Δημήτρης Κολλάτος

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 25/11/2014

Ένας πρωτοποριακός δημιουργός της 7ης Τέχνης

“Η Τέχνη είναι σκάνδαλο! Θα πρέπει ν’ ανησυχεί τον πολίτη, ενώ η επιστήμη να τον καθησυχάζει. Σήμερα, δυστυχώς, η Τέχνη κοιμίζει το θεατή και η επιστήμη τον ανησυχεί!”

Δημήτρης Κολλάτος: Σκηνοθέτης, συγγραφέας, πολιτικός

Ο γνωστός κινηματογραφικός και θεατρικός σκηνοθέτης με την πλούσια συγγραφική δράση μετρά χρόνια δουλειάς με ταινίες, θέατρο, βιβλία διαγράφοντας μια μακράν πορεία στην τέχνη και τον πολιτισμό με το ιδιαίτερο, μοναδικό του στίγμα!

Ο καινοτόμος δημιουργός που κινείται σταθερά πέραν των αποδεχτών συμβάσεων του κινηματογραφικού μέσου, ο ανεξάρτητος και άνευ ορίων στην τέχνη του ειδήμων της 7ης Τέχνης, που – άλλοτε προκαλεί, διχάζει, ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων, επικρίνεται- κι άλλοτε επικροτείται και αναγνωρίζεται, επιμένει με πάθος, τόλμη και πείσμα να δημιουργεί τέχνη που δεν υποτάσσεται σε νόρμες και καθωσπρεπισμούς του κατεστημένου, αλλά οραματίζεται έναν κινηματογράφο ανεξάρτητο, όχι “κρατικοδίαιτο” και κυρίως “ανήσυχο”, επαναστατικό, ανατρεπτικό!

Ποια η αποτίμησή σας για τη φετινή 55η διοργάνωση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τις ταινίες που συμμετείχαν και βεβαίως τα βραβεία, κύριε Κολλάτε, με αφορμή τη φετινή σας επίσκεψη σ’ αυτό!

Δεν ήταν επίσκεψη, εφόσον είχα συμμετοχή φέτος με την ταινία μου “Η Εκδίκηση του Διόνυσου” σ’ αυτό το “προσβλητικό” για τους Έλληνες – αποκαλούμενο “ελληνικό τμήμα”. Δεν υπάρχει πια Φεστιβάλ Κινηματογράφου, λειτουργεί απλά μια μεγάλη ταινιοθήκη δίχως καμία ποιότητα και τόλμη! Οι μεν Ελληνικές Ταινίες ήταν πολύ μέτριες, οι δε ξένες χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, βραβευμένες και αναγνωρισμένες οι περισσότερες από τα ξένα φεστιβάλ κινηματογράφου. Ο κρατικοδίαιτος ελληνικός κινηματογράφος μπροστά στην κρίση σφυρίζει αδιάφορα!

Δώστε μας, λοιπόν το στίγμα της δικής σας ταινίας – τη φετινή σας συμμετοχή στο 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης!

“Η Εκδίκηση του Διόνυσου” ένας τρομακτικός καθρέφτης της ζωής και της αγωνίας του ελληνικού κοινού. Με απελπισία, αλλά και πολύ θυμό φτιαγμένος… Η πίστη στο θεό Διόνυσο και η ανατρεπτική του δύναμη ζεσταίνει τις καρδιές των θεατών… Η ελπίδα υπάρχει μόνον μέσα στην εξέγερση.

Θα συμμετείχατε εκ νέου με μια νέα σας μεγάλη κινηματογραφική παραγωγή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης;

Στο Φεστιβάλ του κυρίου Εϊπίδη ποτέ! Είναι “χυδαίο”.

Πώς προκύπτει η σκηνοθεσία στη ζωή σας;

Το 1959 ανέβασα την 1η μου θεατρική παράσταση στο θέατρο “Φωτόπουλου” με την Πειραματική Σκηνή, την οποία είχα ιδρύσει εγώ ο ίδιος! Το 1960, εν συνεχεία, είχα ανεβάσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα Ιονέσκο, Μπέκετ και Πίντερ! Το θέατρο – ο κινηματογράφος – το βιβλίο ήταν από πάντα η ζωή μου ολόκληρη!

Ποια η πιο αγαπημένη σας ταινία ή η πιο αντιπροσωπευτική σας και για ποιον ιδιαίτερο λόγο;

Ήταν η ταινία “Το Κόκκινο Τριαντάφυλλο” και η πρόσφατη “Εκδίκηση του Διόνυσου”. “Το Κόκκινο Τριαντάφυλλο” είναι η τρομακτική ύπαρξη του Αυτιστικού γιου μου, Άλκη, η αυτοκτονία της γυναίκας μου κι ο τρομακτικός πόνος – το αδιέξοδο ενός πατέρα. “Η Εκδίκηση του Διόνυσου”, διότι μέσα από τη δυστυχία του σημερινού Έλληνα πολίτη της κρίσης χάριν του “Διόνυσου” γίνονται πράξεις αντίστασης! Οι Έλληνες σηκώνουν το κεφάλι τους και φτύνουν τους “προδότες”.

Ποια η κεντρική θεματική, καθώς και η αισθητική των ταινιών σας;

Η θεματική των ταινιών μου είναι παρμένη από την Ελλάδα που ζει και έζησε… που έχασε μάχες, όμως, κέρδισε πολέμους! Γι’ αυτό και πιστεύω ότι οι κινηματογραφικές ταινίες μου θα βλέπονται όσο θα υπάρχουν Έλληνες. Το ίδιο και το θέατρό μου!

Πόσο σας έχει επηρεάσει η σημερινή κρίση στο έργο σας ως καλλιτέχνη – δημιουργό; Πώς προσεγγίζετε τις ταινίες σας;

Δεν υπάρχει – νομίζω – καλλιτέχνης που δεν έχει επηρεαστεί από την σημερινή κατάσταση της χώρας μας! Δεν προσεγγίζω τα θέματα, αλλά τα αγκαλιάζω σφιχτά …και γίνομαι ένα μαζί τους!

Πώς αξιολογείται την πορεία του σημερινού ελληνικού κινηματογράφου με το έμπειρο μάτι ενός ειδήμονος της 7ης τέχνης:

O Ελληνικός Κινηματογράφος σήμερα είναι “Υπηρέτης” του Συστήματος που χρηματοδοτείται από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, ελέγχεται από “δουλοπρεπείς” του συστήματος Κριτικούς και πνίγεται μέσα στην αδιαφορία του “μεγάλου” κοινού.

Πιστεύετε, ότι μπορούν να υπάρξουν “μεγάλες” κινηματογραφικές παραγωγές σήμερα στην Ελλάδα;

Σε μια σκλαβωμένη χώρα, δεν μπορεί – δυστυχώς – να υπάρχουν μεγάλες αληθινές δημιουργίες!

Τι απαντάτε στα αρνητικά σχόλια των επικριτών σας που σας χαρακτηρίζουν “ανατρεπτικό, προκλητικό, άκρως τολμηρό, ακραίο, αντισυμβατικό και “άνευ ορίων” καυστικό ως δημιουργό;

Όσο ζω, θα ετοιμάζω ταινίες! Θα γράφω βιβλία!

Πώς ατενίζετε το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου; Ευοίωνο η δυσοίωνο και γιατί;

Ανάλογα με την εξέλιξη της χώρας. Αν, δηλαδή, η χώρα μας χάσει τη γλώσσα, πετύχει η γενοκτονία που κάνει η πολιτική της ηγεσία, τότε για ποιον κινηματογράφο θα μιλάμε; Στο δε θέατρο και τη λογοτεχνία, κάποια πράγματα μπορεί να γίνουν… εκτιμώ!

Η Τέχνη σήμερα στην Ελλάδα έχει δική της ταυτότητα;

Η Τέχνη στην Ελλάδα έχει ευνουχιστεί από το λεγόμενο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, όπως και τα ξένα (διεθνή) Φεστιβάλ. Χάνουμε, έτσι, το δικαίωμα να έχουμε δική μας γραμμή!

Έχετε ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία επί μακρόν – τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στο θέατρο… δυο διαφορετικούς κόσμους! Πού έγκειται η διαφορετικότητα;

Στον Κινηματογράφο το βασικό στοιχείο είναι το λεγόμενο “μοντάζ” που γίνεται από το σκηνοθέτη και τον μοντέρ, ερήμην των ηθοποιών και των άλλων συντελεστών. Στο θέατρο, αντίθετα, τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς τους ηθοποιούς!

Εν κατακλείδι, κύριε Κολλάτε υπάρχουν όρια στην τέχνη… πιστεύετε;

Όχι, πιστεύω ότι τα όρια τα βάζει μόνον ο θάνατος… ούτε και οι θεατές! Όσον αφορά στους κριτικούς, προσωπικά πιστεύω ότι είναι κάτι ανάλογο με τις αλογόμυγες! Απλώς, ενοχλητικοί!