Γιάννης Μαλούχος

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 17/11/2017

Της δημοσιογράφου Εύας Μαρά

“Άρωμα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου”

Γιάννης Μαλούχος: “Από την Αλίκη στο Ναυτικό στο Ελεύθερο Θέατρο της Θεσσαλονίκης”

Γεννημένος το 1934 στη Δημητσάνα της Αρκαδίας – αριστούχος απόφοιτος της Σχολής Κ. Μιχαηλίδη, ο ταλαντούχος ηθοποιός Γιάννης Μαλούχος ανήκει στην κάστα εκείνη των ηθοποιών “των μπουλουκιών” και της εποχής του παλιού καλού κινηματογράφου, όπου οι ηθοποιοί έπαιζαν κυρίως με τη ψυχή τους και λιγότερο εγκεφαλικά. Ο δημοφιλής ηθοποιός της ταινίας “η Αλίκη στο Ναυτικό” υπήρξε ηθοποιός της σκηνής, αλλά και της οθόνης, αφού το καλλιτεχνικό του παρόν κατέθεσε επίσης και στην τηλεόραση (με την παρουσίαση επί σειρά ετών της εκπομπής “Εκ Βαθέων” στην ΤV 100). Δραστηριοποιήθηκε γόνιμα και δημιουργικά στον κινηματογράφο και το θέατρο σ’ ένα αέναο ταξίδι στην υποκριτική τέχνη που τόσο αγαπούσε – από δραματικούς μέχρι σατυρικούς και κωμικούς ρόλους, αν και επικράτησε στις καρδιές του κοινού ως αγαπημένος κωμικός ηθοποιός.

Θα ξεκινήσει το ταξίδι του στον ελληνικό κινηματογράφο με τον Αλέκο Σακελλάριο (συνεργασία – σταθμός στη ζωή του) για να συνεχίσει μια δυναμική κινηματογραφική δεκαετία(1960-1970) με άλλες ενδιαφέρουσες συνεργασίες με κορυφαία ονόματα του χώρου, όπως και γνωστούς θιάσους. Το 1981 σηματοδοτεί την απαρχή μιας μακρόχρονης και σταθερής συνεργασίας με το Κ.Θ.Β.Ε. με ποιοτικές δουλείες και αργότερα με το ελεύθερο θέατρο της πόλης και το ελεύθερο θέατρο, ενώ δημιούργησε και τη δική του θεατρική ομάδα στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης. Πρόσφατα τον απολαύσαμε εκ νέου στο θεατρικό σανίδι στην επιτυχημένη του εμφάνιση στο Θέατρο Τέχνης “Άρατος” στην κωμωδία καταστάσεων του Κυριάκου Κατέχη “Ο Κουμπωμένος” σ’ έναν ρόλο – κλειδί ως γκεστ σταρ επιβεβαιώνοντας, ότι παραμένει ένας αειθαλής και ακαταπόνητος υπηρέτης της τέχνης.

Ο Γιάννης Μαλούχος στον “Κουμπωμένο” Θέατρο “Άρατος”

Με αφορμή την πρόσφατη συνεργασία σας με το θέατρο “Άρατος” στην παράσταση (κωμωδία παραστάσεων) του Κυριάκου Κατέχη “Ο Κουμπωμένος” σ’ έναν ρόλο γκεστ σταρ, ποια η αποτίμηση αυτής;

Με την ομάδα θεάτρου “Άρατος” είμαστε φίλοι -γνωριζόμαστε- όπως και με το σκηνοθέτη – ηθοποιό (παιδικό μου φίλο και συνεργάτη) Κυριάκου Κατέχη, ο οποίος μου έκανε την πρόταση και εγώ -βέβαια – την αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά. Έτσι, έπαιξα κωμικό ρόλο γκεστ σταρ – το θείο από το χωριό που ο απρόσμενος ερχομός του ανατρέπει όλη την ιστορία και έχει πολύ γέλιο… Ήταν μια πολύ ωραία συνεργασία και ο κόσμος τη χειροκρότησε.

Πώς προκύπτει η υποκριτική στη ζωή σας; Υπήρξε όνειρο ζωής;

Από μικρό παιδί στην ηλικία των 10 ετών ακόμη – θυμάμαι – στο χωριό μου στη Δημητσάνα Αρκαδίας έπαιζα Καραγκιόζη και θέατρο στο υπόγειο του σπιτιού.

Από ένστικτο και μόνο, χωρίς κάποια ερεθίσματα από το οικογενειακό περιβάλλον μου, ήθελα να γίνω ηθοποιός… αν και αναγκάστηκα να κάνω διάφορες βιοποριστικές δουλειές στην Αθήνα (από 11 ετών μετά τον πρόωρο θάνατο του δικηγόρου πατέρα μου (όπως πωλητής, μηχανικός, βοηθητικές δουλειές, κλητήρας) και γι’ αυτό το λόγο τελείωσα και το νυχτερινό γυμνάσιο.

Ποια ήταν η πιο γόνιμη καλλιτεχνική περίοδος στην καριέρα σας;

H δεκαετία του ‘ 60 – ‘ 70 αποτελεί αναμφίβολα την πιο δυνατή καλλιτεχνική περίοδο ως ηθοποιός… όπου ξεκινώ την πρώτη μου συνεργασία με το Σακελλάριο στο Φίνο που έμελλε να γίνει σταθμός στη επαγγελματική μου διαδρομή με την ιστορική τότε ταινία του Κινηματογράφου “Η Αλίκη στο Ναυτικό” με την οποία και έγινα γνωστός στον κόσμο και αγαπήθηκα – δυστυχώς, μια συνεργασία με τη Φίνος Φιλμ που δεν συνεχίστηκε, αν και με πίστευε πολύ ο Αλέκος Σακελλάριος, ενώ τον ίδιο καιρό με ζητούσαν οι άλλες εταιρίες. Θεωρώ, ότι ο Φίνος μου έκανε το μεγαλύτερο κακό, στην καριέρα μου – μετά τη μεγάλη επιτυχία στην ταινία με την Αλίκη στο Ναυτικό- βρήκα την πόρτα κλειστή, ενώ το αναμενόμενο ήταν να συνεχιστεί η συνεργασία μας.

Ποιες οι πιο αγαπημένες ταινίες σας (οι ταινίες που ξεχωρίζετε στον ελληνικό κινηματογράφο);

Εκτός της “Αλίκης στο Ναυτικό”, αγαπημένες μου ταινίες είναι “Το πιθάρι” με το Θανάση Βέγγο, “Τρία κορίτσια από την Αμέρικα”, “Ένας βλάκας με Πατέντα”, αλλά και άλλες όπως “Τα παιδιά της πιάτσας” “Τα παλιόπαιδα”…

Ποιες οι αναμνήσεις σας από τη συνεργασία σας – γνωριμία σας με την αείμνηστη εθνική μας σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη;

Η Αλίκη υπήρξε μια χαρισματική ηθοποιός που την αγαπούσε ο κόσμος, ήταν η μεγαλύτερη σταρ της εποχής της- όχι όμως και η σπουδαιότερη ηθοποιός, όπως ήταν η Έλλη Λαμπέτη. Είχε φωτογένεια, λάμψη και ήταν αυτή που είχε τη δύναμη μέσα στο Φίνο, γιατί έφερνε τα περισσότερα χρήματα στα ταμεία.

Πού τοποθετείτε τον εαυτό σας ως ηθοποιό, κωμικό ή δραματικό (δεδομένου ότι παίξατε γκάμα δραματικών, κωμικών και σατυρικών ρόλων);

Εγώ τον τοποθετώ στη σάτιρα… μου αρέσει αυτό το είδος και το αγαπώ, διότι έχει αμεσότητα, έχει μια ιδιαίτερη μαγεία, μπορώ να πω…

Ποιες οι μνήμες σας από τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο; Ποια η διαφορά των ηθοποιών της τότε εποχής με τους ηθοποιούς; Υπάρχουν ηθοποιοί της στόφας των μεγάλων της τέχνης τώρα;

Κοιτάξτε, η διαφορά είναι η εξής: οι ηθοποιό τότε – τα μεγάλα ιερά τέρατα της εποχής, όπως ο Λογοθετίδης, ο Μινωτής, ο Χορν. η Λαμπέτη, ο Βέγγος, ο Αυλωνίτης, ο Φωτόπουλος, o Σταυρίδης, ο Μακρής, ο Κωνσταντάρας, ο Χατζηχρήστος, η Βλαχοπούλου και όλοι οι μεγάλοι έπαιζαν με τη ψυχή τους και το συναίσθημα και είχαν μια αμεσότητα στην επαφή με τον κόσμο. ενώ σήμερα οι ηθοποιοί παρόλο που έχουν μεγαλύτερη κατάρτιση, ακαδημαϊκή μόρφωση κ.λπ. παίζουν περισσότερο εγκεφαλικά, “ελεγχόμενα” και με τεχνική παρά με την ψυχή. Οι παλιοί ηθοποιοί ήταν πιο αυθόρμητοι, πιο ανθρώπινοι και έπαιζαν πιο φυσικά. Υπάρχουν, βέβαια, και σήμερα καλοί ηθοποιοί, αλλά δεν ξεχωρίζουν ,όπως τότε. Ίσως γιατί άλλαξαν και οι εποχές, δεν ξέρω… Πάντως οι ηθοποιοί της τότε εποχής διέθεταν μια “γοητεία”, είχαν μια προσωπικότητα ιδιαίτερη, μια μαγεία.

Τελικά, το θέατρο ή ο κινηματογράφος έχει τη μεγαλύτερη δύναμη – ισχύ στην καθιέρωση ενός ηθοποιού;

Πάντα το θέατρο θεωρούνταν πιο δύσκολο είδος και αυτό ήταν που καταξίωνε έναν καλό ηθοποιό κι αυτό γιατί το θέατρο ¨ξεγυμνώνει έναν ηθοποιό στη σκηνή, δεν συγχωρούνται λάθη και αδυναμίες. Είναι πιο άμεσο και πιο απαιτητικό και αυτό αποτελεί το μεγάλο στοίχημα για έναν ηθοποιό.

Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, ποιος ο μεγάλος σταθμός σας στην καλλιτεχνική πορεία σας;

Θεωρώ , ότι η Θεσσαλονίκη υπήρξε ο μεγάλος σταθμός μου και είμαι συναισθηματικά δεμένος μαζί της, επειδή εδώ έπαιξα πιο ποιοτικά πράγματα μέσω της συνεργασίας μου με το Κρατικό Θέατρο που ξεκίνησε το 1984. Έτσι, έπαιξα συνολικά 12 θεατρικά ποιοτικά έργα (σχεδόν πάντα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους), ενώ στην Αθήνα έπαιξα περισσότερο εμπορικά έργα ,αλλά οι πιο αγαπημένες μου δουλειές εκεί ήταν εκείνες με τον αείμνηστο Φωτόπουλο μαζί με τις προσωπικές μου τουρνέ ( στα λεγόμενα τότε “μπουλούκια” που αποτελούσαν το μεγαλύτερο σχολείο για έναν ηθοποιό της εποχής).

Γιατί τα μπουλούκια αποτελούσαν το δεύτερο σχολείο – και όπως είπατε – το σπουδαιότερο για έναν ηθοποιό της εποχής εκείνης;

Στα ιστορικά τότε μπουλούκια (τουρνέ που κάναμε στην περιφέρεια) εμείς οι ηθοποιοί της εποχής ξεφεύγαμε από το κείμενο και παίζαμε με αυτοσχεδιασμό, με αμεσότητα, με φυσικότητα… επίσης, είχαμε μια αυθόρμητη επικοινωνία με το κοινό, το οποίο σεβόμασταν απεριόριστα.

Επόμενο καλλιτεχνικό – επαγγελματικό σας βήμα; Ίσως κάποια νέα δραστηριότητα;

Ετοιμάζω ήδη ένα βιβλίο με την βιογραφία μου… τώρα!

Εν κατακλείδι, πως διαβλέπετε το μέλλον του ελληνικού θεάτρου;

Το Θέατρο δεν μπορεί να πεθάνει ποτέ… Αλλαγές μπορεί να υπάρχουν και άλλη κουλτούρα, αφού κάθε εποχή έχει τους δικούς της καλούς δημιουργούς και καλλιτέχνες! Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα – κι αυτό είναι το παρήγορο – άνθρωποι που αγαπούν, εκτιμούν, σέβονται και στηρίζουν το θέατρο, χάρη των οποίων κρατιέται ακόμη όρθιο στα πόδια του”.