Ελληνικά
English
Ημερομηνία Δημοσίευσης: 20/02/2025
Του Αθανάσιου Ιορδανίδη
Ειρήνη Σεβαστοπούλου: "Το κοινό δεν πρέπει να καθοδηγείται. Και, ιδίως, η τέχνη δεν πρέπει να περνάει μηνύματα."
Το έργο "Οι βελόνες πλεξίματος (ή) δεν είναι και τόσο σοβαρή υπόθεση" παρουσιάζεται στο Θέατρο Τ σε δραματουργία της Ειρήνης Σεβαστοπούλου, η οποία μίλησε στο Thessaloniki City Guide για την παράσταση και για το θέατρο.
Κυρία Σεβαστοπούλου, συμμετέχετε στο έργο «Οι βελόνες πλεξίματος (ή) δεν είναι και τόσο σοβαρή υπόθεση» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Τ, με διπλή ιδιότητα, της δραματουργού και της ηθοποιού. Τι θα παρακολουθήσουν οι θεατές στην παράσταση;
Η παράσταση έχει θέμα την έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία και βασίζεται σε βιωματικές ιστορίες γυναικών, ιστορίες που ζήσαμε, που ακούσαμε ή που ήμασταν μάρτυρες και προέκυψαν, ως δραματουργία, κατά τη διάρκεια των προβών, μέσα από μια συλλογική διαδικασία, από όλη την ομάδα. Στην παράσταση ακούγονται, επίσης, και κάποια μικρά αποσπάσματα από τα διηγήματα «Ο Μουνής» και «Η Τρύπα» της Λένας Κιτσοπούλου.
Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να περάσετε στο κοινό σας;
Το κοινό δεν πρέπει να καθοδηγείται. Και, ιδίως, η τέχνη δεν πρέπει να περνάει μηνύματα. Το κάθε άτομο από το κοινό έχει μοναδικά βιώματα και εμπειρίες και γι’ αυτό και προσλαμβάνει ό,τι θέλει, ό,τι το κινητοποιεί. Ο στόχος μας δεν ήταν να περάσουμε κάποιο μήνυμα. Η παράσταση αυτή ξεκίνησε γιατί νιώθαμε την ανάγκη να ακουστούν ιστορίες κακοποίησης και έμφυλων διακρίσεων που έχουν υποστεί γυναίκες, κορίτσια, αγόρια. Στο όνομα των θυμάτων θελήσαμε να μιλήσουμε, να αφηγηθούμε τις ιστορίες τους.
Η ανταπόκριση βέβαια του κοινού από τις μέχρι τώρα παραστάσεις μας στο Τμήμα Θεάτρου της σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., στο φεστιβάλ «Artwalk II, How to make memories», στο Θέατρο Άνετον και στο Θέατρο Τ, ήταν πολύ συγκινητική. Κάποιοι / κάποιες μας είπαν τις δικές τους ιστορίες ή μας μίλησαν για στοιχεία της παράστασης που «ακούμπησαν» σε δικές τους εμπειρίες ή μόνο έκλαιγαν. Και αυτό για μας είναι το μεγάλο κέρδος, είναι το δικό μας μήνυμα. Για το πόσο μπορεί το μοίρασμα, μέσω της τέχνης, να ευαισθητοποιήσει, να προβληματίσει, να μετατοπίσει και να μετατραπεί σε μια τεράστια συλλογική συν-κίνηση.
Ποιες ήταν οι κύριες εμπειρίες ή επιρροές που σας οδήγησαν στο να ασχοληθείτε με την δραματουργία και την υποκριτική;
Φώτο Ελένη Παπαϊωάννου
Η υποκριτική ήταν ανέκαθεν η μεγάλη μου αγάπη. Όταν σε ηλικία δεκαεπτά ετών παρακολούθησα στο τότε ιδρυθέν Δημοτικό Θέατρο Βόλου, από όπου και κατάγομαι, την Παράσταση «Αχαρνείς» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, σκέφτηκα ότι αυτό είναι θέατρο και ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Μου πήρε αρκετά χρόνια αλλά κατάφερα τελικά να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Μετά από κατατακτήριες εξετάσεις στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., παρακολούθησα μαθήματα στην κατεύθυνση της υποκριτικής και στην κατεύθυνση της σκηνοθεσίας, όπου είχα την τύχη να διδαχθώ από σπουδαίους δασκάλους. Η παράσταση αυτή άλλωστε, ξεκίνησε σαν διπλωματική μου εργασία στην υποκριτική με επόπτρια καθηγήτρια την κα. Έφη Σταμούλη την οποία πάντα θα ευγνωμονώ για τη στήριξη, την βοήθεια και την καθοδήγησή της.
Ποιες είναι οι πιο σημαντικές προκλήσεις που έχετε αντιμετωπίσει στην καριέρα σας; Πώς τις ξεπεράσατε;
Δεν θα έλεγα προκλήσεις, όσο εμπόδια που πάντα προκύπτουν, ιδίως σε μια τέχνη που είναι ζωντανή. Θυμάμαι, για παράδειγμα, που τον Απρίλιο του ’24 κατεβήκαμε, με το αυτοκίνητο φορτωμένο με τα σκηνικά μας, στην Ελευσίνα για να συμμετάσχουμε, με μια άλλη παράστασή μας, στο 1ο φεστιβάλ Πανεπιστημιακού Θεάτρου στα πλαίσια της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, κάναμε αντίστροφα τη διαδρομή μετά την παράσταση, ξεφορτώσαμε τα σκηνικά μας και φορτώσαμε τα άλλα σκηνικά για τις «Βελόνες» μας που τις παρουσιάσαμε την επόμενη μέρα στο Θέατρο Άνετον.
Άλλο πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε να αντικαταστήσουμε την αγαπημένη μας, εξαιρετική ηθοποιό, που συμμετείχε πέρυσι στην παράσταση, Κατερίνα Σωτηρίου, που είναι πλέον σπουδάστρια στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αποκτήσαμε λοιπόν νέο μέλος στην ομάδα μας, μια άλλη πολύ καλή ηθοποιό την Ιφιγένεια Δατσιάδου.
Τα εμπόδια στο θέατρο σε κάνουν να απελπίζεσαι προς στιγμήν, κοιτάς τον τοίχο που ορθώνεται απέναντί σου και με έναν μαγικό τρόπο προκύπτει μια λύση που τις περισσότερες φορές είναι αναζωογονητική.
Φώτο Μαριάνθη Ξυνταριανού
Πώς βλέπετε την εξέλιξη του θεάτρου; Ο κόσμος εκτιμά τις ωραίες παραστάσεις;
Στη χώρα μας υπάρχουν εξαιρετικοί δημιουργοί και, ναι, έχουμε πολύ καλό θέατρο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει η πολιτική στήριξη, το κράτος ελάχιστα κάνει για την τέχνη, με αποτέλεσμα, αυτοί οι καλλιτέχνες να πρέπει ως ήρωες, με αυταπάρνηση να παλεύουν με τα θεριά, με την ανέχεια.
Τις ωραίες παραστάσεις, και είναι πολλές, τελικά θα τις εκτιμήσεις. Θα τις νιώσεις ενστικτωδώς, ακόμη και αν δεν τις καταλαβαίνεις, θα τις σκέφτεσαι για μέρες, ενδεχομένως δεν θα σε αφήνουν να κοιμηθείς το βράδυ.
Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον; Έχετε κάποια συγκεκριμένα σχέδια ή όνειρα;
Σκοπεύω να μη σταματήσω να ασχολούμαι με το θέατρο. Ονειρεύομαι να συμμετάσχω και σε άλλες παραστάσεις, αρκεί, επειδή το θέατρο είναι κατ’ εξοχήν ομαδική τέχνη, να συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν το ίδιο όραμα, τον ίδιο ενθουσιασμό, που είναι ακούραστοι, γενναιόδωροι και δοτικοί σαν τα υπέροχα πλάσματα της ομάδας μου.
