Δύο άνθρωποι περιμένουν καλεσμένους, στον απομονωμένο κόσμο τους. Θέλουν να αναγγείλουν κάτι. Αναφέρονται σε αυτό ως επείγον.
Άνθρωποι. Αλληλοεξαρτώμενοι. Ένας. Εκεί που ακόμη υπάρχει ζωή. Αν υπάρχει. Ένας στόχος. Να μιλήσουν. Προσκαλούν και υποδέχονται όλους όσους χάραξαν μια ρωγμή επάνω τους. Ποιος χάνει; Ποιος κερδίζει; Θα αποτελέσουν μάρτυρες σε κάτι που συνέβη πριν από λίγο.
-Μια κουβέντα προσπαθείς να πεις… δεν μπορείς.
Δεν συμβαίνει συχνά να αντικρίζεις όλο τον κόσμο.
Αντί σκηνοθετικού σημειώματος
Η παράσταση “σκοντάφτει” στη μοναξιά, “ξεμπλέκει” τις σχέσεις των ανθρώπων, “αναρωτιέται” για το νόημα της ζωής, “φλερτάρει” με την αυτοκτονία, “πονάει” για τα συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν, “λυγίζει” στην αδυναμία, “χαμογελάει” στη φαντασία, “κλείνει το μάτι” σε όλες εκείνες τις παράλογες συναντήσεις της ζωή μας.
Για να εξηγιέμαι
Αυτή η παράσταση, μακάρι να “μιλάει” για τον Άνθρωπο μέσα μας. Να “μιλάει” στον Άνθρωπο μέσα μας. Με αθωότητα και ειλικρίνεια. Να μπορέσει να “πει” όχι αυτά που θέλει, αλλά όλα αυτά που φοβάται να ακούσει.
Αντί δραματουργικού σημειώματος
Η μοναξιά επιβάλλει ενικό αριθμό. Το πολύ πολύ να την μοιραστείς -ζυγός αριθμός.
Εξωτερικοί συνεργάτες: Ειρήνη Σεβαστοπούλου, Μαρία Καραπαναγιώτου
Η παράσταση “όμικρονγιώτα”, ξεκίνησε ως Διπλωματικής Υποκριτικής του Αλέξανδρου Μαυρουδόπουλου και του Γιάννη Δάφνη, και Διπλωματική Σκηνοθεσίας του Γιάννη Διδασκάλου, στο Τμήμα Θεάτρου, της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. με επόπτρια την καθηγήτρια κα. Γλυκερία Καλαϊτζή.