comedy. Πρόκειται είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο είδος θεάτρου, είναι ένας άμεσος τρόπος να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, να πεις αλήθειες ή ψέματα μπερδεμένα μαζί. Να μιλήσεις πολιτικά χωρίς να κουράσεις, ερωτικά χωρίς να παρεξηγηθείς. Ήτανε πρόκληση για μας! Το επιχειρήσαμε και το συνεχίζουμε μετά τη θετική ανταπόκριση του κοινού. Αγαπάμε το stand up comedy γιατί βασίζεται στην επικοινωνία με το κοινό και το «πείραγμα», στην ευθυμία και το χιούμορ, στοιχεία που έχουμε ως λαός. Έτσι, εντάξαμε παραστάσεις stand up comedy στο πρόγραμμα του θεάτρου, τα τελευταία 10 χρόνια, και κατά γενική ομολογία λειτούργησε εξαιρετικά γιατί το είδος ταίριασε απόλυτα στο χώρο μας. Το Θέατρο Φλέμιγκ είναι «μικρό» και «ζεστό» και αυτή η φυσική διαμόρφωσή του βοηθάει στη συμμετοχή των θεατών και στη διαδραστικότητα που απαιτούν αυτού του είδους οι παραστάσεις.

Τα κείμενα γράφονται και διαμορφώνονται μέσα από τις πρόβες και εξελίσσονται με τους θεατές. Δεν ξέρεις αν θα υπάρχει ερέθισμα από το κοινό, άρα στηρίζεσαι στις λεπτομέρειες του κειμένου και της παρουσίασης καθώς και στην αμεσότητα των ανθρώπων που απευθύνεσαι. Απαιτεί τόλμη, γρήγορη ατάκα, αστείρευτο χιούμορ, ετοιμότητα και πολύ φαντασία! Το stand up comedy απαιτεί έξυπνα κείμενα, χαρισματικούς ηθοποιούς, καλή επικοινωνία με το κοινό. Οι ηθοποιοί πρέπει να γίνονται συμπαθείς, να τραγουδάνε, να χρησιμοποιούν κωμικά το σώμα τους και πάνω απ’ όλα να μπορούν να αυτοσαρκάζονται.

Η κωμωδία μπορεί ν’ αποτελέσει αντίδοτο στη σημερινή κρίση;

Το γέλιο είναι το καλύτερο αντίδοτο στην κρίση. Η κρίση γεννά χιούμορ. Και οι Έλληνες, ως μεσογειακός λαός που είμαστε, ξορκίζουμε με εξωστρέφεια τα προβλήματά μας. Το γέλιο σώζει!

Πόσο δύσκολο είναι να βγει αβίαστα το γέλιο στο θεατή σήμερα που βιώνει την δυσχερή και ζοφερή πραγματικότητα της χώρας του;

Η κωμωδία είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο είδος, απαιτεί λεπτές ισορροπίες, σε πολλές περιπτώσεις σχεδόν αόρατες. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις τον θεατή να γελάσει, αφού το δράμα είτε το «βιώνει» είτε το «βλέπει» δίπλα του. Από την άλλη αυτό είναι μία πρόκληση γιατί το γέλιο λειτουργεί λυτρωτικά.

Στη θεατρική σας πορεία ως σκηνοθέτης – ηθοποιός εστιάζετε σε έργα – κατά κόρον – νεοελληνικά και άπαιχτα! Αυτό αποτελεί ένα είδος πρόκλησης για εσάς ως δημιουργό;

Πιστεύω, πως το θέατρο στην Ελλάδα οφείλει να επιστρέψει στις ρίζες του και εκτός από το ξένο ρεπερτόριο και τους καταξιωμένους Έλληνες δραματουργούς οφείλει να δίνει βήμα έκφρασης και ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους.

Υπάρχουν σκηνοθετικά ρεύματα στη τέχνη σήμερα; Ποια η προσωπική σας εκτίμηση;

Υπάρχουν σκηνοθετικά και δραματουργικά ρεύματα που αποτελούν, ωστόσο, συγκερασμό του παλιού με το καινούριο, του άγνωστου με του γνωστού και είναι μεν τολμηρά και πειραματικά αλλά δεν έχουν ακόμη παγιωθεί. Υπάρχουν αρκετές νέες εκφράσεις αυτών των ρευμάτων που στοχεύουν στην πρωτοπορία και έχουν δώσει παραστάσεις περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένες. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία κατά τη γνώμη μου είναι η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα με την οποία ο σκηνοθέτης κάθε φορά προσεγγίζει ένα κείμενο για να το αναδείξει σκηνοθετικά.

Ποιος αποτελεί τον τελικό κριτή μιας επιτυχημένης παράστασης;

Αναμφίβολα το κοινό. Όλα γίνονται για την προσέλκυση του κοινού και αυτό είναι που τελικά κρίνει το αποτέλεσμα κι αποφασίζει για την τύχη μιας παράστασης. Τώρα, πόσο το κοινό σκέπτεται με θεατρικά κριτήρια; Πόσο υποψιασμένοι περί τα θεατρικά είναι οι θεατές; Αν επιλέγουν πάντα με αμιγώς καλλιτεχνικά κριτήρια; Το γεγονός ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που παίρνουν αποστάσεις από τα τηλεοπτικά δρώμενα κάνοντας αυστηρές επιλογές και έχουν παρόλα αυτά καταφέρει να χτίσουν μέσα στο προβληματικό αυτό καλλιτεχνικό περιβάλλον μια αυτόνομη και σοβαρή θεατρική καριέρα, ακολουθούμενοι από θεατρικό κοινό που αναζητά ποιότητα είναι παρήγορο κι ελπιδοφόρο.

Σε καιρούς κρίσης – κατ’ αντίφαση – επικρατεί η αντίληψη ότι γεννιούνται μεγάλες καλλιτεχνικές δημιουργίες και υψηλής αξίας έργα! Πώς το ερμηνεύετε ως ειδήμων του χώρου της τέχνης;

Ειδήμων; Ευχαριστώ, αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμονα. Μελετάω και πειραματίζομαι εναλλακτικά, ελεύθερα, σαν ένας καλλιτέχνης που αμφισβητεί και τον ίδιο του τον εαυτό. Θεωρώ ότι η Χώρα και η Τέχνη αν έχουν «κακοποιηθεί», έχουν «κακοποιηθεί» από «ειδήμονες». Όσο για τις περιόδους κρίσης η ιστορία δείχνει ότι η Τέχνη όντως ευδοκιμεί γιατί η Τέχνη γίνεται αυτόματα ο πρωταρχικός εκφραστής της κρίσης. Μετατρέπει την κρίση σε δημιουργία και μεταφέρει την κραυγή αγωνίας της κοινωνίας. Η Τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις και οφείλει να το κάνει.

Σε εποχή κρίσης και ανατροπών, η αφύπνιση της συνείδησης είναι αναγκαία, όχι μόνο για αυτογνωσία αλλά και για την κατανόηση των φαινομένων και των αιτίων που τα προκαλούν, την καλλιέργεια της διάκρισης μέσα σε μια εποχή αυξημένης σύγχυσης που φέρνει η οργή για ότι αλλάζει…

Ποια η αποστολή του θεάτρου και κατ’ επέκτασιν της τέχνης στην κοινωνία;

Έχει κοινωνική αποστολή το Θέατρο. Μπορεί να σου αλλάξει, έστω και για λίγο, την ζωή. Να σε κάνει να σκεφτείς, να προβληματιστείς… Η προσφορά της τέχνης είναι πολλαπλή τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Η τέχνη μπορεί να αποτελέσει μια αποτελεσματική διέξοδο στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου, καθώς και το ιδανικό μέσο επικοινωνίας μεταξύ μας.

Πώς διαβλέπετε την εξέλιξη του ελληνικού θεάτρου; Υπάρχει, εκτιμάτε, νέο αίμα καλλιτεχνών που θα σηματοδοτήσει το πολιτιστικό μέλλον της χώρας μας;

Πιστεύω στους νέους ηθοποιούς, στη νέα γενιά καλλιτεχνών. Πιστεύω πως έχει πολλά να πει και πολλά να προσφέρει. Είναι βέβαιο πως θα γεννηθούν νέα έργα και νέα πρόσωπα γιατί έτσι γίνεται πάντα, ειδικά σε περιόδους δύσκολες και σκοτεινές. Πιστεύω πως αν κάποιος δικαιούται να πάρει το λόγο αυτή τη στιγμή, είναι η νέα γενιά ,η γενιά που «είναι» το μέλλον της χώρας.

Σε ποιο επίπεδο βρίσκεται το θέατρο στην Ελλάδα;

Το Ελληνικό θέατρο, είναι σχετικά νεόκοπο στον ευρωπαϊκό χάρτη. Στην πραγματικότητα έχουμε θέατρο τα τελευταία 80 χρόνια. Αν το θέατρο μας, λύσει το σοβαρό περίβλημα της θεατρικής παιδεία (σχολές δάσκαλοί κ.λπ.) μπορεί να ελπίζει πολλά… Σήμερα το ελληνικό θέατρο βρίσκεται σε μια εύθραυστη ισορροπία. Αφού υπέστη μια ανεπανόρθωτη ζημιά από μια ανόητη ιδιωτική τηλεόραση, σήμερα ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας… Θα δείξει…

Ποιο το ερέθισμα που σας ώθησε στην ενασχόλησή σας με τη θεατρική τέχνη;

Πιστεύω, ότι το θέατρο υπήρξε μια διέξοδος για να διοχετεύσω τη δημιουργικότητά μου, αλλά και κατά δεύτερον – ήθελα ν’ αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να τα καταφέρω (λίγο ματαιόδοξο, θα μου πεις, αλλά αυτή είναι η αλήθεια).

Ποια αποτελούν τα άμεσα μελλοντικά σας θεατρικά σχέδια;

Τα σχέδια μας είναι στις 4-5 Δεκεμβρίου θα αναμένεται να ανεβάσουμε έναν μονόλογο που θα “δραματοποιείται” ταυτόχρονα και ξεκινάει από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι την Κατοχική Σύγκρουση!

Επίσης, τον Ιανουάριο θα επαναλάβουμε για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων τη “Γυμνή Παγίδα” και φυσικά από το Φεβρουάριο – Μάρτιο θα κάνουμε άλλη μία παραγωγή!

Βιογραφικό Σημείωμα του Γρηγόρη Μήττα

Ο Γρηγόρης Μήττας γεννήθηκε στην Καβάλα και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή Σταυράκου και στη συνέχεια σκηνοθεσία στην Αγγλία. Ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος επί σειρά ετών ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους από το κλασικό και σύγχρονο ρεπερτόριο.

(1981) Ίδρυσε τον Οργανισμό Θεατρικής Συμφωνίας. Σκηνοθέτησε τον Μανδραγόρα του Νίκολο Μακιαβέλι (Συμμετοχή στα Δημήτρια), και την Μπόμπα του Νίκου Περέλλη (Βραβείο Σκηνοθεσίας στον Πανελλήνιο Θεατρικό Διαγωνισμό της Ιθάκης).

(1981-1983) Υπεύθυνος του θεατρικού τμήματος του Δήμου Σταυρούπολης. Δίδαξε θέατρο και σκηνοθέτησε: Το διπλανό κρεβάτι του Μανώλη Κορρέ (Βραβείο στο θεατρικό διαγωνισμό της Ιθάκης), την Περιπέτεια μιας σφραγίδας της Καρίνας Ιωαννίδου (Βραβείο σκηνοθεσίας στο θεατρικό διαγωνισμό της Ιθάκης), την Άσκηση Αυτοσχεδιασμού του Χρίστου Κατσιγιάννη.

(1984-1985) Σεμινάρια θεάτρου στη Νομική και στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σκηνοθέτησε τη Μουσική για μία Αναχώρηση της Κωστούλας Μητροπούλου. Ακόμη, σκηνοθέτησε τα έργα: Δεν είμ΄ εγώ του Γ. Ξενόπουλου, Οι μικροί Φαρισαίοι του Δημήτρη Ψαθά, τη Βεγγέρα του Ηλία Καπετανάκη. Έγραψε και σκηνοθέτησε το Κρα σε σένα, και το Let the children heal the world. Εκπροσώπησε το Κ.Θ.Β.Ε. στη Βάρνα της Βουλγαρίας όπου παρακολούθησε σεμινάρια για το κουκλοθέατρο.

(1996) ‘Ιδρυσε στη Θεσσαλονίκη το Θέατρο 25ης Μαρτίου, που μετά την μετεγκατάστασή του σε νέο χώρο μετονομάστηκε σε Θέατρο Φλέμιγκ, όπου μέχρι σήμερα διδάσκει θέατρο.

Σκηνοθέτησε τα έργα:

Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο και Η περιπέτεια μιας σφραγίδας της Καρίνας Ιωαννίδου, Γιατρός με το στανιό του Μολιέρου, Η όπερα της πεντάρας και Η εξαίρεση και ο κανόνας του Μπέρτολτ Μπρεχτ, Γυναικών της Ελένης Κανλή Ασθενής χωρίς αιτία του Μολιέρου, Χάρτινες Σχέσεις του Ήγκον Βολφ, Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Η καλύτερη μαμά είναι ο μπαμπάς μου της Καρίνας Ιωαννίδου, Στάνη Story, μία προέκταση του έργου του Δημητρίου Κορομηλά Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, από την Καρίνα Ιωαννίδου, Casus Belli του Αστέρη Πελτέκη, Μαντεμουαζέλ Λούλου του Ρομπέρτ Τομά, Top / Less Hamlet της Καρίνας Ιωαννίδου, όπου σκηνοθέτησε και ερμήνευσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, Γυμνή Παγίδα σε αναπροσαρμογή κειμένου από τα Χάρτινα Λουλούδια του Έγκον Βολφ της Καρίνας Ιωαννίδου, όπου σκηνοθέτησε και ερμήνευσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο (Βραβείο Κοινού Kulturovraveia 2015) καθώς και πολλά έργα για παιδιά.