Ελληνικά
English
Μιλήσαμε μαζί της για τις εσωτερικές διαδρομές της Μάρθας, για τις στιγμές που πλημμυρίζουν μνήμη και ενοχή, και για το πώς ένα σκοτεινό βάρος μπορεί, μέσα από την τέχνη, να γίνει φως.
Περισσότερα
Ημερήσια Αρχείοθέτηση: 2025-11-18 10:24:45
Ημερομηνία Δημοσίευσης: 18/11/2025
Του Αθανάσιου Ιορδανίδη
Άννα Πεταλίδου: "Σαν ηθοποιός δρω και αντιδρώ επί σκηνής με οδηγό την αλήθεια του ρόλου μου και με το να ακούω προσεκτικά τους υπόλοιπους ήρωες."
Το βραβευμένο έργο «Φύκι στο Βυθό» ήρθε στον Τεχνόκοσμο και μαζί του φέρνει έναν κόσμο γεμάτο μισόλογα, μνήμες και σιωπές που βαραίνουν περισσότερο από λόγια. Στο κέντρο αυτής της σκοτεινής οικογενειακής διαδρομής στέκεται η Μάρθα, μια γυναίκα που μοιάζει να κουβαλά ολόκληρη την ιστορία του σπιτιού της μέσα σε κάθε βλέμμα, κάθε ανάσα, κάθε μικρή παύση. Η Άννα Πεταλίδου δίνει ζωή σε αυτό το εύθραυστο και ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινο πρόσωπο, φωτίζοντας τα μυστικά του με λεπτότητα, τρυφερή αυστηρότητα και απόλυτη σκηνική αλήθεια.
Μιλήσαμε μαζί της για τις εσωτερικές διαδρομές της Μάρθας, για τις στιγμές που πλημμυρίζουν μνήμη και ενοχή, και για το πώς ένα σκοτεινό βάρος μπορεί, μέσα από την τέχνη, να γίνει φως. Επίσης μας αναφέρθηκε στην συνεργασία με την Αναστασία Αναστασούδη, τις επιλογές του ρόλου και τις στιγμές που μετατρέπουν μια ενοχή σε ερμηνεία με ουσία.
Η Μάρθα είναι μια γυναίκα γεμάτη εσωτερικές διαδρομές και παλιές σιωπές. Ποια ήταν η πρώτη εικόνα ή λέξη που σε οδήγησε μέσα στον κόσμο της;
Νομίζω από την πρώτη της κιόλας ατάκα στο έργο! Ο σύζυγος της Αντρέας, προσπαθεί να φτιάξει το ρολόι του και κάποια στιγμή το χτυπάει για να δουλέψει. Η Μάρθα τρομάζει και η πρώτη της φράση είναι «Δεν έκανα τίποτα». Ακόμα και με την πρώτη της αυτή ατάκα δίνει ένα δυνατό σήμα για τις ενοχές που κρύβει μέσα της, λόγω του μυστικού που κρατάει εδώ και χρόνια.
Πώς προσέγγισες την ψυχική διαδρομή της Μάρθας; Ποιο στοιχείο της σε άγγιξε περισσότερο όταν άρχισες να τη “συναντάς” στη διαδικασία των προβών;
Αρχικά, διαβάζοντας ξανά και ξανά το κείμενο! Και μετά πάλι το ξαναδιάβαζα! Η ψυχική διαδρομή της Μάρθας, όπως την βλέπουμε στο έργο, ξεκινά από το ότι δεν θέλει να πάει στο σπίτι του πεθερού της στο νησί, γιατί εκεί βρίσκονται όλες οι αναμνήσεις και τα μυστικά της και τελειώνει με πολύ τραγικό τρόπο που δεν θα αποκαλύψω! Να σας πω την αλήθεια όταν άρχισα να την «συναντώ» δεν την συμπάθησα. Απλά στην πορεία βρήκα αφορμές δυνατές για μένα να δικαιολογήσω τις πράξεις της. Ένα στοιχείο που την χαρακτηρίζει έντονα είναι οι ενοχές για τις παλιές της πράξεις. Είναι βαθιά ενοχική η Μάρθα.
Η Μάρθα κινείται ανάμεσα στην ευγένεια, την αδυναμία και μια δύναμη που αποκαλύπτεται σταδιακά. Πώς ισορροπείς αυτές τις αντίθετες ποιότητες στη σκηνή;
Με τα ερεθίσματα που παίρνω από αυτά που συμβαίνουν επί σκηνής. Προσπαθώ να είμαι αληθινή σαν Μάρθα κάθε στιγμή μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους ήρωες και με όλους έχω πολύ διαφορετικές σχέσεις, κίνητρα, συναισθήματα. Αλλιώς δηλαδή φορτίζεται η Μάρθα όταν απευθύνεται στην σκληρή αδελφή του άντρα της, αλλιώς στον σύζυγό της. Είναι σχεδόν υποτακτική εξαιτίας των ενοχών της. Αλλιώς απέναντι στον γιο της. Σαν ηθοποιός δηλαδή δρω και αντιδρώ επί σκηνής με οδηγό την αλήθεια του ρόλου μου και με το να ακούω προσεκτικά τους υπόλοιπους ήρωες.
Ποια στιγμή της Μάρθας στηρίζεται περισσότερο στο συναίσθημα και ποια στηρίζεται περισσότερο στη συνειδητοποίηση; Πώς άλλαξαν μέσα σου καθώς δούλευες τον ρόλο;
Νομίζω, οι συναισθηματικές στιγμές της Μάρθας βρίσκονται στις αναμνήσεις της. Στις παλιές επιλογές και πράξεις της. Που ζωντανεύουν με τρόπο που δεν θα σας αποκαλύψω! Όλες οι υπόλοιπες στιγμές της είναι η συνειδητοποίηση των πράξεών της και οι ενοχές που την κατακλύζουν και που καθοδηγούν τις πράξεις της στη πορεία του έργου.
Το έργο αγγίζει θέματα όπως η οικογένεια, η ενοχή, τα κρυμμένα μυστικά και η ανάγκη για λύτρωση. Ποιο από αυτά θεωρείς πως καθορίζει περισσότερο τη δική της πορεία;
Η ενοχή! Αν και όλα αυτά τα στοιχεία που αναφέρετε, αγγίζουν και επηρεάζουν όλους τους ήρωες του έργου! Είτε θέλουν είτε όχι.
Στη σκηνή η Μάρθα μοιάζει σαν να κουβαλά την ιστορία ολόκληρης της οικογένειας πάνω της. Πώς διαχειρίστηκες αυτό το βάρος ώστε να γίνει φως και όχι σκιά στη σκηνή;
Η Μάρθα προς το τέλος του έργου έχει μια πολύ χαρακτηριστική ατάκα, όταν βλέπει έξω από το παράθυρο ενώ είναι νύχτα. Την ρωτάει ο άντρας της τι μπορεί να βλέπει έξω αφού είναι σκοτάδι και εκείνη απαντάει «Στο σκοτάδι βλέπω. Το φως με τυφλώνει». Είναι συμβολική. Η Μάρθα επιλέγει να κινηθεί και να ζήσει στο σκοτάδι. Και όχι στο φως της αλήθειας.
Ποιες ήταν οι πιο καθοριστικές στιγμές της συνεργασίας σου με την Αναστασία Αναστασούδη για να “χτίσετε” τη Μάρθα; Τι σου ζήτησε που άλλαξε τον τρόπο που βλέπεις τον ρόλο;
Καθοριστική στιγμή ήταν όταν σκεφτόμουν και προσπαθούσα πώς να δείξω όλες τις σκέψεις και συναισθήματα της Μάρθας σε κάθε ατάκα. Η Αναστασία με καθοδήγησε λέγοντας ότι κάθε φορά που μιλάει, απαντά ή κινείται η Μάρθα πρέπει εγώ σαν Άννα να επιλέγω τι θέλω να δείξω από όλες αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα του ρόλου μου. Να υπάρχει καθαρότητα και πρόθεση.
Αν η Μάρθα μπορούσε να πει μία φράση για τη ζωή της, εκτός έργου, ποια πιστεύεις ότι θα ήταν; Ποιο συναίσθημα θα την καθόριζε;
Η Μάρθα ζει μια ζωή μοιρασμένη: ανάμεσα στα μυστικά και την αλήθεια, στον έρωτα και το καθήκον, στο συναίσθημα και την λογική. Νομίζω η φράση της θα ήταν «δεν ευχαριστήθηκα τίποτα».
Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της ερμηνείας; Το συναισθηματικό, το τεχνικό ή ο τρόπος που η Μάρθα σχετίζεται με τους άλλους χαρακτήρες;
Για μένα ήταν κυρίως το τεχνικό. Είμαι ένας άνθρωπος με νεύρο ενέργεια και υπερένταση. Έπρεπε να περάσω στην άλλη μεριά: να ρίξω τους ρυθμούς μου στη κίνηση αλλά και στην ομιλία. Η Μάρθα όπως σκιαγραφίζεται στο έργο είναι πιο αργή σαν φυσιογνωμία.
Πώς σε άλλαξε η Μάρθα ως ηθοποιό; Τι σου άφησε αυτός ο ρόλος που θα κουβαλάς και μετά την παράσταση;
Νομίζω αυτή η ερώτηση σχετίζεται άμεσα με την παραπάνω μου απάντηση. Ανακάλυψα και άλλες εκφραστικές ποιότητες μου μέσα απ’ αυτό τον ρόλο που θα τις βάλω στο συρτάρι του μυαλού μου. Επειδή τώρα ξεκινάμε παραστάσεις, το τι θα κουβαλήσω θα σας το απαντήσω πολύ αργότερα! Έχει δρόμο η Μάρθα ακόμα!