Ο Λευτέρης Πασσιάς επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη με τον νέο του δίσκο «Γεια σου Παρέα», μια μουσική εξομολόγηση που μιλά για την ανάγκη της συνύπαρξης, της αγάπης και της αλήθειας.
Περισσότερα
Με λόγο γεμάτο ευαισθησία και αλήθεια, οι Παραμυθολαλίτσες μάς μιλούν για τη δύναμη των ιστοριών, τη μαγεία της αφήγησης και την αξία του να μεγαλώνεις μέσα σε κόσμους φανταστικούς.
Περισσότερα
Του Αθανάσιου Ιορδανίδη
Με λόγο γεμάτο ευαισθησία και αλήθεια, οι Παραμυθολαλίτσες μάς μιλούν για τη δύναμη των ιστοριών, τη μαγεία της αφήγησης και την αξία του να μεγαλώνεις μέσα σε κόσμους φανταστικούς. Από τις πρώτες στιγμές της έμπνευσης μέχρι το βλέμμα ενός παιδιού που λάμπει από συγκίνηση, περιγράφουν τον τρόπο που γεννιέται μια παράσταση, πώς η μουσική και η συμμετοχή του κοινού αλλάζουν κάθε αφήγηση και γιατί τα παραμύθια μπορούν να γίνουν ο πιο τρυφερός καθρέφτης της ζωής.
Αφήγηση είναι για μένα το μοίρασμα μιας ιστορίας, με τρόπο που να ζωντανεύει εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις. Είναι μια πράξη επικοινωνίας που συνδέει τον/την αφηγητή/τρια και το κοινό μέσα από το φανταστικό, το συμβολικό και το ανθρώπινο στοιχείο, ενώνοντας κόσμους μαγικούς, ονειρικούς με το τώρα. Καταλαβαίνω ότι «το κοινό μπήκε στο παραμύθι» όταν παρατηρώ πως σιωπούν και είναι προσηλωμένοι, όταν αλλάζει η έκφραση στο πρόσωπό τους ανάλογα με τη ροή της ιστορίας, όταν γελούν, όταν συγκινούνται, όταν κρατούν την ανάσα τους. Όταν παύουν να είναι απλοί ακροατές και γίνονται συνταξιδιώτες.
Θυμάστε τη στιγμή που νιώσατε πρώτη φορά πως θέλετε να αφηγείστε ιστορίες;Η αλήθεια είναι πως δεν με είχα φανταστεί ποτέ να αφηγούμαι παραμύθια, παρόλο που πάντα αφηγούμουν στα παιδιά των φίλων μου, στα ανίψια μου και στους μαθητές μου. Όμως, η Κατερίνα και ο Λευτέρης μου θύμισαν πως από πολύ μικρή, είχα τη γιαγιά μου σαν πρότυπο, τη μεγαλύτερη παραμυθού της ζωής μου. Μια γυναίκα που τα πάντα τα έκανε να μοιάζουν παραμύθι, που τα πάντα τα εξηγούσε μέσα από παραμύθια που η ίδια δημιουργούσε.
Μου αρέσει πριν ξεκινήσει η παράσταση να μένω για λίγο στη σιωπή. Να αδειάζω το μυαλό μου από σκέψεις και το σώμα μου από συναισθήματα και προσπαθώ να συνδεθώ με την ενέργεια του χώρου.
Όλα… Γιατί κάθε φορά συνδέομαι μαζί τους με διαφορετικό τρόπο. Αλλά αν θα έπρεπε να διαλέξω θα επέλεγα τον σκανδιναβικό μύθο της «Γυναίκας Σίλκι» και «Την Τύχη του Φάουστο», που είναι εξαιρετικά και τα δύο, με πολύ βαθιά νοήματα. Βοηθάει επίσης, πως λατρεύω και τα τραγούδια που έχουν γράψει ο Λευτέρης και η Κατερίνα για τα συγκεκριμένα παραμύθια.
Το βλέμμα ενός παιδιού με έχει διδάξει την αλήθεια της στιγμής. Τα παιδιά δεν προσποιούνται – αν βαριούνται, θα στο δείξουν· αν μαγευτούν, θα χαθούν μέσα στα μάτια σου. Με έχει διδάξει να είμαι αυθεντική. Να αφήνω στην άκρη τον "ρόλο" του αφηγητή και να γίνομαι απλώς ένας άνθρωπος που μοιράζεται κάτι πολύτιμο. Μου έχει δείξει επίσης τη δύναμη του παρόντος. Όταν τα μάτια ενός παιδιού λάμπουν ή καρφώνονται πάνω σου με αγωνία, καταλαβαίνεις ότι κάτι πολύ ουσιαστικό συμβαίνει: εκείνη τη στιγμή, το παιδί πιστεύει. Και αυτό είναι ανεκτίμητο.
Πόσο ρόλο παίζει η μουσική στην αφήγηση;Η μουσική είναι συμπληρωματική στην αφήγηση. Κάνει πιο έντονο το συναίσθημα που βιώνει ο θεατής, βοηθά στο να «ξεκουράζεται» το αυτί για λίγο από το αφηγηματικό μέρος και υπογραμμίζει συγκεκριμένα σημεία της αφήγησης, βοηθώντας στην εξέλιξή της.
Ναι, και αυτές οι στιγμές είναι ίσως οι πιο πολύτιμες και οι πιο αυθεντικές! Τα παιδιά έχουν έναν απρόβλεπτο, αληθινό τρόπο να συμμετέχουν – χωρίς φίλτρα, χωρίς κανόνες. Μπορεί να πεταχτούν ξαφνικά με μια ερώτηση που δεν περιμένεις, να προσπαθήσουν να διορθώσουν την ιστορία ή να φωνάξουν «μην πας εκεί!» σε έναν ήρωα. Αυτές οι παρεμβάσεις όχι μόνο μας ξαφνιάζουν, αλλά μας κάνουν πολλές φορές να αλλάξουμε και τη ροή της ιστορίας.
Διαλέγουμε τις ιστορίες ανάλογα με το τι αρέσει σε εμάς και τι θέλουμε να «συζητήσουμε» με το κοινό μας. Κάποιες φορές βέβαια κριτήριο είναι και η περίοδος που θα συναντήσουμε π.χ. τώρα φτάνουν οι ημέρες του Halloween οπότε επιλέξαμε να κάνουμε μια παράσταση με τέτοιες ιστορίες. Αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις διαλέγουμε να αναδείξουμε παραμύθια και ιστορίες που αρέσουν σε εμάς.
Τι σημαίνει για εσάς η φράση «μεγαλώνω με παραμύθια»;Σημαίνει καλλιεργώ τον εσωτερικό μου κόσμο, την ευαισθησία, τη φαντασία μου, την κατανόηση του εαυτού και των άλλων. Τα παραμύθια είναι αλήθειες ντυμένες με φαντασία, που με βοηθούν να ερμηνεύω τον κόσμο γύρω μου και μέσα μου. Σημαίνει ότι μαθαίνω πως το καλό και το κακό συνυπάρχουν, αλλά και ότι υπάρχει πάντα ελπίδα. Πως μπορώ να περάσω μέσα από σκοτεινά δάση, αλλά να βρω φως στο μοναδικό μου μονοπάτι και μέσα από αυτό να ωριμάσω, να ενηλικιωθώ. Και πως παρά την ενηλικίωσή μου δεν χρειάζεται να χάσω την επαφή με το εσωτερικό μου παιδί, αντιθέτως πως μπορεί να γίνει ο καθοδηγητής μου.
Να αγκαλιάσουν τη μοναδικότητά τους! Να απολαμβάνουν κάθε περίοδο της ζωής τους, να ανοίξουν τη φαντασία τους κι έχοντας ως πυξίδα το συναίσθημά τους και ως εργαλείο το μυαλό τους, να καταφέρνουν να ξεπερνούν κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται στο δρόμο τους. Να πιστέψουν λίγο παραπάνω στη μαγεία που κρύβουν μέσα τους.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση "Halloween Παραμύθια"
Ελληνικά
English
