Έλενα Βαϊνά

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 18/12/2017

Η Έλενα Βαϊνά στα “Όνειρα Σοφά” ως μία άλλη “Marilyn Monroe”.

Μια ανερχόμενη θεατρική δύναμη της πόλης

 

 

Μια νέα φιλόδοξη, ταλαντούχα ανερχόμενη ηθοποιός με αισθητική, καλλιτεχνική ευρυμάθεια, εκτενείς θεατρικές σπουδές διανθισμένες με μουσική και χορό, με ασίγαστο πάθος και υψηλό όραμα για την τέχνη της υποκριτικής που τη δικαιώνει από τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα στο θεατρικό “γίγνεσθαι” της πόλης μας.

Η Έλενα Βαϊνά αποδεικνύει από τις πρώτες κιόλας συνεργασίες της όχι απλά ότι υπηρετεί πιστά τους ρόλους της, αλλά τους δίνει μια νέα δυναμική και ώθηση εξέλιξης. Το προσωπικό της όραμα για την τέχνη και το θέατρο αποτελεί η μετάδοση γνώσης του αντικειμένου, ο προβληματισμός και η καλλιτεχνική ευαισθησία και ανησυχία και στον πιο αμύητο θεατή!

Πρόσφατα μας εκπλήσσει πλέον ευχάριστα με τη νέα της θεατρική συνεργασία στη ξεκαρδιστική κωμωδία της Μάρως Αργυρίου “Όνειρα Σοφά”, όπου πρωταγωνιστεί ως μιαν άλλη “Μέριλυν Μονρόε” στις 2 παραστάσεις τους στις 12 και 18 Δεκεμβρίου στο cafe bar “Le Monde” της Θεσσαλονίκης.

“Η γοητεία της τέχνης είναι αυτό το αέναον ταξίδι της αναζήτησης της αλήθειας -τόσο του καλλιτέχνη, όσο και του θεατή”.

Πώς προκύπτει η υποκριτική στη ζωή σας; Ποιο αποτελεί το κύριο έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τη θεατρολογία και την ηθοποιία;

Από πολύ μικρή ανακάλυψα πως φέρω το μικρόβιο της υποκριτικής. Σαν παιδί μου άρεσε ιδιαίτερα να γράφω στίχους για τραγούδια και σενάρια και να κατασκευάζω φανταστικές ιστορίες, να πλάθω φανταστικούς χαρακτήρες, να μπαίνω σε ρόλους και να αλλάζω την εμφάνισή μου. Μπορεί να φανεί τρελό, αλλά κάποιες φορές που τα πρόσωπα των ιστοριών που έπλαθα ήταν πολλά είχα την απαίτηση να συμμετέχει όλη μου η οικογένεια και όχι μόνο οι φίλοι και οι φίλες μου!

Θυμάμαι, μάλιστα, στην έκτη δημοτικού σε μια έκθεση με θέμα «τι επάγγελμα σκέφτεστε να ακολουθήσετε όταν μεγαλώσετε» είχα γράψει ηθοποιός!

Βέβαια, το οικογενειακό μου περιβάλλον μου έμαθε να αγαπώ τις τέχνες από πολύ νωρίς. Σε ηλικία 5 ετών ξεκίνησα κλασικό μπαλέτο, δύο χρόνια αργότερα μαθήματα πιάνου, θεωρίας και αρμονίας, κατόπιν μαθήματα φωνητικής σε ωδείο συμμετέχοντας σε αρκετές εκδηλώσεις, έπειτα εικαστικά και συγκεκριμένα ζωγραφική και σε ηλικία 18 ετών άρχισα να φοιτώ στο κέντρο ελευθέρων σπουδών του θεάτρου Φλέμιγκ όπου συμμετείχα σε αρκετές παραστάσεις κατά την διάρκεια της τριετούς φοίτησής μου, όπως:

• “Ο Γυάλινος κόσμος” (Τ. Ουίλλιαμς),
• “Εβραία” (Μπ. Μπρεχτ),
• “Εργαζόμενα κορίτσια” (Φρανκ Μακ Γκίνες),
• “Δούλες” (Ζαν Ζενέ),
• “Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία” (Ροζέ Βιτράκ),
• “Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας” (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) κ.ά.

Παράλληλα ήμουν φοιτήτρια του τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που ήταν και η πρώτη επιλογή για τις σπουδές μου. Έπειτα, θέλησα να συνεχίσω τις σπουδές μου στην υποκριτική και γράφτηκα στη Δραματική Σχολή «Βασίλης Διαμαντόπουλος» απ’ όπου πήρα και το δεύτερο πτυχίο μου. Αυτό που με έκανε πραγματικά να θέλω να ασχοληθώ με αυτό ήταν το έντονο ενδιαφέρον μου να παρατηρώ τους ανθρώπους, το πως αισθάνονται, συμπεριφέρονται και αντιδρούν, η μαγεία της μεταμόρφωσης αλλά και αυτού του «ταξιδιού» του ηθοποιού μέσα από την κατανόηση και την προσέγγιση του εκάστοτε χαρακτήρα / ρόλου μέχρι την ερμηνεία, καθώς, μέσα από το θέατρο γνωρίζεις σε βάθος πρώτα τον εαυτό σου και έπειτα είσαι σε θέση να κατανοήσεις και τους άλλους.

Πότε ξεκινά η είσοδός σας στο θεατρικό γίγνεσθαι; Ποιός ο πρώτος σας ρόλος;

Η είσοδός μου στον χώρο του θεάτρου έγινε ουσιαστικά στο θέατρο Φλέμιγκ όπου ο πρώτος μου ρόλος ήταν η Λώρα στο θεατρικό έργο «Ο Γυάλινος Κόσμος» του Τ. Ουίλλιαμς.

Εκτιμάτε ότι η σχέση σας με την υποκριτική υπήρξε κατά κάποιο τρόπο καρμική;

Ναι, θεωρώ πως η σχέση μου με το θέατρο ήταν καρμική. Πάντα ένιωθα μία έντονη και άμεση έλξη με τη σκηνή που δεν μπορούσα να εξηγήσω όσο ήμουν μικρή. Στην πορεία, αφού πέρασα και από άλλες τέχνες συνειδητοποίησα ότι το θέατρο ήταν αυτό που ήρθε για να μείνει στη ζωή μου καθώς αποτελούσε για μένα τη μεγαλύτερη μορφή έκφρασης, πηγή έμπνευσης και δημιουργίας όσο και μοναδικός τρόπος να νιώθεις πραγματικά ελεύθερος. Θα το συναντούσα σίγουρα ή θα με συναντούσε αυτό για πολλούς λόγους. Χάρη σ’ αυτό αναγνώρισα πράγματα που δεν ήξερα για τον εαυτό μου. Μου έμαθε πολλά για τους ανθρώπους και όχι μόνο. Η αίσθηση που νιώθεις όταν βρίσκεσαι πάνω στο σανίδι είναι απίστευτη!… Πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και δεν θα μπορούσα να τη φανταστώ χωρίς αυτό.

Με αφορμή τη θεατρική παράσταση της Μάρως Αργυρίου, όπου συμμετέχετε με το διττό ρόλο (ηθοποιού και βοηθού σκηνοθέτη), μπορείτε να μας δώσετε το προφίλ και το στίγμα της θεότρελης αυτής κωμωδίας «παραλόγου» και δη του δικού σας ρόλου ως Μέριλυν;

Το έργο αυτό της Μάρως Αργυρίου αποτελεί μια ιστορική αναδρομή της πορείας του θεάτρου αλλά μέσα από μια άλλη σκοπιά. Σκωπτική ματιά! Χαρίζει άφθονο γέλιο από την αρχή μέχρι το τέλος. Περιέχει μυθοπλασία καθώς δεν εμφανίζονται επί σκηνής μόνο υπαρκτοί χαρακτήρες αλλά και φανταστικοί που διαπλέκονται μεταξύ τους και δίνουν ένα κωμικό αποτέλεσμα. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι μία φιλόδοξη κοπέλα που όνειρό της είναι να γίνει ηθοποιός η οποία όμως είναι αδαής.

Το στίγμα της παράστασης είναι πως όταν έχεις κάποιους στόχους, όνειρα και φιλοδοξίες πρέπει να παλέψεις, να διαβάσεις και να εκπαιδευτείς κατάλληλα για να πετύχεις. Ο ρόλος του σκηνοθέτη διαφέρει από αυτόν του ηθοποιού. Ο σκηνοθέτης ως γενικός παρατηρητής κατά τη διάρκεια των προβών είναι ο συντονιστής του έργου που καθοδηγεί τους ηθοποιούς και αποφασίζει για όλα τα θέματα που αφορούν την παράσταση από την αρχή μέχρι και την ολοκλήρωσή της, δηλαδή τη δημιουργία επιμέρους σκηνών καθώς και τη συνοχή τους, την ερμηνεία των ηθοποιών και πιθανές τροποποιήσεις αλλά και τα μηνύματα που θέλει να γίνουν αντιληπτά από το κοινό βάσει του οράματός του.

Ως βοηθός σκηνοθέτη, ακολούθησα μία κοινή γραμμή με αυτή της Μάρως Αργυρίου και συνέβαλα εκτός από τη σκηνοθεσία και στην κινησιολογική επιμέλεια του έργου.

Στην παράσταση συμμετέχουν απόφοιτοι αλλά και σπουδαστές του Ι.Ε.Κ Θέρμης με τους οποίους συνεργαστήκαμε άψογα. Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο και ίσως τολμηρό να ερμηνεύσεις μία τέτοια πολυσυζητημένη προσωπικότητα όπως αυτή της Μέριλυν Μονρόε. Όταν μου προτάθηκε ο ρόλος ενθουσιάστηκα! Ήταν για μένα πρόκληση… Αν και εντόπισα αρχικά πολλά κοινά στο χαρακτήρα μου με τη Μέριλυν τα οποία μπορεί να λειτούργησαν βοηθητικά στην προσέγγιση του ρόλου, ομολογώ ότι αυτό ήταν και παγίδα! Οπότε ακολούθησα άλλη διαδρομή.

Μελέτησα πολύ καλά την προσωπική της ζωή και εμβάθυνα στο χαρακτήρα της, αναζήτησα πτυχές που δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό για να μπορέσω να ανταποκριθώ όσο γίνεται πιο κοντά στην αληθινή ύπαρξή της και να αποδώσω τον ρόλο μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σ’ αυτό μου έδωσε ώθηση και ενθάρρυνση η κριτική των συνεργατών μου αρχικά και στη συνέχεια των θεατών μου.

Πώς αποτιμάτε αυτή τη συνεργασία σας, ως νέο θεατρικό ταξίδι, μια νέα περιπέτεια, ένα νέο βήμα; Ως θεατρολόγος – ηθοποιός, πως θα προσδιορίζατε την έννοια του θεάτρου;

Κάθε συνεργασία είναι μία επιλογή σου, ένα νέο βήμα, ένα ταξίδι που σε οδηγεί κάπου… Πολλές φορές, σημασία δεν έχει τόσο το πού όσο η όλη διαδρομή και το τι αποκομίζεις τελικά από αυτή τη συνεργασία ως εμπειρία. Το θέατρο είναι η τέχνη που μπορεί και περιλαμβάνει τα πάντα, μουσική, χορό, τραγούδι, σκέψη, λόγο, αισθήσεις, γεννώντας συναισθήματα στο θεατή και προσφέροντας ψυχαγωγία, προβληματισμό, ταύτιση συναισθημάτων, συγκίνηση, λύτρωση, διδαχή ή και απαντήσεις…

Απαιτεί σκληρή δουλειά, εκπαίδευση και πολλή μελέτη. Το θέατρο για μένα είναι πάντα ζωή, ενέργεια, τρόπος έκφρασης, κατάδειξης της αλήθειας σου, είναι οι άνθρωποι, οι σχέσεις, ένας ωκεανός συναισθημάτων.. είναι ο τρόπος να υπάρχεις στη ζωή! Το θέατρο σε ωθεί να σκεφτείς, να αισθανθείς, σου μαθαίνει να κοιτάς βαθειά μέσα σου, να σκάψεις και να έρθεις αντιμέτωπος με τη φύση σου, να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, να τον αλλάξεις ή να τον αποδεχτείς…

Ο ηθοποιός τελικά γεννιέται ή γίνεται;

Η προσωπική μου τοποθέτηση είναι ότι σαφώς θα πρέπει κανείς να έχει μία κλίση, να έχει το χάρισμα ή αλλιώς το ταλέντο, αλλά αυτό σίγουρα από μόνο του δεν αρκεί. Χρειάζονται και τα δύο. Αν υπάρχει μόνο το ταλέντο χωρίς ο ηθοποιός να το καλλιεργήσει, χωρίς γνώσεις ή εκπαίδευση θα βρίσκεται συνεχώς στο ίδιο επίπεδο χωρίς περιθώρια εξέλιξης και ουσιαστικά δε θα μάθει ποτέ πραγματικά ποιες είναι οι δυνατότητές του, θα είναι άπειρος. Το θέατρο είναι εσωτερική ανάγκη, είναι μία συνεχής γνώση… Για να γίνεις ηθοποιός απαιτείται πολλή μελέτη, συνεχής εκπαίδευση, διαθεσιμότητα, σκληρή προσπάθεια, πολλή δουλειά πολλές θυσίες και αφοσίωση. Ωστόσο, πιστεύω σε μεγάλο βαθμό στο ταλέντο, θεωρώ πως πρέπει να «το ’χεις» για να συνεχίσεις περαιτέρω.

Ποια η γοητεία του ταξιδιού στην τέχνη, πιστεύετε;

Η γοητεία της τέχνης πιστεύω ότι είναι αυτή η αέναη αναζήτηση της αλήθειας, τόσο του καλλιτέχνη όσο και του θεατή. Γι’ αυτό ο καλλιτέχνης οφείλει να παρατηρεί, να γνωρίσει, να ζήσει, να νιώσει τον άνθρωπο και την ψυχή του. Άλλωστε η τέχνη δεν είναι μόνο τρόπος έκφρασης αλλά και επικοινωνίας. Αυτό που κάνεις πάνω στη σκηνή καλείσαι να το μεταδόσεις, να το μεταφέρεις, να το επικοινωνήσεις στο κοινό σου, δίνοντας την ψυχή σου. Εκτίθεσαι στο κοινό και αυτό χρειάζεται τόλμη. Επίσης, μέσω της τέχνης προσδοκάς να πετύχεις να τροφοδοτείς τη ζωή σου συνεχώς με νέες εμπειρίες.

Τι θα πρέπει να θυσιάσει ένας νέος φιλόδοξος ηθοποιός, όπως εσείς, προς χάριν της τέχνης του;

Η τέχνη του θεάτρου είναι τέχνη υψηλής αξίας και δεν είναι εύκολο να κατακτηθεί, γι’ αυτό και απαιτεί μεγάλες και σημαντικές θυσίες. Ένας νέος ηθοποιός σίγουρα θα θυσιάσει πολύ από τον προσωπικό του χρόνο, πολλές ώρες σε εκπαίδευση και μελέτη για το επιθυμητό αποτέλεσμα, θα χρειαστεί να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια, σωματική και πνευματική κούραση και πολλές φορές, ψυχική φόρτιση ακόμη και να ξεπεράσει τον εαυτό του. Προσωπικά πιστεύω ότι εφ’ όσον ένας ηθοποιός αντιλαμβάνεται ή τοποθετεί το θέατρο ως το σημαντικότερο ή ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ζωής του, οφείλει να αφιερώνει όσο χρόνο, δύναμη και προσπάθεια απαιτείται, χωρίς περιορισμό, με μια συνεχή αφοσίωση, προκειμένου να επιτύχει να είναι ηθοποιός ουσιαστικά και αληθινά συμμετέχοντας με όλο του το «είναι» στην πολύτιμη αυτή τέχνη.

Ηθική (υπό την φιλοσοφική της έννοια) και Τέχνη! Υφίσταται γάμος μεταξύ των δύο;

Ηθική και Τέχνη είναι πιστεύω δύο έννοιες αλληλένδετες. Η τέχνη κάνει τους ανθρώπους καλύτερους. Η ηθική προάγεται μέσα από την τέχνη και τα μηνύματα που μεταφέρει στους ανθρώπους. Το βέβαιο είναι ότι ο άνθρωπος ευαισθητοποιείται μέσα από την τέχνη. Αν κάνουμε μια αναδρομή στο πέρασμα των αιώνων διαπιστώνουμε ότι πολλές φορές η τέχνη έχει παρεξηγηθεί ή έχουν εκληφθεί λανθασμένα τα μηνύματά της. Ο καλλιτέχνης με την παρουσία του και το έργο του αποτελεί ισχυρό όπλο επικοινωνίας ιδεολογικών, κοινωνικών και πολιτικών απόψεων μέσα από την αισθητική και την ιδέα της δουλειάς του. Η ηθική πρεσβεύει τη διατήρηση των αξιών και των δομών μιας κοινωνίας, έτσι ηθικό στην τέχνη θεωρούμε το έργο και τη δουλειά του καλλιτέχνη που αποτελεί αυτόνομη οντότητα και όχι μέσο επίτευξης εξουσίας.

Η τέχνη παραβιάζει την όποια ηθική αρχή της ανθρώπινης κατάστασης στο όνομα της ιδέας και της εξέλιξης, μεταβάλλεται, εκφράζει και δεν υπόσχεται.

Η τέχνη είναι ένα ελεύθερο μέσο και το προϊόν αυτό δε χρησιμοποιεί πρότυπα ηθικής που αφορούν σε κοινωνικούς κανόνες. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η τέχνη δεν μπορεί να είναι ανήθικη και δεν μπορεί να διαφθείρει ανθρώπους και συνειδήσεις. Η ηθική ή η ανηθικότητα εκλαμβάνεται και προσδιορίζεται από το ποιόν και το πνευματικό επίπεδο του αποδέκτη της. Ένας καλλιεργημένος πνευματικά άνθρωπος οπωσδήποτε αντιλαμβάνεται και νιώθει την τέχνη. Όπως δηλαδή δεν μπορεί να μας κάνει ηθικούς αν δεν είμαστε έτσι και δεν μπορεί να μας βλάψει αν έχουμε ήθος.

Η Τέχνη – κατά πολλούς – θεωρείται πολυτέλεια στην εποχή μας! Πως το κρίνετε εσείς;

Είναι αλήθεια ότι μέσα στην γενικότερη κρίση και στο κλίμα αναταραχής που επικρατεί πολλοί θεωρούν την τέχνη ως πολυτέλεια. Για μία μερίδα ανθρώπων μπορεί πράγματι να είναι αλλά γενικότερα, δε θεωρώ ότι είναι πολυτέλεια. Πιστεύω πως ευθύνονται σημαντικά η τάση της εποχής, τα πρότυπα και οι τρόποι ψυχαγωγίας που επιλέγει η νέα γενιά ανθρώπων…

Η τέχνη είναι αναγκαία πάντα και ιδιαίτερα στις μέρες μας που η κοινωνία μας κλυδωνίζεται λόγω της κρίσης που κατά την άποψή μου δεν είναι οικονομική ή μόνον οικονομική. Είναι κυρίως πολιτισμική, ηθική και πνευματική καθώς κυριαρχεί η τάση της ισοπέδωσης και της θυσίας των ηθικών αξιών στο βωμό της κερδοσκοπίας. Η αλήθεια είναι ότι παρά τις όποιες δυσκολίες σε περιόδους κρίσης η τέχνη είναι απελευθερωτική διέξοδος και στήριγμα για τους ανθρώπους, τους έχει δώσει ζωή. Θα έλεγα ότι τους έχει λυτρώσει.

Υπάρχει ρόλος που ονειρεύεστε, «ρόλος ζωής»; Ένας ρόλος αποτελεί – υπό μιαν έννοια – συναισθηματική προέκταση του ηθοποιού;

Η ζωή του ηθοποιού, κατά την άποψή μου πάντα, είναι μία συνεχής έρευνα, αναζήτηση, μελέτη και δοκιμή. Ο ηθοποιός ταυτίζεται με το ρόλο… Για να καταφέρει να τον αποδώσει πρέπει να τον νιώσει. Για μένα δεν υπάρχει μόνο ένας ρόλος που να αποτελεί «ρόλο ζωής» αλλά πολλοί αγαπημένοι που σίγουρα θα ήθελα πολύ να ερμηνεύσω! Μέσα σε αυτούς θα αναφέρω ορισμένους μόνο γιατί πραγματικά είναι πάρα πολλοί!… Εύα Περόν από το γνωστό σε όλους μιούζικαλ «Εβίτα», Μαργαρίτα Γκοτιέ από το έργο του Α. Δουμά «Κυρία με τις καμέλιες», από το έργο «Θεατρίνα» των Σώμερσετ Μωμ και Γκλάυ Μπόλτον τη Τζούλια, τη Σάλλυ Μπόουλς από το μιούζικαλ «Cabaret»… Έχω πολλούς ακόμη και αυτοί που ανέφερα είναι ορισμένοι μόνο από τη λίστα μου!

Στην Ελλάδα της γενικής κρίσης, όπου όλα κλυδωνίζονται και απαξιώνονται (όπως θεσμοί, αξίες, τέχνες), πόσο τολμηρό εγχείρημα αποτελεί η επιλογή του επαγγέλματος του ηθοποιού από ένα νέο άτομο που φιλοδοξεί να κάνει καριέρα στη χώρα του;

Πράγματι είναι τολμηρό, αλλά όπως είπαμε η τόλμη είναι προσόν που πρέπει να διαθέτει ο ηθοποιός. Επειδή εκ φύσεως είμαι αισιόδοξη και επίσης πιστεύω ότι ποτέ δεν πάνε χαμένοι οι κόποι μας και η δουλειά μας, έστω και αν δεν έχουμε οικονομικό όφελος, θα ενθάρρυνα τους νέους που επιθυμούν να γίνουν ηθοποιοί να το κάνουν, επισημαίνοντάς τους βέβαια τα θετικά και τα αρνητικά του επαγγέλματος γιατί, ναι, μεν η ενασχόληση αυτή έχει ρίσκο, όμως αν πραγματικά το αγαπάς, με την πάροδο του χρόνου θα βρεις τον τρόπο να το πετύχεις ακόμη και σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε και επιπλέον πιστεύω πως αποτελεί και ελπίδα για την αναγέννηση του θεάτρου και του πολιτισμού στην Ελλάδα.

Η πολυφωνία της κάθε είδους καλλιτεχνικής έκφρασης σήμερα τί αντίκτυπο έχει στην τέχνη;

Η πολυφωνία καταργεί τα όρια και ανοίγει νέους ορίζοντες. Αυτό από μόνο του σηματοδοτεί την αναβάθμιση της τέχνης αλλά αποτελεί και έναν κίνδυνο για την υποβάθμισή της. Αυτό που θα καθορίσει την πορεία της τέχνης είναι η ποιότητα που της προσδίδει ο καθένας ο οποίος ασχολείται με αυτήν. Ο φιλότεχνος κόσμος θα δώσει το στίγμα του και την παρουσία του. Θα είναι ο τελικός συντελεστής / κριτής της πορείας της τέχνης.

Πώς διαβλέπετε τα επόμενα καλλιτεχνικά σας βήματα;

Προσδοκία και ευχή κάθε ηθοποιού είναι σε κάθε παρουσία του στον χώρο και με κάθε νέα θεατρική παράσταση να ανεβαίνει και ένα σκαλοπάτι που θα οδηγήσει στην εκπλήρωση των στόχων του. Προσωπικά, μετά από κάθε τέλος ξεκινάω μια νέα αρχή και προσπαθώ να θέτω νέους στόχους και να τους υπηρετώ. Στην θέση στόχων οπωσδήποτε παίζει σημαντικό ρόλο η εμπειρία που συνεχώς εμπλουτίζεται και βοηθά στην πιο εύστοχη επιλογή ρόλων.

Οι πιο άμεσοι στόχοι μου είναι να συνεχίσουμε με τη φίλη και συνεργάτιδά μου Μάρω Αργυρίου τη θεατρική παράσταση «Όνειρα Σοφά» σε πολυχώρους της Θεσσαλονίκης αλλά και θεατρικές σκηνές καθώς μέχρι στιγμής είδαμε πως άρεσε πολύ στον κόσμο, είμαστε sold out και τις δύο φορές που παίξαμε και έπειτα να συνεχίσουμε με το ανέβασμα γνωστού θεατρικού έργου σε διασκευή δική μου που τώρα είναι στα σκαριά!

Μελλοντικοί στόχοι μου είναι κάποιο μεταπτυχιακό ή εξειδίκευση στη σκηνοθεσία ή το μιούζικαλ που με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα και σαφώς μεγαλύτερη ενασχόληση και αναβάθμιση πάνω σε αυτό που τελικά θα επιλέξω. Βέβαια ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το πώς θα τα φέρει η ζωή. Αν την εμπιστευθείς όμως τότε η ίδια η ζωή θα σου δείξει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις…

Ποιο αποτελεί το προσωπικό σας όραμα στην τέχνη υποκριτικής που ακολουθείτε;

Σκοπός μου είναι να βάλω ένα σπόρο μέσα στο μυαλό του θεατή, να τον κάνω να σκεφτεί, να δει, να προβληματιστεί με κάτι το οποίο ίσως να μην τον είχε απασχολήσει στο παρελθόν, άσχετα αν συμφωνεί ή όχι. Και αυτό πολλές φορές απαιτεί να τον προκαλέσεις «εγκεφαλικά», να τον ταρακουνήσεις. Θα ήθελα ακόμη να αφυπνίσω τη μάζα ώστε να αντιδράσει στα κακώς κείμενα της κοινωνίας αλλά και της πολιτικής. Θα ήθελα να ωθήσω τη νέους να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να μην παρατήσουν ποτέ για κανένα λόγο τα όνειρά τους αλλά να πιστεύουν σε αυτά και να τα κυνηγούν μέχρι τέλους!

Να μην πτοούνται από τα εμπόδια και να μην είναι «πρόβατα» που δέχονται ό, τι τους πλασάρουν αλλά να έχουν την δική τους κρίση και άποψη και να μη διστάζουν να την πουν! Να σέβονται τον εαυτό τους, την προσωπικότητά τους και να αντιδρούν όταν χρειάζεται! Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αρκεί να το πιστέψουμε και να πάρουμε αποφάσεις.. Κι αν όχι τώρα, πότε;

Επιπρόσθετα, θα ήθελα να διανθιστεί και πάλι ο πολιτισμός και η παιδεία που τελευταία περνούν κρίση… Έχουμε μία πλούσια πολιτισμική κληρονομιά που μας άφησαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και πρέπει όχι μόνο να τους αναφέρουμε και να περηφανευόμαστε για εκείνους και το ένδοξο παρελθόν μας αλλά σκεπτόμενοι το ένδοξο μέλλον που μπορούμε να χτίσουμε να περάσουμε στη δράση! Τέλος, θα ήθελα να ευαισθητοποιηθούν περισσότεροι άνθρωποι γύρω από την τέχνη και να δημιουργήσω συναισθήματα ακόμη και στους πιο σκληρούς και «αναίσθητους» ανθρώπους ώστε να γίνουν καλύτεροι και με ευαισθησίες άνθρωποι…

Εν κατακλείδι, πιστεύετε ότι η τέχνη – κατ’ αντίφαση – μπορεί να αποτελέσει αντίδοτο και να λειτουργήσει ως διέξοδος σε δυσοίωνους και δίσεκτους καιρούς, όπως σήμερα;

Οπωσδήποτε η τέχνη είναι η ηχηρή αντίδραση / απάντηση ενάντια στην κρίση και είναι όχι μόνο διέξοδος αλλά και πρόκληση για απόδειξη ότι ο αρνητισμός και η απαισιοδοξία δεν θα σταθεί εμπόδιο ούτε θα μας πτοήσει, αντίθετα μέσα από τις δυσκολίες ωριμάζουμε και παίρνουμε μαθήματα ζωής. Σε δύσκολους καιρούς η τέχνη έχει μεγαλουργήσει και αυτό όλοι το γνωρίζουμε. Θα έλεγα μάλιστα ότι έχουμε όλοι χρέος να δώσουμε ότι καλύτερο στη μάχη όχι απλά για την επιβίωση αλλά για την πρόοδο και την αναβάθμιση της τέχνης και ιδιαίτερα στη χώρα μας.