Εύη Εμμανουήλ

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 19/03/2018

Εύη Εμμανουήλ – “Μια δυναμική φωνή στο εναλλακτικό θέατρο. Νέα Πνοή στο εναλλακτικό σύγχρονο θέατρο”.

Η Εύη Εμμανουήλ του “Θεάτρου Αναζήτησης” στην κωμωδία “Για πάντα μαζί, ξανά”

Μια εναλλακτική φωνή στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο, μια πληθωρική και έντονη καλλιτεχνική προσωπικότητα με σπουδές υποκριτικής, αλλά και νομικής, η χαρισματική ηθοποιός – δικηγόρος Εύη Εμμανουήλ της “Θεατρικής Αναζήτησης” (του θεάτρου του αείμνηστου Αχιλλέα Ψαλτόπουλου) επανέρχεται δυναμικά, με την νέα παράσταση της Νίκης Ποζίδου “Για πάντα μαζί, ξανά” ξετυλίγοντας το εύρος του ταλέντου της συνυφασμένο με το έμφυτο ταμπεραμέντο, το βαθυστόχαστο και ανήσυχο πνεύμα της δίνοντας νέα ώθηση στο θεατρικό γίγνεσθαι μέσα από μια συνεχή ποιοτική, καλλιτεχνική διαδρομή 15 χρόνων σε τηλεόραση, κινηματογράφο και θέατρο!

Πότε ξεκινά το γοητευτικό ταξίδι σας στην τέχνη του θεάτρου και της υποκριτικής;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από τα προνήπια, όνειρο ζωής είχα να γίνω ηθοποιός. Οπότε το θεατρικό μου ταξίδι, ξεκινάει από πολύ νωρίς , στο δημοτικό. Για την ακρίβεια, όταν η πρώτη μου ξαδέρφη, Σοφία Μιχαήλ, κι εγώ, μαζεύαμε όλη την οικογένεια στο σαλόνι του σπιτιού μου, κι αφού κρεμούσαμε χαρτιά υγείας από το ταβάνι, δημιουργούσαμε ουσιαστικά αυτοσχέδια αυλαία, και παίζαμε έργα, τα οποία φτιάχναμε μόνες μας και τα παρουσιάζαμε. Με εισιτήριο παρακαλώ « φιλική τιμή » ! Η αδερφή μου εκτελούσε χρέη φωτιστή και ηχολήπτη. Τη γιαγιά μου, ως θεατή, όταν την έπαιρνε ο ύπνος, σταματούσαμε , την ξυπνούσαμε και ξεκινούσαμε την παράσταση από την αρχή. Πωρωμένες « επαγγελματίες » από μικρές. Δεν είναι νομίζω τυχαίο, ότι πλέον και η ξαδέρφη μου και εγώ βρισκόμαστε επαγγελματικά στον καλλιτεχνικό χώρο, γιατί αυτό λατρεύαμε από μικρές.

Υπήρξε πάντα το μικρόβιο της υποκριτικής μέσα σας μαζί μ’ αυτό της νομικής; Πώς συνδυάζονται οι 2 αυτές ασχολίες;

Από τα προνήπια, όπως είπα και παραπάνω, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Μεγαλώνοντας όμως σ’ ένα περιβάλλον, που η μαμά μου ήταν γιατρός, ο μπαμπάς μου δικηγόρος, η γιαγιά μου δασκάλα, ο παππούς μου οικονομολόγος κτλ ήθελα κι εγώ να κάνω κάτι αντίστοιχο, σε σχέση με το πανεπιστήμιο οπωσδήποτε, αλλά πάντα συνδυαστικά με το θέατρο. Στην αρχή σκεφτόμουν ιατρική και νομική μαζί για να γίνω ιατροδικαστής, όμως τα χρόνια σπουδών θα ήταν πολλά και δεν θα μπορούσα να συνδυάσω και το θέατρο. Κι έτσι από το γυμνάσιο ακόμη, έβαλα πρόγραμμα… αποφάσισα νομική, που ούτως ή άλλως αγαπούσα, και θέατρο που ήταν το όνειρό μου.

Για το θέατρο το είχα ψάξει πολύ τότε κι είχα αποφασίσει πως θέλω να το σπουδάσω στην Αθήνα.

Την δικηγορία και συγκεκριμένα το ποινικό το λάτρευα από μικρή, γι’ αυτό και μεγαλώνοντας, πήγαινα και παρακολουθούσα στα δικαστήρια, δίκες ποινικού δικαίου που αναλάμβανε ο πατέρας μου. Τελικά τα έκανα όλα, όπως τα είχα προγραμματίσει. Τα σπούδασα και τα δυο ταυτόχρονα και πήρα το πτυχίο της νομικής και το πτυχίο της υποκριτικής. Ομολογώ πάντως πως το θέατρο βοηθάει πολύ στη νομική και το αντίστροφο. Ένας δικηγόρος σε μια παράσταση στο δικαστήριο, πέρα από τις γνώσεις του βέβαια, πρέπει να ξέρει και πώς να στέκεται, και πώς να χρησιμοποιεί τη φωνή του.

Δεν είναι τυχαίο που ένας μεγάλος κι αξιόλογος καθηγητής ποινικού δικαίου, είχε τελειώσει και υποκριτική στο Παρίσι, για να ξέρει να χειρίζεται το σώμα του και τη φωνή του, κοινώς το στήσιμό του και τις κινήσεις του, μιας και το σώμα « μιλάει» κι αυτό από μόνο του και στέλνει τα δικά του σήματα. Η νομική από την άλλη βοηθάει στο να εμβαθύνεις και να εντοπίζεις τις λεπτομέρειες , κάτι που είναι απαραίτητο στην προσέγγιση ενός θεατρικού κειμένου και στο χτίσιμο του χαρακτήρα ενός ρόλου. Η υποκριτική αλλά και η νομική είναι δυο πολύ γοητευτικές ασχολίες που αν το θέλεις και τις αγαπάς, φυσικά και μπορείς να τις συνδυάσεις. Και οι δυο όμως χρειάζονται αφοσίωση, χρόνο και πολύ διάβασμα.

Ποιο το κύριο κίνητρο σας που σας ώθησε στην ενασχόλησή σας με την τέχνη και την ηθοποιία; Τι αποτελεί γι’ εσάς το θέατρο βαθιά εσωτερική ανάγκη, μια μορφή προσωπικής επανάστασης, ταξίδι αναζήτησης; ψυχική εκτόνωση ή επικοινωνία με τον εαυτό σας; Τι ακριβώς;

Το κίνητρό μου για να γίνω ηθοποιός ήταν απλώς « το θέλω μου ». Αυτό που είχα όνειρο ζωής, χωρίς να ξέρω το γιατί, από τα προνήπια. Το ένιωθα , το ήθελα. Όπως κι η μαμά μου όταν ήταν στα προνήπια και την ρωτούσαν, τί θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις, εκείνη πάντα απαντούσε γιατρός. Κι αυτό έκανε. Έγινε γιατρός. Σαν άνθρωπος εγώ, πιστεύω πολύ στη δύναμη του θέλω μας και του στόχου μας αντίστοιχα. Τα πάντα είναι στο χέρι μας αρκεί να τα προσπαθούμε πραγματικά και να οδεύουμε προς την κατεύθυνση που ορίζει η καρδιά μας . Τώρα τί είναι το θέατρο για μένα; Είναι όλα αυτά μαζί που αναφέρετε στην ερώτησή σας, συν η ζωή μου όλη. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς θέατρο.

Με αφορμή τη μοντέρνα κωμωδία της Νίκης Ποζίδου στο Θέατρο Σοφούλη, δώστε μας εν συνόψει το στίγμα της, καθώς και το ρόλο που ενσαρκώνετε στην παράσταση! Πώς προσεγγίσατε το συγκεκριμένο ρόλο και ποιες δυσκολίες ενείχε;

Το θεατρικό έργο ” Για πάντα μαζί, ξανά… ” της Νίκης Ποζίδου, είναι μια σύγχρονη κωμωδία που βάζει ,θα έλεγα , στον μεγεθυντικό φακό τις οικογενειακές σχέσεις αλλά και την χρόνια καθημερινότητα ενός παντρεμένου ζευγαριού, καθώς και τα θέματα υγείας , μικρά ή μεγάλα, και την αντιμετώπισή τους, από τους ίδιους τους πάσχοντες αλλά και από τους τρίτους . Ο χαρακτήρας που υποδύομαι εγώ, είναι η Λίζα. Μια γυναίκα μορφωμένη, με ακαδημαϊκή καριέρα , οικονομική ευμάρεια , που λατρεύει τη γαλλική μουσική και την όπερα. Όμως η ζωή , της τα έφερε έτσι, που δυστυχώς κάποια στιγμή αρρώστησε κι όλα άλλαξαν και τα όνειρά της έμειναν μισά… Χαρακτηριστικό της στοιχείο η μοναξιά της. Έμμονες σκέψεις την κατατρέχουν.

Η Λίζα νοσεί και παλεύει με τα καταδιωκτικά της σύνδρομα, την μνήμη της και τα φαντασιακά της δημιουργήματα καθημερινά. Η Λίζα λόγω των προβλημάτων της υγείας της, πολλές φορές δεν έχει καθόλου φραγμούς κι έτσι φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση το κοντινό της περιβάλλον και ιδίως το ζευγάρι. Η δυσκολία του συγκεκριμένου ρόλου ήταν στο γεγονός ότι υπήρχε ο κίνδυνος να βγει ψεύτικος και καρικατούρα, γιατί είχε ακραίες συναισθηματικές αλλαγές κι επίσης δεν υπήρχε ειρμός σκέψης στη Λίζα, άρα οι γέφυρές μου ως ηθοποιός, από τη μια κατάσταση στην άλλη, έπρεπε να είναι ισχυρές και γρήγορες καθώς φυσικά και το εσωτερικό μου κείμενο σε συνδυασμό με τη συγκέντρωσή μου.

Επίσης χρειαζόταν σωστό ζέσταμα φωνής κι αναπνοών, γιατί στον ρόλο αυτό ούρλιαζα, γελούσα, έκλαιγα, τραγουδούσα, χόρευα, χτυπιόμουν, έτρεχα, λαχάνιαζα τεχνικά, δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Με τη Νίκη λοιπόν, η οποία πέρα από ηθοποιός και σκηνοθέτης είναι και νοσηλεύτρια, πήγαμε και συναντήσαμε τέτοιου είδους ασθενείς. Τους παρατηρούσα. Μίλησα με τους θεράποντες ιατρούς τους ώστε να προσεγγίσω τη ψυχοσύνθεσή τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κάτι διαφορετικό από κάποιον που δεν νοσεί. Εννοώ δεν φαίνεται εξαρχής η διαφορετικότητά τους, παρά μόνο στις στιγμές που κάτι συμβαίνει στη σκέψη τους και υποτροπιάζουν. Στη λεγόμενη κρίση τους φαίνεται. Ή σε κάποιους άλλους, αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι τους συμβαίνει από τον τρόπο περπατήματός τους ή από τον τρόπο που σε κοιτάζουν ή από περίεργες ερωτήσεις που μπορεί να σου θέσουν. Προσπάθησα να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και να προσεγγίσω τον ρόλο μου με αλήθεια και αγάπη.

Ποιο το μήνυμα της παράστασης “Για πάντα μαζί, ξανά”;

Το μήνυμα της θεατρικής παράστασης «Για πάντα μαζί, ξανά…» κατά τη γνώμη μου πρεσβεύει στις αξίες της ζωής. Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη της αγάπης και της προσφοράς στη ζωή μας, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Πόσο μεγάλη σημασία έχει η έκφραση της αγάπης και η αμοιβαιότητα στην καθημερινότητά μας. Να μας δείχνουν την αγάπη τους και να τη δείχνουμε κι εμείς. Διαφορετικά μοναξιά. Κι είναι δύσκολο πράγμα η μοναξιά. Κι ακόμη πιο δύσκολο να νιώθει κάποιος μόνος και ξένος ανάμεσα στους δικούς του ανθρώπους. Η αγάπη όλα τα νικά γι’ αυτό και η αγάπη μας δένει… γιατί τα προβλήματα είναι για να λύνονται και οι άνθρωποι που μαζί τα αντιμετώπισαν όλα, να δένονται με αγάπη… Ας μην αφηνόμαστε στο δεδομένο της καθημερινότητας από βαρεμάρα και συνήθεια. Κάποια στιγμή όλα μπορεί να ανατραπούν, αφού όλοι μας είμαστε τόσο «χρονομετρήσιμοι» και τότε δεν υπάρχει επιστροφή.

Ποιον εκτιμάτε, ως τον πιο σημαντικό ρόλο – συνεργασία σας στην έως τώρα καλλιτεχνική σας διαδρομή και για ποιόν ιδιαίτερο λόγο τον ξεχωρίζετε;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν. Σε κάθε έναν απ’ αυτούς βρήκα μια διαφορετική πτυχή του εαυτού μου κι ενώνοντας αυτά τα κομμάτια του παζλ σχημάτισα μια νέα εικόνα για μένα , την οποία αγάπησα εκ νέου. Καθώς επίσης δεν θα ξεχώριζα και καμία συνεργασία μου. Από την καθεμία είχα πράγματα να πάρω, είχα πράγματα να δώσω, όπως συμβαίνει σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Η καθεμία μου φέρνει αναμνήσεις και νιώθω ευγνώμων γι’ αυτό.

Ποιες οι αναμνήσεις σας από τη συνεργασία σας επί μακρόν με το Θέατρο Αναζήτηση και δη τον αείμνηστο “δάσκαλό σας” αξιόλογο θεατράνθρωπο, Αχιλλέα Ψαλτόπουλο;

Τι να πρωτοπώ για τον Αχιλλέα. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Για μένα ο Αχιλλέας καταρχήν, πέρα από σκηνοθέτης, ηθοποιός κι ένας καταξιωμένος θεατράνθρωπος, ένας χείμαρρος ταλέντου και γνώσεων μαζί, μια αυθεντική προσωπικότητα που ποτέ δεν δίστασε μπροστά στα θέλω του, και πάντοτε ολοκλήρωνε τους στόχους του, παρόλες τις δυσκολίες ή τους πολέμους που δεχόταν, ένας δυναμικός άνθρωπος με πυγμή και τσαγανό, πανέξυπνος και με αστείρευτο χιούμορ, γεμάτος όνειρα που συνεχώς έθετε νέους στόχους, πολυπράγμων και πολυτάλαντος, ήταν Φίλος, για την ακρίβεια ήταν ένας πολύ δικός μου άνθρωπος. Ήταν, είναι και θα είναι πάντα στην καρδιά μου.

Όταν τελείωσα τη δραματική σχολή στην Αθήνα, κι αφού είχα πρωταγωνιστήσει σε παράσταση του δασκάλου μου, του Γιώργου Αρμένη, επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη για να κάνω άσκηση της δικηγορίας και να δώσω εξετάσεις για την άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος. Παράλληλα έπαιζα στο θέατρο. Ο Αχιλλέας, τότε είχε το θέατρο Αυλαία.

Ήταν ο πρώτος στη Θεσσαλονίκη που με στήριξε, με πίστεψε, μ’ ενθάρρυνε, μου έδωσε ευκαιρίες, μου εμπιστεύθηκε μεγάλους ρόλους, με μύησε στον θεατρικό κόσμο της Θεσσαλονίκης. Ήταν ένας άνθρωπος έξω καρδιά, που δινόταν ολοκληρωτικά σε ό,τι αγαπούσε, δραστήριος, πρώτος σε όλα, δοτικός, λάτρευε να καλεί τους συνεργάτες του στο σπίτι του, να μαγειρεύει για όλους εμάς τις καταπληκτικές, μοναδικές του σπεσιαλιτέ, με τις μυστικές του πάντα συνταγές, να φτιάχνει μοναδική, παρεΐστικη και καλλιτεχνική ατμόσφαιρα, ενώ ταυτόχρονα μας διηγούνταν ξεκαρδιστικές ιστορίες και παράλληλα ήταν ικανός να μας κάνει ολονύκτια ανάλυση του κάθε ρόλου σε όλο το ελληνικό και παγκόσμιο θέατρο και κινηματογράφο.

Ένας παθιασμένος καλλιτέχνης, με ακόμη ένα ταλέντο. Με καταπληκτική πένα. Μας διάβαζε θεατρικά έργα και κινηματογραφικά σενάρια που έγραφε ο ίδιος, με μεγάλο πάθος ως το πρωί, παίζοντας ταυτόχρονα όλους τους ρόλους που είχε γράψει στα έργα του. Ήταν ο άνθρωπός μου, έμαθα πολλά από εκείνον, τον αγαπούσα και τον θαύμαζα πολύ. Πάντοτε συζητούσαμε ώρες για όλα τα θέματα, είτε σπίτι του, είτε τηλεφωνικώς ιδίως τα ξημερώματα, είτε σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη, αφού είχαμε συνδεθεί με φιλία οικογενειακώς, είτε στην Αθήνα που μ’ επισκεπτόταν και παρέα βλέπαμε θεατρικές παραστάσεις, αναλύοντάς τες μέχρι το πρωί με διάφορους άλλους ανθρώπους του θεατρικού χώρου και φίλους του Αχιλλέα, που μας ένωνε όλους.

Εδώ θα ήθελα να πω δυο λόγια για την τωρινή μου συνεργασία με την Νίκη Ποζίδου, η οποία έγραψε το θεατρικό έργο ” Για πάντα μαζί , ξανά… “, και το σκηνοθέτησε. Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω στο τυχαίο. Αυτό το λέω γιατί με την Νίκη, γνωριζόμασταν από παλιά, είχαμε συνεργαστεί θεατρικά ως ηθοποιοί, σε παράσταση που σκηνοθετούσε ο Αχιλλέας πριν χρόνια, στο Έκβους. Κι αργότερα είχαμε ξανασυνεργαστεί με τη Νίκη σε άλλο έργο, σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Ματζίρη (που η γνωριμία μας επίσης με την Κωνσταντίνα έγινε τυχαία μέσω του Αχιλλέα) και μάλιστα στο θέατρο Σοφούλη. Ο συνδετικός κρίκος της μεταξύ μας γνωριμίας ήταν ο αείμνηστος Αχιλλέας Ψαλτόπουλος.

Μας γνώρισε λοιπόν, κι αναπτύχθηκε η φιλία μας, αλλά λόγω συνθηκών και ρυθμών ζωής χαθήκαμε, μιας κι εγώ μετά το πέρας των παραστάσεων στις οποίες συμμετείχα τότε, επέστρεψα στην Αθήνα και ζούσα εκεί για πολλά χρόνια, μέχρι πρότινος, ενώ η Νίκη εδώ. Έτσι λοιπόν ο Αχιλλέας μας, που λάτρευε να φέρνει σ’ επαφή ανθρώπους μεταξύ των οποίων μπορεί ν’ αναπτυχθεί μια ωραία φιλία, μας ξαναένωσε, δυστυχώς με το πιο δυσάρεστο συμβάν που θα μπορούσε να “σκαρφιστεί…” Με την απώλειά του…. Τηλεφώνησα στη Νίκη για να την ενημερώσω για την κηδεία του Αχιλλέα και δυστυχώς συναντηθήκαμε ξανά έπειτα από χρόνια, εκεί, κάτω από αυτές τις δυσάρεστες συνθήκες, στην τελευταία κατοικία του Αχιλλέα μας…

Μετά από καιρό μου τηλεφώνησε, μου είπε τα νέα της ότι τα τελευταία χρόνια, αφού πήρε μεταπτυχιακό στη σκηνοθεσία και παρακολούθησε κάποια σεμινάρια συγγραφής, έχει αρχίσει τα πρώτα της εγχειρήματα και ήδη είχε κάνει κάποιες δουλειές. Έτσι μου έκανε την πρόταση να συνεργαστούμε στο ” Για πάντα μαζί , ξανά… ” κι έτσι είμαστε και πάλι μαζί ξανά… θεατρικά και μάλιστα όπως παλιά… στο θέατρο Σοφούλη, χωρίς όμως τον Αχιλλέα μας αυτή τη φορά . Όμως ο Αχιλλέας έκανε και πάλι το θαύμα του, με τον δικό του μοναδικό τρόπο κι ένωσε θεατρικά δυο παλιούς του συνεργάτες, εμάς.

Επίσης ο Αχιλλέας ήταν η αιτία που ξανασυναντηθήκαμε έπειτα από χρόνια με την αγαπημένη μου Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, με την οποία επίσης μας ενώνουν και μας συνδέουν πολλά… Τι να πω. Αν μ αφήσετε μπορώ να γράψω τόμους για τον Αχιλλέα. Πριν 3 χρόνια λοιπόν επέστρεψα από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Ο Αχιλλέας με άρπαζε σχεδόν με το ζόρι και κάναμε τουρ σε όλες τις θεατρικές παραστάσεις. Μου έλεγε: «και γιατί να κάτσεις σπίτι; τι θρηνούμε; δεν ακούω τίποτα. Θα πάμε εδώ, θα πάμε εκεί, θα πάμε παρακεί». Και με τραβολογούσε… γιατί ήξερε πως έτσι ξεχνιόμουν και περνούσα όμορφα. Έτσι έγινε και με την τελευταία μας συνεργασία στο «Μια απλή ερωτική ιστορία».

Ένας ρόλος δύσκολος με πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, που ένιωθα πως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να τον αναλάβω, γιατί θα αποτελειωνόμουν ψυχολογικά. Αλλά εκείνος επέμενε, με πίστευε πολύ ως ηθοποιό, κι έτσι τον ανέλαβα και η αλήθεια είναι πως μου βγήκε σε καλό και τον ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό και για τόσα άλλα. Ένας ευαίσθητος άνθρωπος με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο που στην τελευταία σκηνή, κάθε φορά έκλαιγα εγώ ως ρόλος, κι έκλαιγε κι εκείνος ως θεατής. Τον Αχιλλέα τον θαυμάζω για όλα του, ακόμη αν θέλετε και για τον θάνατό του. Ο Αχιλλέας είχε όνειρο ζωής να κάνει «το κλουβί με τις τρελές» και το έκανε. Το σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστούσε στο ρόλο της «Ζαζά».

Οι δυο τελευταίες του παραγωγές ήταν το «Μια απλή ερωτική ιστορία» και ταυτόχρονα έκανε πρόβες για «Το κλουβί με τις τρελές». Ο οργανισμός του προφανώς δεν ήταν και στη καλύτερη κατάσταση , κι όμως υποσυνείδητα κρατήθηκε… να τελειώσει τις παραστάσεις του με μεγάλη επιτυχία … και μετά από λίγο καιρό… έφυγε όρθιος, σχεδόν στο σανίδι. Είχαμε ήδη αρχίσει πρόβες, σπίτι του, για το επόμενο πολύ μεγάλο του εγχείρημα, που θα είχε μέσα και κάποια μεγάλα ονόματα, όμως τελικά δεν πρόλαβε να τ’ αποτελειώσει.

Σάββατο ήμασταν μαζί, Τρίτη μπήκε νοσοκομείο κι έτσι ακυρώθηκε η πρόβα της Τετάρτης. Σε μια εβδομάδα μέσα έφυγε για πάντα από κοντά μας, αξιοπρεπής κι ευτυχισμένος, έχοντας ζήσει τη ζωή που ήθελε και έχοντας πραγματοποιήσει το όνειρό του. Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω… κι όταν χτυπάει τα ξημερώματα το τηλέφωνό μου ακόμη νομίζω πως θα ακούσω εκείνη την χαρακτηριστική φωνή του να με πειράζει. Ο Αχιλλέας ήταν και είναι για μένα ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου, αλλά πιστεύω πως είναι επίσης ένα τεράστιο κεφάλαιο και για όλη την πόλη της Θεσσαλονίκης.

Πώς προσδιορίζεται μια επιτυχή καριέρα για έναν καλλιτέχνη; Εκτιμάτε, ότι η επιτυχία αποτελεί σύνθεση πολλών παραγόντων;

Ο κάθε καλλιτέχνης ορίζει την επιτυχία με τα δικά του κριτήρια. Είναι προσωπική ερμηνεία της κάθε προσωπικότητας ξεχωριστά. Επιτυχία σημαίνει επίτευξη του σκοπού. Σαφώς η επιτυχία είναι πολυπαραγοντική. Είναι όλα αυτά τα προσωπικά στοιχεία και οι προσωπικές φιλοδοξίες του καθενός μας, σε συνδυασμό με ένα σωρό αστάθμητους, εξωτερικούς παράγοντες που καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα.

Ποιο αποτελεί το προσωπικό σου καλλιτεχνικό αίτημα- ζητούμενο στην τέχνη σου;

Η αλήθεια, η τέχνη και τι κρύβεται βαθιά πίσω από τις λέξεις… πίσω από τις πράξεις… Η κατανόηση…Η βαθύτερη επαφή κι επικοινωνία τόσο με τον εαυτό μου όσο και με τους άλλους.

Υπάρχουν προσωπικές φιλοδοξίες – μελλοντικά επαγγελματικά πλάνα;

Ναι φυσικά και υπάρχουν. Σκοπεύω να επιστρέψω στην Αθήνα, να συνεχίσω την πορεία μου στο θέατρο εκεί, απ’ όπου άλλωστε ξεκίνησα. Βέβαια αμφιταλαντεύομαι ακόμη, καθώς υπήρξα τυχερή και ήδη μου έχουν προταθεί συνεργασίες και για τις δυο πόλεις, Θεσσαλονίκη – Αθήνα.

Ποιο αποτελεί το επόμενο καλλιτεχνικό σας βήμα;

Το επόμενο καλλιτεχνικό μου βήμα δεν βρίσκεται σε τέτοιο στάδιο, ώστε να μπορώ ακόμη να το ανακοινώσω.

Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στην ηθοποιία; Πόσο δύσκολο είναι να είναι ο ηθοποιός αληθινός επί της σκηνής;

Αυτό που με γοητεύει στην ηθοποιία είναι αυτή η ολοκληρωτική « φαινομενική » και εσωτερική μεταμόρφωση στην οποία υποβάλλεσαι. Η αέναη ομορφιά της, έγκειται στη συλλογική δημιουργία, στην απόλυτη γιορτή της τέχνης, στην απόλυτη κάθαρση της ψυχής. Για μένα το θέατρο, πέρα από το γεγονός ότι μέσα από τους διάφορους ρόλους « βιώνεις» καταστάσεις που μπορεί ποτέ να μη σου δοθεί η ευκαιρία ούτε καν να τις προσεγγίσεις στην πραγματική ζωή σου, όντας ο άνθρωπος που είσαι, είναι επίσης η άμεση επικοινωνία με το κοινό. Το κοινό εκτός από τη δυνατότητα ν’ απολαύσει μια θεατρική παράσταση, υπάρχουν φορές που συμμετέχει, που γίνεται μέρος της σύνθεσης του έργου. Είναι απλά μοναδική η σχέση που αποκτάς με όλη αυτή την αλληλεπίδραση με τον ίδιο σου τον εαυτό αλλά και με το σύνολο.

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές δεν είναι εύκολο ο ηθοποιός να είναι αληθινός επί σκηνής. Αυτό είναι ίσως και το στοίχημα του κάθε ηθοποιού, να μπορέσει να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να γίνει ένα με αυτό που πρεσβεύει στη σκηνή. Για την ακρίβεια το συνονθύλευμα του ρόλου και του εαυτού του.

Τελικά ένας ηθοποιός έρχεται αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις του, όταν ενσαρκώνει έναν ρόλο;

Φυσικά κι ένας ηθοποιός έρχεται αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις του, κι αυτό είναι πολύ προκλητικό ως διαδικασία. Είναι απαραίτητο ο ηθοποιός να κατανοήσει πλήρως και να δικαιολογήσει μέσα του τις πράξεις του ήρωα που υποδύεται, όσο κι αν αυτές είναι αντίθετες με την δική του, ως προσωπικότητα, ιδεολογία. Διαφορετικά θα αποτύχει το συνονθύλευμα ρόλου και ηθοποιού και η πειστικότητα, στον ρόλο που ενσαρκώνει, δεν θα είναι επαρκής.

Ο ηθοποιός και κατ΄επέκτασιν ο καλλιτέχνης γεννιέται ή γίνεται. Ποια η προσωπική σας τοποθέτηση;

Κατά τη γνώμη μου είναι ένας συνδυασμός. Πιστεύω πως ένας καλλιτέχνης γεννιέται με μια τέτοια προδιάθεση, αν όμως στην πορεία της ζωής του δεν καλλιεργήσει και δεν αναπτύξει αυτή του την κλίση ,τότε δεν εξελίσσεται αυτή του η καλλιτεχνική τάση/ματιά.

Υπάρχει θεατρική παιδεία, πιστεύετε, στην Ελλάδα -τη χώρα που γέννησε το θέατρο; Πώς ατενίζετε το μέλλον του ελληνικού θεάτρου, ευοίωνο ή δυσοίωνο;

Βεβαίως και υπάρχει θεατρική παιδεία στην Ελλάδα, αλλά θα περίμενε κανείς να είναι ακόμη υψηλότερη δεδομένου ότι η χώρα μας είναι αυτή που γέννησε το θέατρο. Είναι αισιόδοξο το γεγονός ότι η θεατρική αγωγή έχει μπει ως μάθημα στα σχολεία, κι ακόμη πιο αισιόδοξο ότι οι γονείς στρέφουν τα παιδιά τους και εξωσχολικά σε διάφορες καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Είμαι πολύ χαρούμενη που βάζω κι εγώ το λιθαράκι μου προς αυτή την κατεύθυνση, αφού εργάζομαι με παιδιά, τους αυριανούς θεατές και ηθοποιούς, σε τμήματα δημιουργικής απασχόλησης και θεατρικού παιχνιδιού, κι αυτό με κάνει να ατενίζω το μέλλον του ελληνικού θεάτρου με αισιοδοξία. Άλλωστε το θέατρο προάγει πολιτισμό και γι’ αυτό τον λόγο θεωρώ ότι το μέλλον του είναι ευοίωνο.

Σε ποιον βαθμό έχει εισβάλλει η υφιστάμενη κρίση στο χώρο του θεάτρου και της τέχνης γενικότερα;

Σαφέστατα η οικονομία έχει εισβάλλει και επιδρά αρνητικά στην τέχνη, στην παιδεία και στον πολιτισμό. Όταν υπάρχουν ισχυρά οικονομικά μέσα, γίνεται και η δουλειά του ηθοποιού πιο απερίσπαστα. Από την άλλη πλευρά θέατρο σημαίνει έκφραση, ελευθερία, αλληλεπίδραση. Το θέατρο δεν προϋποθέτει πολυτέλεια και ασφάλεια. Οι δομές βέβαια αν υπάρχουν θα το ενδυναμώσουν σίγουρα, αλλά δεν θα το δημιουργήσουν. Όμως μια οικονομική κρίση βοηθάει τους ανθρώπους να στραφούν και να εκτιμήσουν τις πραγματικές αξίες. Μια τέτοια αξία είναι και το θέατρο. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε βιώνουμε όλοι την ανάγκη να στραφούμε στο πνεύμα και στη ψυχή μας. Το θέατρο, σου ικανοποιεί αυτές τις ανάγκες, σε αποφορτίζει, και σε προβληματίζει ταυτόχρονα. Αυτή την αίσθηση άλλωστε μας δίνουν και οι θεατές.

Πώς ερμηνεύετε ως καλλιτέχνης την κατ΄αντίφασιν – άνθηση του θεάτρου τέχνης και δημιουργία περισσοτέρων θεατρικών σκηνών και ομάδων στη Θεσσαλονίκη εν μέσω οικονομικής κρίσης;

Νιώθω πολύ τυχερή, γιατί έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη θεωρώ είναι μια πόλη με έντονη πολιτιστική δράση και αυτό διακρίνεται από τα θέατρα, τις μουσικές σκηνές, τους χώρους τέχνης, τα μουσεία, τα γλυπτά και τα μνημεία της. Η Θεσσαλονίκη παράγει πολιτισμό κι αυτό οφείλεται στο ανήσυχο πνεύμα των κατοίκων της που δεν πτοούνται, αντιθέτως τολμούν, καινοτομούν, παθιάζονται. Οπότε για μένα που έχω ζήσει σε αυτή την πόλη ( παρόλο που για μια δεκαετία τουλάχιστον, ζούσα στην Αθήνα ) δεν μ’ εκπλήσσει, αντιθέτως μου είναι απολύτως φυσιολογικό. Είναι άλλωστε αυτό που είπαμε και παραπάνω. Το θέατρο είναι τρόπος έκφρασης και εν καιρώ κρίσης ανέκαθεν, οι εξάρσεις ιδεών, για τρόπους διαφυγής από το πρόβλημα και αντιμετώπισής του, έκαναν την εμφάνισή τους μέσω νέων, κι όχι μόνο, καλλιτεχνικών ομάδων.

Εν κατακλείδι, πού οφείλετε, πιστεύετε, η ένδεια παραγωγής νέων θεατρικών έργων σε ελληνικό, αλλά και παγκόσμιο επίπεδο και η αναπόφευκτη – κατά συνέπεια – στροφή στην κλασική λογοτεχνία;

Η κλασική λογοτεχνία πάντα αποτελούσε και θα αποτελεί μέρος του θεάτρου, αφού πρόκειται για έργα διαχρονικά. Θεωρώ ότι η παραγωγή νέων θεατρικών έργων στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι άκρως ικανοποιητική. Άλλωστε σε καιρούς κρίσης πάντοτε γεννιούνται νέες ιδέες και καλλιτεχνικές ομάδες που δημιουργούν με γνώμονα την ελπίδα, προσπαθώντας να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που έχει φέρει στη ζωή του κόσμου η εκάστοτε κρίση.