Ο Πανάγος Κιουρκτσής, ο οποίος συνέθεσε την μουσική της παράστασης «The Space Is Us: Ενεργά σωματίδια σε σκοτεινό χώρο», μίλησε στο Thessaloniki City Guide για τον ρόλο του στην δημιουργία της παράστασης & τη συνεργασία του με την καλλιτεχνική ομάδα.
Περισσότερα
Του Αθανάσιου Ιορδανίδη
Εμπνευσμένο από την εμπειρία του rave ως σύγχρονης τελετουργίας, το The Space Is Us ξεδιπλώνεται ως μια ωμή και επιτακτική χορογραφική πράξη. Επτά σώματα επί σκηνής κινούνται ανάμεσα σε ρυθμική τάξη και αταξία, με μοναδικό όχημα το σώμα και καύσιμό του την ανάγκη για αλλαγή.
Μια ομάδα νέων καλλιτεχνών, γίνονται η σκηνική φωνή μιας γενιάς που αναμετριέται με την επανάληψη και την αποτυχία, τον αποκλεισμό, την εξάντληση και την ανάγκη για συλλογική ανάσα. Το The Space Ιs Us είναι μια κοινή κατάσταση επιβίωσης. Μια παλλόμενη απόπειρα να μεταμορφωθεί το εδώ και το τώρα.
Ο Πανάγος Κιουρκτσής, ο οποίος συνέθεσε την μουσική της παράστασης «The Space Is Us: Ενεργά σωματίδια σε σκοτεινό χώρο», μίλησε στο Thessaloniki City Guide για τον ρόλο του στην δημιουργία της παράστασης & τη συνεργασία του με την καλλιτεχνική ομάδα.
Η ιδέα γεννήθηκε από ανάγκη. Για ελευθερία, για ασφάλεια, έκφραση, για την κατασκευή χώρων όπου το σώμα, ο ήχος και η παρουσία μπορούν να υπάρξουν χωρίς φόβο ή περιορισμό. Θέλαμε να ξαναβρούμε τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη μέσα από την τέχνη, να θυμηθούμε πως η ενέργεια του ενός τροφοδοτεί τον άλλον. Σε μια εποχή όπου οι κοινωνικοί και οι προσωπικοί χώροι στενεύουν, θελήσαμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο κοινής αναπνοής και δημιουργίας - έναν χώρο όπου το καθένα μας μπορεί να νιώσει ενεργό σωματίδιο μέσα σε ένα κοινό πεδίο. Η έμπνευση ήρθε από την προσωπική μας ανάγκη να συνεχίσουμε να δημιουργούμε, να επικοινωνούμε και να στεκόμαστε μαζί μέσα από την τέχνη.
Ο ρόλος μου ήταν η μουσική παραγωγή και η ηχητική σύνθεση της παράστασης.
Δημιούργησα το ηχητικό περιβάλλον και την μουσική πάνω στο οποίο «κινείται» η χορογραφία - όχι ως συνοδευτικό στοιχείο, αλλά ως οργανικό μέρος της δράσης. Συνεργάστηκα στενά με τους χορογράφους, την σκηνοθέτη και τους χορευτές, ώστε η μουσική να λειτουργεί σαν ένα ακόμη σώμα στη σκηνή - να αναπνέει να αντιδρά και να εξελίσσεται μαζί με τους χορευτές. Στις πρόβες κάναμε ρυθμικά μαθήματα και ασκήσεις ακουστικής αντίληψης, ώστε οι χορευτές να ενισχύσουν την μουσική τους αίσθηση και να “ακούνε” τον χρόνο, την σιωπή και την παύση σαν μέρος της ίδιας της κίνησης .
Η συνεργασία με τους χορευτές και την καλλιτεχνική ομάδα ήταν συνεχής και αμφίδρομη. Η μουσική δεν γράφτηκε μετά ή πριν, αλλά αναπτύχθηκε ταυτόχρονα με την χορογραφία και τη σκηνοθεσία, αντλώντας έμπνευση το ένα από το άλλο. Κάθε πρόβα λειτουργούσε σαν εργαστήριο. Η κινησιολογία, οι χαρακτήρες και η ενέργεια των χορευτών γινόταν αρχή για μελωδίες, ρυθμικά μοτίβα και ποιότητες, ενώ αντίστοιχα , νέες μουσικές ιδέες προκαλούσαν αλλαγές στην κίνηση και στην ροή της δράσης. Αυτός ο τρόπος δουλειάς έπλασε μια πραγματική συν-δημιουργία, όπου η μουσική και η κίνηση συνυπάρχουν ισότιμα και εξελίσσονται μαζί.
Πώς επιλέξατε τη μουσική και τον ήχο για την παράσταση; Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο μουσικό ύφος ή πηγή έμπνευσης;Η μουσική της παράστασης κινείται ανάμεσα στην πειραματική ηλεκτρονική και τα ηχητικά τοπία, με ξεκάθαρη έμπνευση από την rave σκηνή των 90’s. Η αγάπη μου για την ηλεκτρονική μουσική επηρέασε βαθιά τον τρόπο που αντιλήφθηκα τον ήχο, σαν κάτι ζωντανό και μεταμορφώσιμο, όπως ακριβώς και σε ένα rave. Είναι αυτό το αίσθημα συλλογικής έκστασης, του να είσαι μέσα στο πλήθος αλλά να νιώθεις ότι όλοι πάλλονται σαν ένα- Δεν με ενδιέφερε να γράψω «κομμάτια» με αρχή, μέση και τέλος, αλλά να φτιάξω ένα ζωντανό περιβάλλον που αλλάζει όπως και η σκηνική δράση. Ο ήχος δεν συνοδεύει τον χορό· αλληλεπιδρά μαζί του.
Μουσικά, η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να κρατήσουμε τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη σιωπή και την ένταση, στο πώς ο ήχος μπορεί να ενισχύει τη χορευτική δράση χωρίς να την υπερκαλύπτει, οπότε δουλέψαμε πολύ πάνω στις δυναμικές και στις μικρές λεπτομέρειες. Επίσης, αντιμετωπίσαμε πρακτικές δυσκολίες, καθώς οι πόροι και ο διαθέσιμος χρόνος ήταν περιορισμένοι. Αυτό σήμαινε ότι πολλές αποφάσεις έπρεπε να παρθούν γρήγορα και με δημιουργική ευελιξία. Τελικά, οι περιορισμοί αυτοί λειτούργησαν θετικά ,γιατί μας ώθησαν να αυτοσχεδιάσουμε και να εμπιστευτούμε την διαίσθηση και την ενέργεια της ομάδας βρίσκοντας ουσιαστικές λύσεις .
Ελπίζω το κοινό να βιώσει την παράσταση όχι απλώς ως ακρόαση και θέαση, αλλά ως σωματική εμπειρία, αλλά και να αναγνωρίσει την ενέργεια και το πάθος που κρύβεται πίσω από την δημιουργία της. Η πραγματοποίηση αυτής της παράστασης έγινε μέσα σε δυσμενείς συνθήκες, με ελάχιστους πόρους και περιορισμένα μέσα, όμως αυτό λειτούργησε σχεδόν εμψυχωτικά: μας υπενθύμισε γιατί κάνουμε τέχνη. Παρά τις δυσκολίες, υπάρχει βαθιά δίψα για καλλιτεχνική έκφραση στην Θεσσαλονίκη, τόσο από τους δημιουργούς όσο και από το κοινό. Αν ο θεατής φύγει από την αίθουσα νιώθοντας ότι η τέχνη εξακολουθεί να έχει δύναμη να εμπνέει, να ενώνει και να μετασχηματίζει, τότε έχουμε πετύχει τον στόχο μας.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «The Space Is Us: Ενεργά σωματίδια σε σκοτεινό χώρο»
Ελληνικά
English
